Ikzelf wil me ook Cosplayen. Maar heb totaal geen idee waarmee ik kleding zelf kan maken. Ik wil me graag verkleden als Pokemon Brown die ik zelf ontworpen heb. Zie mijn Deviantart. Of Takaki Iwane. Maar voor deze cosplay is het nog lastiger. Want ik moet een lichtgroene pruik hebben met de haar tot aan de ene kant kort en aan de andere kant lang. Maar je moet dan wel stuk aan alle kanten ogen zien.

https://maarten12.deviantart.com/art/Th ... -653843533

Deviantart tekening Pokemon Trainer Brown.

https://maarten12.deviantart.com/art/Ta ... -647737408

Deviantart Takaki Iwane.

Ik zou het vet leuk vinden als veel mensen mijn cosplay zien als iets nieuws van series en games die ikzelf ontworpen heb.

Ikzelf ben gelukkig blij dat de Herfst in aantocht is. Want ik vindt wel bizar. De Herfst is geen nazomer aan het worden. En gezelligheid wordt groter. Dat heeft ook intens met mijn Autisme te maken. Als kind vondt ik Herfst verschikkelijk. Meer omdat het te druk is. En toen ik 16 was is het helemaal leuk. Verjaardag vindt ik super leuk. Even later na 2 maanden hebben we Pakjesavond. Dus elke keer een gezellig gedichtje en kado. En dan de Kerst waarin de gezelligheid lostbarst en een dine hebben. En dan gaat het knallen. En dan heb je nieuwjaar. Sinds mijn 16de vindt ik dat de mooiste tijd. Je hebt gezelligheid het is vroeg donker. En dan heb je geen last van emotie. Maar toen klein was denk ik dat ik het ook leuk vindt. Maar dat kun je gewoon niet vertellen.

Vanaf mijn 3de werd er bij mij autisme geconstandeerd. Op mijn 11de werd ik opnieuw getest en daar kwam PPD-NOS uit.
Bijna dagelijks merk ik wel een beetje dat ik er last van heb, vooral tijdens werk of stages. Nieuwe omgevingen zijn voor mij altijd een beetje lastig, en een topper in comminucatie ben ik ook niet, vandaar dat ik denk ik ook niet zo extreem veel vrienden heb (maar daar zit ik niet zo erg mee, beter hele goede vrienden maar dan minder dan slechte vrienden en meer). Wat mij het meeste stoort is dat ik sommige nare ervaringen heel lang in mijn hoofd blijven plakken en kan daar soms moeilijk van loslaten. Ik weet niet of dit echt met PDD-NOS te maken heeft maar ik vind het wel gwn vervelend.

Qua goede kanten kan ik gelukkig er ook nog wat bij bedenken. Ik ben namelijk een beetje pietje precies en kan soms aardig goed leren en concentreren (maar dan moet ik niet te snel afgeleid raken). Wat ook wel fijn is, is dat ik mezelf vaak in bepaalde situaties kan uitdagen waar een mens zonder autisme minder moeite mee heeft. Als deze uitdaging lukt heb ik vaak het goede gevoel dat ik een beetje iets overwonnen heb. Op deze manier hou ik mijn leven toch een beetje spannend ^-^.

Zo heel verhaal xD

@Niqi-chan
Heel herkenbaar, maar dat is ook niet zo vreemd

Ik ben in ieder geval blij dat na jaren van onzekerheid over mijn mogelijke autisme er dan nu toch eindelijk een diagnose is gesteld van ASS. Ik werd altijd onder de restgroep PDD-NOS geschaard, waarmee je niet zoveel kunt en dat gaf wat problemen in de persoonlijke en werksfeer. Nu ik weet dat ik een Autistische Spectrum Stoornis heb kan ik daar samen met GGZ mee aan de slag en hoef ik niet langer bij allerlei andere instanties aan te kloppen. Wat ik ook fijn vind is dat vanwege deze officiële diagnose de hulp ook volledig wordt vergoed. Nu ik geen gebruik meer kan maken van een coach via mijn werkgever is dat een hele geruststelling.

Ik heb onlangs Refrisk ontdekt om te helpen bij het zoeken naar een nieuwe baan. Op hun website staat een interessante en duidelijke omschrijving van wat autisme inhoudt:

Methodiek arbeidstoeleiding en jobcoaching van Refrisk voor mensen met een stoornis in het Autistisch Spectrum

Wij richten ons op mensen met een stoornis in het autistisch spectrum.
De meest voorkomende autismespectrum stoornissen (ASS) zijn:
klassiek autisme
syndroom van Asperger
MCDD
PDD-NOS

De gevolgen van deze gedragsstoornissen voor de klanten kunnen als volgt zijn:
tekortkomingen in het maken en onderhouden van sociale contacten;
tekortkomingen in communicatie;
beperkingen in het houden van overzicht: hoofd en bijzaken scheiden, het totaal overzien, samenhang, oorzaak en gevolg zien;
beperkingen in het plannen en structureren;
moeite hebben met de betekenis van taal: bijvoorbeeld taal letterlijk opvatten;
andere fantasie beleving: ofwel heel overdreven (wat een klant zich voorstelt, is echt) ofwel heel beperkt (wat de klant niet kent, kan hij zich ook niet voorstellen);
vaak een star patroon van zich herhalende, stereotype bezigheden en interesses;
gevoelig voor verschuivingen in dag/nacht ritme;
moeite met het filteren van prikkels (licht, geluid, geur, enz);
moeite met veranderingen en onverwachte gebeurtenissen.
Bij iedere persoon met een stoornis in het autistisch spectrum uiten de beperkingen zich op verschillende manieren. Ook is het zo dat de mate waarin de persoon last heeft van zijn beperkingen kan fluctueren. Spanning, stress en overvraging leidt vaak tot verergering van de klachten; iemands autisme wordt dan meer zichtbaar.

Er is naast een ASS regelmatig sprake van acceptatieproblemen. Dit kan variëren van het niet herkennen van de beperking, tot het niet kunnen inzien van de (ernst van de) gevolgen voor het werk, of hier niet naar kunnen handelen.

