gewoon zegge man. Ofwel kan je met een sip gezicht naar je ouders gaan en zeggen; "mama, papa, ik moet u iets zeggen van de dokter, ik heb kanker". En als ze dan beginnen te flippen zeg je gewoon," neenee grapje hoor, maar ik wil wel graag aan cosplay doen!". Zie je? dan is het ijs al wat gebroken.

Neejong, gewoon doen in waar je zin hebt, zolang het uzelf en andere geen pijn toebrengt. Het is uw leven. Moest ik kinderen hebben, zou ik toch wel liever hebben dat ze zich opkleden zoals iemand van DBZ, dan savonds op straat rondhangen, met een neus vol wit poeder en met de verkeerde mensen omgaan en stomdronken thuis komen. -V-

Daar maak je geen grappen over... heel triest dit...

Idem. Dat is echt totaal niet grappig.

Dan kun je nog beter "Ik ben zwanger" zeggen. Ook niet echt subtiel, maar het is tenminste niet lachen met stervende mensen.

Ik vraag me nu af: Just-Road, heb je het inmiddels je ouders verteld?

Nonetheless, ik wil ook best mijn ervaring delen. In het begin (2008) zei ik tegen mn moeder (mn vader vroeg ik niet eens) dat ik een bepaald kostuum wilde. Ze vond dat niet goed, maar zat op een cosplay site mee te kijken koos eentje welke ik wel mocht - die zij leuk vond dus. Dit heb ik 2 jaar gedragen, mocht geen nieuwe, want anders droeg ik het maar 1 keer. De outfit vond ik leuk, daar niet van, naar het character pastte gewoon niet bij mij. Daarbij mistte ik ook dingen als make up en pruik (al was mn haarkleur wel hetzelfde), en stapsgewijs bouwde ik mijn ervaring op.

Ik vind zelf echter dat ik pas in 2012 (yes, it took me 4 years...) met cosplay ben begonnen. Eigen kostuums maken, meer nauwkeurigheid (mn moeder: dit en dit hoeft er toch helemaal niet bij!) en vooral, eigen keuzes maken. Ervaring bouw je wel op, maar laat je niet tegenhouden, want dat heeft bij mij dus echt een vertraging veroorzaakt waardoor ik nu het gat probeer te vullen (ik steek teveel tijd in cosplay).

Mijn advies is: vertel inderdaad wat conventies zijn, wat cosplay is, en welk personage je wil cosplayen. De dingen als "ik had ook drugsverslaafde kunnen worden" zou ik als back-up argument gebruiken, nog niet meteen. Als ze het niet meteen leuk vinden, maar ook niet meteen slecht, kun je vragen of ze je een kans geven. Vragen of je aan een eerste kostuum mag beginnen en hopelijk zeggen ze ja en zien ze in dat het creativiteit vergt, ookal maak je iets na. Als ze het meteen goed vinden, wat ik betwijfel, anders vroeg je er niet naar, prima. Maar als ze er fel op tegen zijn... Ja, daf is moeilijk... Maar wat ik doe, al weet ik niet of het aan te raden is...

Zeg maar, zelfs na zovele jaren zijn mn ouders erg boos geworden. Ze verklaren me nog steeds voor gek, en dat terwijl mn moeder vroeger, voor mn cosplay tijd, zei dat ik een hobby moest zoeken... T.T" volgens mij zien ze graag dat ik ermee stop. Maar ik heb zoveel vrienden leren kennen, ik kijk elke keer zo erg uit naar een coventie, dit mogen ze niet van me afnemen, net nu ik eindelijk een start heb gemaakt, zo denk ik. Ik werk nu bij mn vriend en een vriendin aan kostuums, mijn ouders krijgen nu zo min mogelijk te zien. Moet alles sneaky gaan doen. Ik hou daar echt niet van, maar dit is tot nu toe het beste voor mij. Minder gezeik van ouders.

Ik hoop dat het jou beter af gaat. Laat het ons weten! ^^ Good Luck!

Oke dit is al een poos geleden, maar ik heb toestemming om eens naar een conventie te gaan dus het is al een hele verbetering ^^ Van echt cosplayen worden ze nog niet zo enthousiast, maar ik ben zeker al tevreden met deze vooruitgang ^^

^ Oke, gaat iig de goede kant op Naar vwelke conventie ga je? ^^

Weet ik nog niet haha
De eerstvolgende als ik tijd heb ^^