ik werk zelf met een wacom. heerlijk. nu heb ik geen ervaring met andere merken, en bezit ik een relatief kleine.. maar ik kan echt niet meer zonder dat ding. :]
Heb jij trouwens ook dat je niet normaal een rechte lijn op dat ding kunt maken? (zoiets als: Ik maak wel een rechtte op het teblet, maar op mijn scherm komt een enorm scheve lijn.) Of heb ik gewoon een halfdood ding? xD
Een goed alternatief voor Photoshop/Painter is het freeware programma "Open Canvas 1.01"(de hogere versies moet je betalen) Het is een klein en simpel programma die erg geschikt is om in te tekenen/kleuren.
Nog een leuke bijkomstigheid is de optie genaamd "event files", dit zijn files die een illustratie/tekening etc opnemen van begin tot eind, en uiteindelijk ook kan delen met anderen.
Geregistreerd: 27 jul 2004 12:57 Woonplaats: Den Haag
Voor mijn blog heb ik een stuk geschreven over het tot stand komen van de strip 'Morgen' die ik samen met Alice voor de mangabundel 'Oost-West' maakte. Het is een beetje een saai en lang verhaal, maar alleen de plaatjes bekijken en vergelijken met het uiteindelijke resultaat is misschien ook al leuk.
Hier de uiteindelijke pagina's (wel even op de thumbnails klikken):
In 2007 besloten Willem Ritstier en uitgeverij BeeDee een bundel uit te geven met mangaverhalen van Belgische en Nederlandse stripmakers.
Mijn zus Alice wilde daar een kleine bijdrage aan leveren. Ze had een paar ideeën voor het verhaal en vroeg aan mij of ik mee wilde helpen aan het uitwerken daarvan. Omdat ik zelf niet in staat was geweest om een eigen verhaal te leveren greep ik deze kans graag aan om toch nog mee te werken aan het mangaproject ‘Oost-West’.
Alice wilde een verhaal maken van maximaal drie pagina’s omdat ze weinig tijd had vanwege andere opdrachten. Verder moest het een romantisch verhaal worden omdat dit een thema is dat je vaak in shoujo-manga (manga voor meisjes) ziet. Het moest wel een vreemd, sprookjesachtig verhaal worden zoals ze die graag tekent. En het moest zich in de typisch Japanse omgeving van een metro afspelen.
Een behoorlijke uitdaging om dit allemaal in drie pagina’s te krijgen.
De hoofdrol ging naar een meisje in een typisch Japans schooluniform die de metro naar school nam en daar elke dag de jongen van haar dromen zag maar hem niet durfde te bekennen dat ze heimelijk verliefd op hem was.
Misschien was een liefdesbrief een makkelijker manier voor haar om haar liefde aan hem kenbaar te maken. Om het verhaal nog typisch Japanser te maken verruilden we de liefdesbrief voor een bento-box. Dit is een lunchbox die op een heel esthetische manier gemaakt wordt en vaak door vrouwen en meisjes voor mannen en jongens gemaakt wordt om hun gevoelens van tederheid jegens hen duidelijk te maken.
Een ander typisch manga-thema is drama. Het meisje krijgt haar droomprins niet, hij heeft al een vriendin. Of nee, een vriend! Als ode aan Boys’ Love/Shounen ai-manga, strips voor meisjes waarin liefdesrelaties tussen jongens centraal staan.
Het grootste drama zou natuurlijk zijn als het meisje erachter komt dat de jongen waar ze verliefd op is al een ander heeft. Maar dit is ook de meest voor de hand liggende verhaallijn. We kiezen er dus voor om de lezer wel te laten weten dat de jongen al een relatie heeft, en het meisje achter te laten met het besluit om hem morgen alles te vertellen. Hierdoor laten we het uiteindelijke pijnlijke moment van die confrontatie volledig over aan de fantasie van de lezer. Een onorthodoxe en gewaagde manier van vertellen, maar wel een originele en ruimtebesparende manier.