Voor een deel van de klanten geldt dat er tevens sprake is van een verstandelijke beperking. Refrisk is gespecialiseerd in mensen met ASS met een IQ ≥ 80. Voor alle klanten geldt dat de stoornis in het autistisch spectrum de meest bepalende factor is waarmee rekening gehouden moet worden in de begeleiding op weg naar werk.

De opleidingsachtergrond van deze doelgroep is zeer verschillend, variërend van speciaal onderwijs (REC cluster 4, met of zonder startkwalificaties) tot en met regulier HBO of universitair onderwijs. Het opleidingsniveau van de klant met ASS zegt overigens weinig over het daadwerkelijke functioneringsniveau.

Ook de werkervaring verschilt binnen de doelgroep. Wij richten ons op schoolverlaters tot en met werknemers met uitgebreide werkervaring. Een kenmerk van onze klanten is dat het ze niet lukt om zelfstandig, duurzaam passende arbeid te bemachtigen en te behouden.

ASS is een pervasieve ontwikkelingsstoornis. Dit betekent dat het ingrijpt in alle levensgebieden. In veel gevallen krijgt de doelgroep (al dan niet tijdelijk) professionele ondersteuning op het gebied van wonen, leven, financiën en geestelijke gezondheidszorg.

Nu geldt uiteraard niet alles in dezelfde mate voor iedereen maar het geeft wel een duidelijk beeld van de problematiek waarmee wij te kampen hebben.

Met wij wil ik uiteraard niet een hele groep personen over een kam scheren. Ik bedoel hiermee de doelgroep waarop Refrisk en soortgelijke organisaties zoals ITVitae zich richten. Het betekent eveneens dat er een officiële diagnose is gesteld door een arts of psychiater bij diegene.

IK heb PDD-NOS tenminste wat uit de laatste testen het meest erop leek.
Er was bij mij al vroeg autisme geconstateerd al heb ik wel even op een reguliere school gezeten maar was het al snel duidelijk dat het beter was om naar een andere school te gaan.
Al was het eerst wel een school die veel op gevoelens en emoties werkte waar ik amper echt wat leerde.
Dus toen ik daar eenmaal vanaf was moest ik ineens achter de muziek aan.
OP een bepaalde manier heb ik lang gevoelt dat ik nooit helemaal bij ben gekomen ...
Ben letterlijk van de meeste vakken waar ik nog groep 6 materiaal van deed maar naar brugklas gegaan om die verloren tijd een beetje weg te spelen.
Heb later mezelf Engels aan geleerd want op het voortgezet onderwijs was dat een behoorlijke stap.
Toen ik later alleen nog maar naar een rugliere school kon gaan is het natuurlijk fout gegaan ... en zit nog steeds op dagbesteding (grafish) waar het nu weer redelijk de goede kant op gaat.

Ondanks dat heb ik wel VMBO gehaald wat volgens bepaalde doctors (die met eens ABC'tje werken en net afgestudeerd waren) die me als kind (5 jaar of zo) hadden onderzocht nooit mogelijk was geweest.
Die zijden blijkbaar dat ik niks kon en al helemaal niet kon communiceren en meestal in een eigen wereldje zou zitten ...
bovendien ook motoriek problemen zou hebben en overgevoeligheid van sommige kleding objecten etc.
Het viel het ze tegen dat ik net wel uit de luiers was wat ook dat kan met autisme te maken hebben vanwege communicatie en andere aspecten.
Ook heb ik nooit kunnen veter strikken (mijn zusje die er ook geen ster in was had me op mijn 15e binnen 20 minuten de makkelijkste manier aan geleerd)
Zwemmen was ook een ramp uit uiteindelijk diploma A gehaald maar toen was ik iets van 9 bijna 10.
Nou lijkt dit behoorlijk wat maar rond mijn 7e/8e en de daar op volgende jaren met de juist begeleiding heb ik toen wel langzaam lezen en schrijven geleerd en ook fiets les op school gehad.
Ook sociale aspecten zijn destijds er meer in gekomen al was het vooral met personen met een afwijking op die school maar later wel geleerd hoe je je een beetje moet gedragen en toen kon ik met andere mensen ook wel redelijk communiceren.
En ondanks vroegere verspeelde jaren waardoor ik een te grote sprong moest maken was ik dan in ieder geval verder gekomen dan zogenaamde specialisten dachten.

Ik kan nog steeds niet echt echt goed teleurstellingen verwerken al kan ik het nu beter relativeren ook met onrecht kan ik slecht omgaan helemaal als ik tegen een instantie weet dat ik in mijn recht sta .
Dit kan ook alles zijn van geld verliezen of geld moeten uit geven aan iets waar ik niks in zie tot een (belangrijke) sport wedstrijd die niet verloopt zoals ik het wil.
Of een dag die helemaal niet verloopt zoals ik het een beetje had gewild (dit gaat met de jaren wel beter)
Of simpel weg als een anime/manga die ik wil niet uit komt of helemaal nooit vertaald word of dergelijke klassiekers die ik wil zien helemaal verloren zijn.

Over interesses gesproken ik heb er misschien wel teveel waardoor ze soms elkaar tegen werken.
Anime/manga en de historie en achtergrond informatie ook oude film/series dus ook veel oude meuk waar veel mensen verseld van zijn dat ik het überhaupt gezien heb en ken.
En algemeene historie en ook een aantal sporten zoals Voetbal,darten en schaken waar ik ook heel veel background van weet en sci-fi (romans) wetenschapt en nog aardig wat.
Over bepaalde feitje va dit soort dingen kan ik eindeloos denken vals ik daar nou iets mee zou kunnen wat betreft werk
Alleen jammer dat ik tekenen een beetje heb op gegeven waar ik als kind redelijk talent voor had maar dat nooit echt heb ontwikkeld.

Wat ik wel tegen ben gekomen op internet en ook conventies is dat Autisme in Anime/Manga fandom en ook in sci-fi/fantasy furry fandom etc veel tegen komt.
De reden waarom dit hier zo relatief hoog ligt heeft er waarschijnlijk mee te maken dat veel andere mensen het belangrijker vinden wat de maatschappij en (school) vrienden van hun vinden in plaats van wat ze zelf willen.
Dit vind ik denk ik wel het grootste pluspunt aan autisme want ik zie wel vaak mensen die alleen maar bezig zijn zichzelf als een wit kudde schaap te gedragen (met uitzonderingen daar gelaten)

Veel van dat soort mensen zullen vast wel zeggen dat dit soort fandoms escpe-ism zijn en dat je je moet gedragen zoals iedereen want dan doe je al gek genoeg.
Maar daar geef ik niet zoveel om helemaal omdat de mens verder geen enkel hoger doel heeft dus moet je daar zelf nog enigszins invulling aan geven.

