Ok, neem nu verbranding. Iemand die zwaar verbrand is in zijn gezicht en voor de rest van zijn leven op straat zal nagekeken worden, ga jij die persoon veroordelen als hij zelf besluit om er een einde aan te maken? En nee, de ingebeelde persoon in kwestie springt niet voor een trein...

geen goed voorbeeld een kennis van een oude familie vriend was verbrand, ging gewoon voor zichzelf leven. de dingen doen die hij wou doen ongeacht of mensen hem erop aankeken. Voor zo'n mentaliteit heb ik de grootste respect.

Ja, kan best zijn, maar ik kan me best voorstellen dat bijvoorbeeld een modepopje van 18 niet de kracht en/of moed heeft om door te gaan als ze zoiets voorkrijgt.

True, ik snap uiteraard ook wel dat mensen soms geen uitweg meer zien. Maar het blijft een leven die je wegneemt, in dit geval het eigen van het persoon die zichzelf van zijn leven beroofd.

edit : het is natuurlijk niet het makkelijkste. sterker nog het moeilijkste om in je leven over heen te stappen als zoiets ongelooflijks slecht in je leven gebeurt om weer verder te kunnen.

http://www.youtube.com/watch?v=ZzAPs3Z_X7k
zat mensen die prima het beste weten te maken van hun eigen leven op hun eigen manier.

Omdat modepop niet meer mooi is wil ze dood en daarmee anderen verdrietig maken? Ik vind het nog steeds egoistisch hoor.

Wellicht zou "voormalig modepopje" wel enkele familieleden verdriet aandoen met haar zelfmoord, maar aan de andere kant zullen ze ook wel blij voor haar zijn dat ze niet meer aan haar depressie hoeft te lijden. Als ik een kind zou hebben die dat zou overkomen, heb ik er alleen maar begrip voor.

P.S.: Het is eigenlijk voor de eerste keer dat ik Mirai Mecha een beetje fatsoenlijk in een topic zie typen .

Ik heb eens het verhaal gehoord van iemand die zelfmoord wilde plegen en van een gebouw afsprong. Alleen landde hij op een vrouw, die op slag dood was, terwijl hijzelf het overleefde...

Dat terzijde, zelfmoord is een laatste redmiddel. Of iemand nou echt niemand meer heeft, of denkt dat ze niemand meer hebben maakt niet uit. Ik denk dat als je zo nodig dood wil gaan dat je het moment van sterven zo kort mogelijk wil maken. Een van de dingen die dat garandeert is dan het springen voor een trein. Je hebt maar 1 kort beslissingsmoment nodig. Daarna is het klaar en ben je vrolijk uitgesmeerd over de trein. Op dat punt snap ik de keuze van voor de trein springen. Wat absoluut niet wegneemt dat ik het inderdaad enorm asociaal is.

Dat het asociaal is voor de nabestaanden, op wat voor manier dan ook, dat spreekt voor zich. Maar wat ik nog asocialer vind is dat als iemand daadwerkelijk niet meer wil leven, de nabestaanden die persoon forceren te leven. Als ik nooit meer uit m'n coma wakker ga worden, of alleen nog maar met een sonde eten kan krijgen en gewoon geen drol meer kan, echt, trek de stekker eruit. Kwaliteit over kwantiteit y'all. Iemand anders mag niet voor mij beslissen of ik dood mag of niet. Die obsessie met altijd maar blijven leven vind ik af en toe ook absurd (in sommige situaties). Daarom ben ik blij dat ik in een land woon waar euthanasie bijvoorbeeld mag. Als je niet meer wil, dan is dat je eigen (hopelijk goed doordachte) keuze.

Het punt wat ik probeer te maken denk ik is dat het leven van jezelf is, en niet van die arme, arme mensen waar je vrienden mee bent. Wat wel zo sociaal is dat als je het dan zo nodig moet doen en je niet meer terug kan je er zo min mogelijk mensen mee lastig valt.