Maar toen de vreemde wezens die Alice in het verhaal wilde hebben. Hoe konden we die in dit liefdesverhaal verwerken? Alice bedacht dat de passagiers in de metro langzaam veranderden in vreemde wezens die het meisje proberen over te halen de jongen de bento-box te geven. Een leuke invalshoek: gebeurt dit allemaal echt of is het slechts een weergave van de innerlijke strijd die het meisje met haar gevoelens voert?
Er bestaan in Japan legendes van vossen en tanuki (een soort wasbeer) die in mensen kunnen veranderen (dit gegeven wordt ook gebruikt in de anime ‘Pompoko’ van Studio Ghibli), dus ik dacht dat dit een mooie kans was om het verhaal nog Japanser te maken.
Deze legendes zijn echter niet algemeen bekend bij een westers publiek en zouden visueel minder spectaculair zijn dan de wezens die Alice in haar hoofd had, dus dit idee verdween in de prullenbak.
We begonnen typisch Japanse cliché-karakters te verzinnen voor de passagiers in de metro. Kenmerken van deze passagiers zouden moeten terugkomen in de getransformeerde wezens om ze herkenbaar te houden als de originele passagiers.
Toen werd het tijd om over de paginalay-outs te gaan nadenken.
Voor de drie pagina’s hadden we een eenvoudige indeling: introductie van de hoofdfiguren en metro op de eerste pagina, transformatie en discussie op pagina 2 en een uitgebreide romantische scène en het slot op de derde. We kozen ervoor om de romantische scène met de jongen en zijn geliefde extreem veel ruimte te geven om een slow-motioneffect te krijgen. Hierdoor wordt de tragedie voor het meisje intens aan de lezer opgedrongen (en het zorgt voor een fraaie emotionele, typische shoujo-mangapagina).
Allereerst moet je natuurlijk bepalen welke momenten je kiest om te tekenen. Met drie pagina’s heb je niet veel ruimte, dus dat was best een gepuzzel.
Het eerste plaatje op de eerste pagina moet een establishing shot zijn. We kozen ervoor om op een metrostation te beginnen en niet in de metro, omdat een metro aan de buitenkant nu eenmaal herkenbaarder is. Bovendien zorgt dit grafisch voor wat meer variatie dan alleen maar vanuit de metro te vertellen. Het is wel even zoeken naar een perspectief waarin alle elementen (station, meisje, jongen, metro, dialoog) de aandacht krijgen die ze verdienen en in een logische volgorde aan de lezer aangeboden worden.
In de uiteindelijke versie weet Alice zelfs nog ruimte te vinden voor een grote Gundam-robot, een stille hint dat dit geen gewoon verhaal gaat worden.
Daarna volgt een shot in de metro, waarin de pasagiers worden geïntroduceerd en het meisje haar gedachten vervolgt. De lunchbox krijgt een close-up, zodat we weten waar ze het over heeft.
Op het moment dat het meisje haar falen overpeinst zoemt Alice nog extremer in op het gezicht van het meisje dan ik in de lay-out had bedacht. Heel erg manga-achtig om op emotionele momenten intense close-ups te gebruiken.
De pagina eindigt met een tas die begint te praten. Tot nu toe was het verhaal behoorlijk normaal (op de robot in het metrostation na dan), deze onverwachte gebeurtenis wekt hopelijk nieuwsgierigheid naar de rest van het verhaal en vervult dus de rol van cliffhanger.
De tweede pagina was misschien wel de ingewikkeldste.
De transformatie van de passagiers moet duidelijk worden, de discussie over het liefdesleven van de hoofdpersoon moet plaatsvinden, een grote overzichtsplaat van de vreemde wezens in de metro, de jongen stapt uit en het meisje belooft zichzelf morgen echt de jongen te vertellen over zijn gevoelens voor hem.
De transformatie wordt gedragen door het meisje dat langzaam in een spookachtig wezen verandert, haar tas die een octopus wordt en haar telefoon die wegvliegt.
In de overzichtsplaat zien we daarna wezens die duidelijk kenmerken hebben van de vrouw in kimono, de samurai en het dikke, chips-etende mannetje. Hopelijk is het daardoor ook aannemelijk dat er meerdere gekke creaturen ten tonele verschijnen.