Waar ik wel langzaam tegen aan loop zijn bepaalde verwachtings- paronen van huisje boompje beestje of in ieder geval opmezelf moeten wonen en alles dat daar bij komt kijken (dat terwijl blijkbaar toch niks kon )
Ik ben de slimste persoon in huis als het gaat om informatie/kennis en feitjes maar zie daardoor de bomen het bos niet als het gaat om wat eigenlijk belangrijk word geacht door de samenleving zoals een eigen huis trouwen etc.
Daarbij heb ik geen enkel echt voordeel als het gaat om opmezelf te wonen (behalve meer ruimte) heb nooit echt puberteit gehad en disco alcohol,roken,nachtleven doen me niks.
Daarbij moet ik volgend jaar ook helemaal zelf naar conventies (met de trein dus of zo) wat wel een redelijk probleem op gaat leveren in ieder geval als het gaat om de tijden die ik dan op vrijdag/zaterdag weg zou willen ook ben ik niet echt goed met wegen.

Hallo allemaal. Nieuwe gebruiker hier. Deze post zal misschien mijn eerste en laatste zijn (niet schrikken door deze opmerking), maar ik zou graag iets kwijt willen wat me al sinds 2012 lastig zit. Het is een enoooorm lang verhaal, wat ik misschien eerder heb moeten posten, maar door mijn schaamte toen, heb ik dat niet gedaan. Ik zal het misschien in meerdere delen posten, vanwege het woordlimiet, maar je hoeft niet alles te lezen. Het is meer om het voor de laatste keer helemaal voor me af te schrijven en eventueel in de toekomst gedeeltelijk te gebruiken voor hulp die ik kan krijgen bij dit probleem.
Ik ben nooit echt een type geweest die over mijn problemen aan het zeuren was, omdat ik zelf wel in de gaten had, dat mijn problemen anders waren dan anderen en ik ook altijd moe werd van het gezeur van anderen, maar dit wil ik er nu even uit gooien.

Ik zat te twijfelen of ik dit onder algemene discussies wou zetten, maar aangezien ik een diagnose van PDD-NOS heb/had (valt nu allemaal onder ASS) lijkt het me beter om dit onder de 'Autisme-thread' te plaatsen.

Goed. Waar zal ik beginnen. Ik heb dit verhaal/probleem al meerdere keren aan mensen uit een vertrouwde omgeving verteld, omdat ik het op een bepaalde manier gênant vind om het aan meerdere mensen te vertellen. Dat komt omdat probleem anime-gerelateerd is en hoewel anime mij interesseert, begrijp ik dat anderen lacherig over het probleem doen en niet weten waar ik mij druk over maak.

Ok. Dus: Om te beginnen is het misschien handig te vermelden dat ik van kinds af aan christelijk ben opgevoed. Dat heeft mij niet echt in de weg gezeten. Mijn ouders zijn geen stijve types. Als kind in de crèche zitten en naar de kerk gaan, vond ik best leuk. Ik had ik een rijke fantasie en sommige bijbelverhalen zijn leuk en spannend om te lezen en het bestaan van God spreekt mij ook wel aan. Vooral het idee dat er iemand over je waakt. Ik werd op latere leeftijd op school gepest en had andere problemen door mijn nog niet bekende ASS en de gedachte dat er Iemand is die je gemaakt heeft en begrijpt gaf me troost. Ook hielp het me later wel om niet te ver met mijn fantasie bezig te houden.
Ik zal het niet te religieus houden, BTW.

Hoewel ik het geloof belangrijk vond, kreeg ik later ook andere interesses, waarvan ik niet wist of het geloof ze goedkeurde. Ik moest bijvoorbeeld als straf een keer een boekverslag schrijven van een boek uit de schoolbibliotheek. Ik kon ieder boek kiezen en ik koos Kippevel: De Getikte Klok. Mijn lerares had denk ik nog nooit een strafverslag gekregen dat ongeveer een week te vroeg was ingeleverd . Ik verzamelde geen Kippevelboeken, maar had ze wel eens gelezen via de bieb of op verjaardagen gekregen en ik vond ze leuk en spannend om te lezen. Zoals ik al zei. Ik wou niet te ver 'weggetrokken' worden.

Mijn ouders zeiden dat ze in '95 kabel tv kregen en als kind gaat er dan een wereld voor je open. De meesten hier hebben vast leuke herinneringen aan Fox Kids/Jetix, Nickelodeon en Cartoon Network en de andere kindernetwerken van toen. Ik dus ook. Mijn moeder keek samen met mij naar Wacky Races en dergelijke programma's, maar X-Men, The Grim Adventures of Billy and Mandy, Tutenstein, Pokémon en Power Rangers (plus de rip offs) keek ik natuurlijk liever zelf . Met af en toe een opgetrokken wenkbrauw van mijn moeder, want 'Moet je dáár nou naar kijken'.

Begin 2000 kwam Yorkiddin samen met Toonami op de buis en hoewel ik al ervaring had met anime (wat ik toen gewoon allemaal in de zelfde categorie als tekenfilmpjes zette), gaf Dragonball Z een andere ervaring van wat anime echt kan zijn. Het was voor mij een enorme vernieuwing van het tamme Pokémon. Er waren gevechten waarin mensen met elkaar letterlijk op de vuist gingen. Ki-blasts vlogen in het rond. De villains waren intimiderend en de promo's geweldig. Mijn broer gaf niet zo om tekenfilms, maar Dragonball Z was onze 'soap' die we regelmatig samen keken. Mijn moeder vroeg in de keuken wel af waarom ze zo moesten schreeuwen. "Dat doen ze om sterker te worden, ma".