Wat ik nou het allerergste vind, is als iemand die zelfmoord pleegt, ook iemand anders in zijn lot wilt meebrengen.
Zoals die moeder die van de bijenkorf afsprong. Naast alle mensen die ze daardoor de schrikt van hun leven heeft gegeven, had zo ook nog haar dochter van 1 jaar in haar armen die ook dan maar in haar lot mee moest gaan.
Het ergste van dit verhaal: De moeder overleefde het, haar dochtertje niet.
Of van die mensen die de rest van hun gezin ook maar doden wanneer ze zelf dood willen. DAT is pas egoïstisch.

Bronnen over de bijenkorfmoeder: http://www.nu.nl/algemeen/1283721/vrouw ... video.html http://www.nu.nl/binnenland/2210284/bij ... iniek.html

Weet je, in zulke gevallen kan ik de moeder nog wel 'begrijpen' (of ik ermee eens ben, is weer een andere vraag, maar doet er nu niet toe). Natuurlijk kan ik nooit weten vanuit welk standpunt de moeder zoiets doet, maar ik veronderstel dat ze echt van haar kind houdt en dat ze haar één-jarige dochter niet wil 'achterlaten' en haar besparen van alle ellende die ze zal meemaken als ze onder zulke omstandigheden opgroeit.

Ik snap je punt wel een beetje. Ik kon trouwens geen info vinden over haar motief en/of een vader van het kind.

Ja maar dat is nou juist de dilemma. Die keuze wordt zelden goed doordacht gemaakt, omdat je al in een depressieve gemoedstoestand zit.
Dan denk je niet meer rationeel.

Ook vind ik een verbrand gezicht geen excuus tot zelfmoord. Tuurlijk zal je worden nagestaard, maar na dit zovaak mee te maken gaat je self-confidence-o-meter over 9000 en zal het je steeds minder uitmaken. Zodra de mens ergens aan wend, wordt de angst steeds minder en owh...'en tijd geneest' prop ik hier ook tussen.
Geluk is altijd wel ergens te vinden en er zijn altijd mensen die het minder hebben. Er zijn genoeg blinde mensen die ook gelukkig zijn.

omg wat erg voor die ouders zeg moet je toch niet aan denken dat je je dochtertje van onder de 10 nog wel zo aantreft
en zo jammer dat dat meisje niet verder kon denken ze had nog een hele toekomst voor zich..heel triest
ik heb ook een goede vriendin aan zelfmoord verloren
ik was wel geschokt ja omdat ze altijd zo vrolijk was ik hoorde achteraf iets over mishandeling door haar vriend..ze was 19
maar toch is niemand het waard om jezelf op te offeren(om het zo te zeggen)
ik ben vroeger ook depressief geweest..en dacht soms ook ik ga er een einde aan maken maar ik had dan het gevoel alsof ik me dan overgaf..en dat de mensen die me pijn hadden gedaan..dat ik die liet winnen en dat wilde ik absoluut niet..een depressie is wel een heel eindeloos gevoel heb het zelf 3 jaar gehad dus ik weet wel hoe het voelt...maar het leven kan gewoon niet altijd leuk zijn...wel vind ik het raar als mensen zeggen dat zelfmoord laf is terwijl je juist wel echt ''moed'' moet hebben om jezelf van het leven durfen te beroven ik zou dat namelijk echt niet kunnen x.x wat ik wel heel erg achterlijk vond en niet echt medelijden voor kon hebben(sorry) was laatst een artikel over een kind van 12 hij had zelfmoord gepleegd omdat zijn ''vriendin''(11 ofzo) het met hem had uitgemaakt..hoe moeten mensen na 20 jaar huwelijk het dan wel niet hebben als die ineens uit elkaar gaan..

En hoe kijk je daar nu op terug? Denk je nu van...hoe had ik ooit zoiets kunnen denken?