In de overzichtsplaat wordt het uitstappen van de jongen aangekondigd zodat die gebeurtenis niet uit de lucht komt vallen.
In het laatste plaatje halen we de camera weer uit de metro zodat we die weg zien rijden.
Door het voorgaande is het duidelijk dat degene “ok, ok, ik doe het morgen!” schreeuwt het verliefde meisje is.
Op de derde pagina zijn drie plaatjes ingeruimd voor de ontmoeting van de jongen en zijn geliefde.
Dat het zijn geliefde is wordt pas echt duidelijk met de centrale plaat van een kus op pagina drie. Direct daarna volgt het beeld van een gelukkig maar gespannen meisje dat morgen haar liefde gaat bekennen aan de jongen.
Ik probeer bij lay-outs de ruimte te verdelen aan de hand van het belang van de inhoud van de plaatjes van het verhaal. Dit levert lay-outschetsen met een rechthoekige verdeling op. Daarna probeer ik de pagina’s dynamiek mee te geven waar nodig met bijvoorbeeld schuine kaders. Ook heb ik bij dit verhaal veel gebruik gemaakt van aflopende kaders om lezers zoveel mogelijk te proberen te vangen in het verhaal.
Alles was nu gereed voor Alice om de schetsen van de pagina’s. Ze tekende deze op een formaat tussen A4 en A3 in potlood.
Deze potloodschetsen printte ze in een lichte blauwtint op glad, zwaar papier. Op deze prints inkte ze met omsteekpennetje en oostindische inkt de plaatjes afzonderlijk.
Het was de eerste keer dat ze met een omsteekpennetje werkte, maar het resultaat was prachtig.
Uit de ingescande inkttekeningen verwijderde ik de blauwe schetslijnen met ‘Hue/Saturation’ en pastte het contrast aan in Photoshop met de optie ‘Levels’.
Ik tekende kaders en tekstballonnen in Illustrator en componeerde en kleurde pagina’s in Photoshop.
Ik vind maar geen maatstaaf van mijn kunnen.
Ik vind mezelf persoonlijk niet geweldig in mangatekenen maar ik doe het echt heel graag.
Nu vroeg ik me af of ik wel redelijk oké was.
Ik kan mezelf blijven afbreken en zeggen dat ik echt slecht ben maar ik hoop dat het toch een beetje meevalt.
Hier een link,
aub geef me tips en stuur me bij!
Geregistreerd: 09 jul 2008 17:05 Woonplaats: Een klein dorp
Whoaw, naamgenoot Je bent zelfs even oud als ik.
Als je tekenen graag doet, dan is er toch geen probleem? Ik heb de art in je gallery bekeken en ik vind dat er echt mooie dingen tussen zitten (kyaaa~ Roxas!)
Oefening baart kunst~ De tips van mij zullen minder goed zijn dan die van de rest, dus ik hou m'n mond maar Zeggen dat je 'slecht' bent, moet je sowieso nooit doen. Hooguit "NOG niet zo goed" of "niet zo goed als ik zou willen."
_________________ I don't care whether the glass is half full or half empty! Who the hell drank my soda?!
/me is met Raz... Als je het tekenen leuk vindt, who cares dan wat je "niveau" is? Het is geen wedstrijdje Als tekenen voor jou een leuke bezigheid is en je kan er wat van jezelf in kwijt, dan is d'r weinig aan de hand... Ik vind mijn spul ook butt, maar ik word er wel gelukkig van.
Gebruikers op dit forum: Geen geregistreerde gebruikers. en 0 gasten
Je mag geen nieuwe onderwerpen in dit forum plaatsen Je mag niet antwoorden op een onderwerp in dit forum Je mag je berichten in dit forum niet wijzigen Je mag je berichten niet uit dit forum verwijderen
Help
AniWay
Leden
Zoeken
Groepen
Gebruikerspaneel
Inloggen
Registreren
Je gaat het werk veel meer waarderen als je ziet hoeveel moeite er aan vooraf gegaan is.
Als tekenen voor jou een leuke bezigheid is en je kan er wat van jezelf in kwijt, dan is d'r weinig aan de hand... Ik vind mijn spul ook butt, maar ik word er wel gelukkig van.