Verder had je ook nog Sailor Moon. Hoewel ik het intro heel mooi vond en ik in de leeftijd was, waarin meisjes interessant worden, kon ik na het intro niet te lang blijven kijken, omdat ik het te saai vond. Ook heb ik een keer weggezapt bij een scene, waarin een priester in een boxende demoon veranderd. Hoewel ik op latere leeftijd wel voorstander was van de geringe censuur van toen, kan als gelovig kind zo'n scene toch hard aankomen. Later meer over dit programma.

Toen Yorkiddin stopte, kan ik dit als bepaalde grens zien van mijn kindertijd, die ik nu als nostalgie ervaar. Ik bleef natuurlijk gewoon doorkijken naar de netwerken, totdat uiteindelijk Avatar: De Legende van Aang, de laatste grote show was, waar ik enorm van heb genoten. Deze zal altijd in mijn top 3 animatieshows blijven.

Ik ging dus naar het MBO. Het omgang met de leerlingen ging beter, maar snapte niet waarom de meesten niet dezelfde interesses als mij hadden. De meesten op mijn protestantse school hadden geen tv, maar als je mijn schoolcomputerachtergronden van Avatar nou ziet, hoe kun je er dan niet warm voor lopen? En het is toch een normale vraag om aan de godsdienstleraar te stellen hoe het kan dat Jezus na zijn opstanding uit de dood, niet in een bepaalde ontbindende staat zou zijn?
Heb ik al verteld dat ik ASS heb?

MBO afgerond met moeite. Had gekozen voor niveau 3 Boekhouden, maar werd niveau 2 Secretarieel omdat het rekenen me niet goed afging. Het was meer om me met een diploma van school te sturen. Werk gezocht op dat vlak, maar sollicitatiegesprekken leverden niks op. Ook nog geprobeerd om met een jobcoach werk te vinden, wat uiteindelijk als afwasser in een restaurant is geëindigd. Ook niet bepaald een leuke baan voor lange termijn.

Omdat het vinden van leuk werk zo moeilijk ging, omdat mijn werktempo me altijd parten speelde, samen met andere probleempjes is er uiteindelijk nog 1 keer een onderzoek gedaan, waaruit uiteindelijk mijn diagnose (toenmalig) PDD-NOS uitkwam. Doordat er uiteindelijk kon worden aangetoond wat nou mijn probleem was, heb ik via een samenwerking met UWV en een bedrijf een werkervaringsplaats bij hun in de logistiek gekregen, om een beetje werkervaring op te doen. Logistiek leek me op het eerste opzicht niet echt mijn ding, maar kon mijn draai toch goed vinden. Vooral van mijn nauwkeurigheid waren ze echt te spreken. Het was dan niet zo erg dat mijn werktempo wat lager lag. Ik kon goed met de collega's opschieten en het was leuk werk. 1 van de beste bedrijven waar ik heb gewerkt. Heb ook geleerd om wat sterker voor mezelf te zijn (in bepaalde mate).

Mijn interesses tussen het MBO en mijn nieuwe baan waren tussen die tijd ook uitgebreid. Hoewel ik geen verzamelaar was of merchandise kocht, heb ik dankzij het internet enorm veel nieuwe dingen kunnen ontdekken. Door Youtube ben ik meer over anime te weten te komen. Ook lagen oude videospelletjes, klassieke horror en Godzilla films tussen mijn interesses. Vooralsnog: Ik hield het alleen bij kennis en Youtube filmpjes, bang dat ik te overprikkeld zou raken en de weg kwijt zou raken. Moest helaas wel gepushed door mijn ouders worden, door te blijven solliciteren, omdat mijn aandacht van de fantasiewereld wel groot werd. Dus het hielp enorm doordat ik die nieuwe baan kreeg. Hierdoor kon ik me weer lekker nuttig voelen. Ik vond die werelden zo interessant dat ik toen met trillende spieren erover kon vertellen. Het feit dat anderen het niet altijd interesseerde, maakte voor mij niet altijd uit. Ik voelde me uniek en speciaal door die interesses en kennis erover. Ook vond ik het leuk om die met andere mensen op het internet te delen. En als er in het echte leven verwijzingen ernaar waren, voelde ik me er altijd euforisch over. 'Zo kunnen andere mensen er ook meer over te weten te komen en ben ik niet alleen op dat vlak'.

Door mijn baan begon ik langzamerhand in de gaten te krijgen dat ik me nu meer richting volwassenheid aan het begeven was en door de toegankelijkheid van Youtube kwamen steeds meer dingen van vroeger naar voren. Ik weet niet wat de oorzaak was, maar heb op een avond op Youtube enorm veel intro's van mijn oude tv-programma's opgezocht, die ik me nog voor de geest kon halen. Hoe geeky het ook klinkt: Dit was 1 van de beste avonden van mijn leven. Al deze intro's gaven me exact hetzelfde gevoel wat ik had toen ik nog kind was. En dat klinkt cliché, maar is het niet. Ondanks dat ik er niet veel herinneringen aan had, kreeg ik ook het Sailor Moon intro bij mijn suggesties. Ik herinnerde me de naam wel en toen ik er op klikte, voelde ik me gelijk die 11-jarige jongen die bij iedere kans naar het intro keek. Hoe stom het ook klinkt: Ik had tranen van geluk. Het programma keek ik nooit, maar de nostalgie was bij dit intro het hoogst. Die periode erna, leefde ik in een warme nostalgische bubbel, wat me een euforisch gevoel gaf, want 'wat heb ik toch een leuke kindertijd gehad'. Door deze gevoelens en mijn interesses hielp ik me altijd door de dagen heen of ze nou goed of slecht verliepen.



*Zucht*. September 2012. Ik denk een paar maanden na mijn nostalgietrip. Ik was geabonneerd op een populair Youtube kanaal van 2 gasten die Lets Plays maakten. Ze hadden een bepaalde serie waarin ze vechtspelletjes deden. Op die dag in september verscheen een video waarin ze een Sailor Moon fighting game gingen spelen. [Ik kan op verzoek de link van de video wel doorsturen, maar zal waarschijnlijk niet veel hulp bieden.] Had wel interesse. Hoewel ik de serie nooit volgde, leek het me leuk om te kijken wat hun er over te zeggen hadden en extra anime kennis is nooit weg. Ik had toch een grote nostalgie voor die serie. 1 speler speelde een komisch rolletje waarin hij een ongezonde obsessie met Sailor Mars had en natuurlijk koos hij haar als fighting character.
Op een bepaald moment zei hij dat Sailor Mars een lifetime achievement award verdiend, omdat zij de meeste jongens door hun ontwikkelingsfase hielp totdat ze mannen werden. Natuurlijk was dit komisch bedoeld, maar op dat moment knapte er iets bij me.

Het filmpje was klaar en ik zat er maar bij. Ik kreeg het gevoel dat ik iets belangrijks uit mijn jeugd gemist heb. Alsof ik Sailor Moon niet genoeg gekeken had als kind en daardoor niet verliefd op 1 van de karakters kon worden. Ik weet het. Het klinkt stom. Ik ben altijd heel hecht met mijn jeugdherinneringen en nostalgie en interesses geweest en het gevoel dat ik iets in mijn jeugd heb misgelopen, waar ik op late leeftijd achter kwam, brak me. Mijn jeugd heeft me gemaakt, zoals ik nu ben tenslotte.

[[[Hoe ik het nu bekijk, kwam het waarschijnlijk omdat ik mezelf altijd al een groot schuldgevoel aanpraatte en veel spijt had van niet belangrijke zaken. Of het nou ging om het opnemen van een Amerikaanse show, waarvan 2 nieuwe afleveringen exclusief in Nederland en België verschenen, maar waarvan de videoband corrupt was, zodat ik alleen maar de 1e paar minuten kon terugkijken.

Of het kopen van een team FPS waarvan mijn laptop niet aan de eisen voldeed, zodat ik maar alleen low graphic maps kon spelen zonder dat het op een stopmotion animatie leek. Met die dingen kon ik uiteindelijk geestelijk mee omgaan, omdat ze recent waren en ik ze uiteindelijk door mijn eigen stages van depressie kon loodsen . Met dat filmpje ging dat uiteindelijk niet, hoewel het filmpje recent was, ging het onderwerp over het verleden, waarvan ik toen niet wist dat het verwerking nodig had. Ik heb altijd voor mijn gevoel een vorm van OCD gehad. Ik moest sommige dingen doen, heb in het verleden last van tics gehad. En wou altijd bepaalde dingen afmaken, soms ten koste van pauze of schooltijd. Ook moest ik soms sommige afleveringen zien en werd enorm neerslachtig als dat niet lukte. Die OCD heb ik nu minder omdat ik steeds meer ga denken: Wat maakt het uit]]]

Ik heb toen van alles geprobeerd om het weer te 'herstellen'. Ik heb een aantal afleveringen van Sailor Moon gekeken. Clips van latere seizoenen. Alle afleveringen van de reboot gekeken en hoewel ik wel nostalgische herinneringen kreeg en geroerd werd door bepaalde aspecten uit de serie (vooral de muziek), ging dat rotgevoel niet weg. Je jeugd maak je maar 1 keer mee en overdoen gaat nu eenmaal niet. Voor alle duidelijkheid. Ja, ik voel me aangetrokken door animekarakters, maar zou niet ver genoeg gaan door er waifu's van te maken. Of de term nou ironisch is of niet.

Ik probeerde me sterk voor de buitenwereld te houden, wat voor mijn gevoel best goed ging. Mijn werk ging nog steeds goed en mijn gewoontes bleven ook hetzelfde. Hoewel de ervaring niet prettig was, zat ik nog steeds in die nostalgische roes en voelde me nog redelijk mijzelf. Heb oude intro's en Nederlandse Sailor Moon afleveringen kunnen vinden en op een externe harde schrijf gedownload, samen met andere nostalgische geekherinneringen. Hoewel ik wel van dit probleem af wou komen, heb ik met hulp van mijn ouders me bij een christelijke GGZ aangemeld voor hulp. Er is een programma opgestart. Heb geprobeerd er tips uit te halen, maar ik merkte er nog steeds niks van.

'Misschien ga ik me beter voelen, als ik me wat meer in anime verdiep', dacht ik. Ben op de hoogte van Evangelion gekomen. Heb me er veel in verdiept en uiteindelijk bekeken. Zat eerst te twijfelen of de christelijke symboliek niet te occult was, maar toen ik wist dat het maar voor de sier was en het uiteindelijk om de karakters ging met hun innerlijke demonen, bekeek ik het toch. De show sprak me erg aan. Hoewel de serie op sommige punten best schokkend was, vooral bij de End of Evangelion, heb ik er geen trauma's over gehouden. De klassieke muziek en vooral 'Komm susser Tod' raakten me emotioneel. Het voelde erg fijn om me in die melancholie van die abstracte serie te verdrinken, maar omdat ik er niet in kon blijven hangen, ging het leven ook weer verder. Ik was inmiddels al zo ver heen, dat het 'einde van de wereld'-scenario me te veel aansprak. Ook andere hoogstaande anime, zoals Cowboy Bebop en Trigun heb ik bekeken.

Heb me in de tussentijd tijdelijk op de Aniway geabonneerd, om me wat meer in mijn interesses te verdiepen en hoewel ik het fijn vond om te lezen en 2 nummers over Evangelion en Sailor Moon gingen voelde ik me nog steeds niet beter. [ondanks dat ik met door deze serie zo rot ging voelen had ik nog wel een bepaalde nostalgie voor dit programma].

Toen mijn werkervaringsplaats bij het bedrijf er op zat, ging ik met mijn nieuwe ervaring verder met solliciteren. Heb 2 jaar bij een enorm rotbedrijf gewerkt, maar doordat ik nog thuis woonde en me tijdens het werk met mijn (anime) fantasie bezig te houden, sleepte ik me er toch doorheen (Vooral Jojo vond ik leuk om te kijken. Voor meerdere redenen, maar vooral voor de muziek referentie's). Ook Gurren Lagann keek ik in deze periode. Hoewel het me tijdelijk meer zelfvertrouwen gaf, lieten mijn gedachten het niet voor lange tijd toe. Voelde me in die 2 jaar in het bedrijf toch wat sterker worden, vooral omdat ik een enorm 'fuck it' gehalte daar opbouwde. Maar had in de laatste perioden dat ik er werkte soms letterlijk last van mijn buik om er naartoe te gaan en heb een keer op een avond naar mijn keel gegrepen, om me zelf in slaap te stikken. Maar wist ook wel dat het té dramatisch was en heb me ouderwets huilend in slaap laten vallen.

In de afgelopen jaren wou ik ook wat meer van de wereld zien. 'Als ik toch mijzelf niet ben en het leven niet zo meer zie zitten, kan ik beter nog landen bezoeken, die ik nog wil zien'. Ben inmiddels 3x naar Amerika geweest, maar vooral Japan was een leuke vakantie. Ik werd enorm gefascineerd door het land. Waarschijnlijk minder als dan ik dat filmpje niet gezien zou hebben, maar een ervaring desalniettemin. Ook ben ik voor het eerst na een fantasyconventie gegaan, samen met een christelijke bekende van mij. Had het naar mijn zin, maar begon me steeds meer af te vragen of dit mij geluk geeft. Wat zou mij weer de oude maken? Ik ben er nog steeds niet over uit en zal er misschien nooit achter komen.

Na die 2 jaar na wat tussenbaantjes eindelijk weer een nieuwe baan bij Defensie gekregen in een logistiek complex, waar ik momenteel werk. De sfeer is niet beter dan bij mijn 1e bedrijf waar ik werkte, maar vele malen beter dan bij het laatste en de werkzaamheden gaan me goed af. Ik was toen 26. Het was een baan via een uitzendbureau voor een bepaald aantal verlengingen, maar het werk kon ik aan dus ik dacht: Het is zachtjesaan wel tijd om op mezelf te gaan wonen. Het ergste wat ik in mijn leven momenteel kon meemaken heb ik toch wel gehad. Tijdens mijn nieuwe werk is mijn oma overleden. Het was niet onverwachts en ze had een mooie leeftijd bereikt, maar het enige waar ik mezelf voor haatte is dat ik wist dat dit niet het ergste is wat me is overkomen. Het was het zien van dat f*cking filmpje. Ik heb haar dood goed kunnen verwerken en heb ook mijn verdriet uit kunnen huilen, maar zelfs tijdens het huilen, gingen mijn gedachten niet weg. Ik kreeg weer de neiging om zelf dood te willen en kreeg een onverschillige jaloersheid voor mensen die door ziekte of andere zaken om het leven kwamen. 'Die zijn tenminste van de ellende in de wereld af'.

Eenmaal op mezelf kreeg ik slaapproblemen. Ik dacht: Het zal de eenzaamheid wel zijn en de nieuwe vorm van gewenning. Ik heb natuurlijk mijn hele leven thuis gewoond. Heb het er toch met de huisarts over gehad. Vragenlijst ingevuld en mijn score voor depressie was toch wel wat hoog. Uiteindelijk doorverwezen naar een geestelijke gezondheidsinstelling, die me met 2 trainingen zou proberen te helpen om beter inzicht in mijn autisme te krijgen. Tussendoor zou ik ook gesprekken met iemand hebben, hoe ik de vooruitgang ervaar en kon natuurlijk ook overige vragen stellen. Na een avond dat ik weer niet kon slapen, heb ik op mijn manier opgeschreven wat me dwarszit en vroeg of ik het er volgende week over kon hebben.

Voordat dat gesprek er kwam sloeg er weer een noodlot toe. Raad eens wat te oorzaak was? Juist: weer anime.
Op het werk had ik een collega, waar ik een gecompliceerde werkrelatie mee had. Hij werkte niet direct in mijn team of afdeling, maar in de pauze zat hij bij ons clubje. In het begin had ik goed contact met hem. Ook omdat hij van (donkere) anime (zoals Fist of the North Star, Claymore, en jaren '80 gore OVA's, wat me niet allemaal direct trok) en videospellen hield. Maar kon moeilijk contact met hem leggen. Ondanks dat we qua interesses redelijk goed in de buurt kwamen, was hij in zijn karakter meer opvliegerig, irriteerde zich gauw aan dingen en vond dat geen probleem om dat te uiten. Mijn gedrag over hoe ik discussies met hem voerde over mijn en zijn interesses en andere zaken, irriteerden hem ook, maar in plaats van tijdens het werk uit te vliegen op me, deed hij dat gelukkig netjes na het werk en zei hij het direct tegen me. Ik heb zo meerdere malen die gesprekken met hem gevoerd, maar toch bleef communicatie stroef met hem.

Toen het uiteindelijk weer een beetje beter tussen ons ging (voor de zoveelste keer), zei hij tegen mij dat ik 'Berserk' eens moest gaan kijken. En iedereen kent dat natuurlijk. Ik wist er bepaalde informatie vanaf, maar wilde er me niet al teveel in te verdiepen voor logische redenen (demonen, verkrachting, strijden tegen goden en het lot). Hoewel de manga mooi getekend is en de anime populair, zou ik het niet direct willen kijken. Maar na wat quotes te hebben uitgewisseld en mijn beperkte kennis van de serie te hebben gedeeld en omdat ik mijn relatie met hem weer op gang te krijgen, gaf ik de 3 films een kans die op Netflix waren. 'Misschien weer een goede reden om me weer eens wat meer met anime bezig te houden', dacht ik.

Had ik maar niet toegegeven.

De eerste 2 films kon ik goed aan. Maar ik zei tegen mijn collega dat ik wel moeite met de Eclipse zou hebben, omdat ik wist wat er met Casca zou gebeuren. Ik kan wel tegen gore op een bepaalde mate, maar niet tegen dát. Hij zei dat het wel mee zou vallen en gewoon in gedachte moest hebben dat het fictionele karakters zijn.

Het ei van de koning begon te huilen en de zonsverduistering begon. Ik keek op de klok. 'F*ck, nog een half uur voor dit part. Kom op je kan het aan'. De scene met Casca was gebeurd. Het einde kwam. De aftiteling was uitgerold en er kwam een duistere sluier over mij heen. Ik werd niet lekker. Heb 's nachts gebibberd in bed. Gebeden. Gesmeekt om de gedachte aan die scéne weg te nemen. Maar waar ik in 2012 al achter ben gekomen: Ain't gonna happen.

De volgende dag ging ik zitten in bed. Mijn buik rommelde enorm en steekte licht en voelde ingetrokken aan. Niet aan denken, dacht ik. Dan gaat het zelf wel weg. Alle Berserk gerelateerde suggesties van Youtube verwijderd. Ik wou er nooit meer mee te maken te hebben. Het gerommel in mijn buik en de steken heb ik nog steeds en had de eerste dagen veel gekokhalsd en gewenst dat ik over kon geven om al de smerigheid van die scene er uit te kotsen, maar zelfs dat ging niet. Ik heb tegen mijn collega later gezegd, dat ik me niet lekker voelde bij die scéne, maar hij bleef er grappig over doen. Hij geeft om de karakters maar weet dat ze maar fictief zijn. Ik weet dat ook donders goed. Maar die scene voelde té echt aan om het zo maar af te schuiven. Ik kan veel scenes aan, maar geen verkrachting op díe manier. Ik weet het, ik had gewoon nee vanaf het begin moeten zeggen, maar ik was weer eens te naïef en had toegegeven. Daarna maakte hij wel eens grappen over de Eclipse, terwijl ik wel signalen afgaf dat ik het niet wilde. Toen hij er weer over begon, nam ik hem zelf apart en duidelijk gezegd dat ik niet meer wil dat hij daar over begon. Hij reageerde heel bot, wist niet waar ik me druk over maakte, werd boos toen ik hem aanraakte en zei 'dat ik met m'n poten van hem af moest blijven'. Momenteel heb ik alleen collegiaal contact met hem. Ik heb geen zin in een vriendschappelijke relatie met hem.

Heb het voorval met mijn collega er met mijn begeleider bij de GGZ over gehad. Toen ik er over vertelde schrok hij er wel van en de enige tip die hij kon geven, was om er niet meer aan te denken. Het is natuurlijk de enige tip die werkt op dat gebied. En het had ook kunnen helpen, had ik geen last van het voorval in 2012 gehad.

In de periodes erna kon ik weinig geluk in mijn leven vinden. 'Ik heb weer zo'n nare ervaring meegemaakt, bovenop die last die ik al die jaren meesleur'. Mijn hoofd raakte vol, was en ben soms slap, kon/kan minder eten en voelde me niet meer in controle over mijn lichaam. Zit veel over toekomstvragen te denken. Opleiding, relatie's, religie. 'Als ik dit of dat doe, wat heeft het dan voor gevolgen voor de toekomst', 'Heeft God dit zo gewild'?, Had gesprekken in mijn hoofd met personen die ik in de toekomst eventueel zou kunnen tegenkomen. Vragen die ik zou moeten beantwoorden, zoals: 'Wat zijn je hobby's, passies', 'Vertel een wat over leuke jeugdherinneringen'. Al die vragen kunnen worden gelinkt aan die ene dag vele jaren geleden. Mijn hobby's en interesses zal ik altijd behouden, maar ik zie hun nut er niet zo van in.

Sindsdien is het weer erger geworden. Ben een maand na het voorval met mijn familie op vakantie geweest, maar mijn buikpijn en depressieve gedachtes gingen mee op het vliegtuig. In het begin van de vakantie ging het heel slecht met me. Had amper trek en ging me pas weer wat beter voelen toen ik een berg beklommen had en de top bereikte. Heerlijke vrijheid en rust. Had ik dat gevoel altijd maar, dacht ik. Op de weg naar beneden kreeg ik weer energie en met wat troostvolle liedjes op de radio ging het weer iets beter met me. Voor korte tijd natuurlijk, want richting het eind van de vakantie kwam het langzaam weer terug. En eenmaal weer thuis ging alles weer door. Ook mijn toestand.

Heb sinds kort weer hulp ingeroepen van een psycholoog bij die geestelijke gezondheidsinstelling. Hij schreef me medicijnen voor, maar heb nog niet echt duidelijk kunnen uitleggen wat me scheelt. Ga ik de volgende keer doen.

En nu ben ik dit al een paar dagen aan het schrijven. Mijn buikgevoel is er nog steeds. Heb het verleden, heden en toekomst allemaal tegelijk in mijn hoofd. Weet niet wat ik met mijn leven moet doen en op het werk zeggen ze dat ik afgeleid ben en vragen of er iets is. Ook vinden ze dat ik fouten maak die ze niet van mij gewend zijn. Leg het in bepaalde mate uit, maar niet op deze manier voor duidelijke redenen. Heb moeite om naar het werk te gaan. Tijdens het werk verlang ik naar de pauze en in de pauzes wacht ik af op het werk. Heb soms lichte hoofdpijn, afwezig, vergeet dingen en mijn hoofd voelt warm aan. Ben vaak moe en zou voor altijd blije dromen willen hebben. Was van plan om dit weekend naar een open dag te gaan om misschien wat anders dan de logistiek voor de toekomst te zoeken, maar heb er niet echt zin in. Mijn leven voelt nu meer als bestaan en op de volgende dag wachten dan genieten.

Ik heb weinig zin in alles eigenlijk. Of het nou normale dingen zijn, zoals mijn baan, eten of huishouden of ontspannende dingen zoals Youtuben, familiebezoek en films kijken (ik kan bijna geen film kijken door mijn hoofd overal mee bezig te houden.). Ben begonnen aan Lord of the Rings, maar door de middeleeuwse setting, schiet Berserk weer automatisch in mijn hoofd en concentreer ik weer op mijn buik. Ik kan niet Wordfeuden, doordat ik geen zin heb om over de perfecte lettercombinatie na te denken en weet ook dat ik er niet beter van wordt. Ik weet niet hoe het nu verder moet. Heb met allerlei oplossingen bezig gehouden, maar iedere oplossing heeft een 'ja maar' erachter. Ga binnenkort eens bellen met een traumapsycholoog. Had ik misschien al veel eerder moeten doen (in 2012), maar was toen nog aan het formuleren, waarom mij dat filmpje zo hard aantrok en wou het eerst voor mezelf uitpraten, wat ik vaker bij dat soort schuldgevoelens deed. Met een simpele 'ik mis mijn kindertijd' en 'ik wou dat ik een bepaalde serie meer had bekeken, zodat ik verliefd op een karakter kan worden' opmerking hadden ze natuurlijk niks aan gehad. Ik moet trouwens wel glimlachen op die laatste opmerking, like wtfaaaaahck

De laatste dagen werken mijn hersens amper. De enige conclusie die ik uiteindelijk kan trekken is dat ik beter af was geweest als ik nooit dat filmpje uit 2012 had gekeken. Ik was toen ook niet gelukkig vanwege mijn eenzaamheid in dat wereldje [Wie is er ook altijd gelukkig?], maar ik was wel mezelf. Een 22-jarige jongen die een actieve nuttige baan had, met zijn fantasiewereldje en interesses, die hij met trillende spieren van enthousiasme kon delen, (of mensen het wilden of niet). Maar die ook over andere dingen kon praten, mensen wou helpen of lekker met een jaren '80 hit mee kon zingen. En problemen in het het leven en de wereldberichten verwerkte op zijn eigen manier. Die jongen is er helaas niet meer en ben bang dat hij ook niet meer zal terugkomen.

Soms kan ik nog dat euforische gevoel van voor en na het begin van mijn depressie terugroepen of na er met mensen uit mijn omgeving er over te praten, maar dat werkt niet voor lang en het blijft maar niet hangen. Ik denk vaak dat dit zo gebeurd moest zijn, om me wat meer met het echte leven bezig te houden, maar ik was tevreden met dat leven wat ik had. Ik kon het leven zo aan.

Dit was mijn gedachtegang voor het voorval: Ik heb mijn interesses en zou er mijn hobby van willen maken, maar dat kan niet omdat ik dan te ver van het geloof af zal gaan. Ik heb twijfels over het geloof, maar geeft met wel houvast. Die interesses vindt ik leuk, maar zou wel een vriendin willen hebben, die eventueel soortgelijke interesses heeft. Maar dat zou betekenen dat ze niet gelovig moet zijn, want de meeste gelovigen hebben dit soort interesses niet. Maar ze moet gelovig zijn, omdat mijn ouders en God dat fijn zouden vinden. Maar als ze gelovig is, begrijpt ze mijn interesses niet, neemt ze me niet serieus en ik kan onze eventuele kinderen niet in het geloof onderwijzen, als ik zelf niet weet hoe het werkt. Als ik eenmaal een vriendin zou hebben, brengt dat verantwoordelijkheden mee. Ik zal dan meer aan de toekomst moeten denken. Bijvoorbeeld een vervolgopleiding. Betere baan. Gesprekken met haar schoonouders, meer stress. Maar daar wil ik niet aan denken, want ik wil niet volwassen worden en wil een rustig leven leiden. Ik wil me in mijn eigen wereldje begeven. Ik ben gelukkig zo.

Dat waren de gedachten die me door de dag hielpen en daar had ik genoegen aan. Het was geen perfecte manier van leven, maar vooralsnog. Het was de manier waar ik zelf voor koos. Het was mijn manier van leven en het werkte voor mij. Door dat filmpje heb ik meer over de toekomst lopen nadenken, maar dat wou ik nooit. Het komt vanzelf wel, dacht ik altijd en mocht mijn manier van leven de toekomst slechter maken, dan was het mijn schuld en niemand anders. Ik kon mij zo van de wereld afschermen. Van de ellende op het nieuws tot de ellende en gezeik van naaste mensen. En de gedachte van: Straks zit ik weer lekker in mijn wereldje, is er niet meer.

Het lijkt wel of dat filmpje speciaal gemaakt is, om me in een oneindige existentiële crisis te helpen. Het enige positieve eraan is waarschijnlijk dat ik meer informatie weet over Sailor Moon, Evangelion en andere anime die ik daarna heb opgezocht. Maar zou dat de enige reden zijn? Ik weet het niet. Ik kan alleen maar hopen dat God het voor een rede heeft laten gebeuren, maar begin steeds minder te geloven en hoe minder ik geloof, hoe minder ik het leven zie zitten. Ik probeer me regelmatig in Zijn gedachtegang te verplaatsen waarom dit met mij moest gebeuren, maar daar doe ik mezelf ook geen plezier mee.

Wees niet bang. Dit is geen afscheidsbrief. Ik ga mezelf niks aandoen. Aan de ene kant omdat ik zelf wel besef dat er geen goede reden voor is (voor een ander dan), maar dat ik het mijn familie ook niet aan kan doen. Mijn familie geeft om me. Mijn broer heeft zijn eigen gezinnetje. Met mijn nichtje van 2 kan ik lekker mee spelen en er is een 2e op komst. Het enige wat in mijn kop blijft zitten is: Ik zou hier veel meer van kunnen genieten als...

Ik heb momenteel nog steeds het gevoel dat ik het niet erg zou vinden om morgen dood in mijn bed te liggen en ik hoop er echt overeen te komen. En zal vast nog voor een lange tijd 'Kon ik maar, had ik maar, was ik maar...' vragen hebben, maar kan niet die laatste stap zetten. Hoe graag ik het ook zou willen. Het is nooit de oplossing.

Of je dit nou helemaal leest, gedeeltelijk of niet. Het maakt niet uit. Ik verwacht ook niet dat er psychologen op dit forum zijn, die me er uit kunnen praten. Reactie's zijn welkom, maar voel je niet verplicht.

Ik heb het allemaal gelezen en ik wil graag even reageren.

Volgens mij worstel je me heel veel schuldgevoel en heb je je daarom vastgeklemd aan bepaalde ideeën. Je hebt geen Sailor Moon gekeken, dus je jeugd was niet 'geslaagd'. Je voelt je schuldig omdat je veel van fictie houdt, van anime houdt en als gevolg daarvan een film hebt gekeken die niet goed viel.

Ik ben zelf niet gelovig, dus mijn normen en waarden zullen anders zijn dan de jouwe, maar hier is mijn perspectief:

Het is heel normaal om van fictie te houden, want fictie is mens eigen en we gebruiken het voor allerlei doelen. Vermaak, steun, het vergaren van nieuwe inzichten etc. De Bijbel is eigenlijk ook maar een collectie van verhalen en lessen die door de eeuwen heen zijn geschreven, vertaald, samengevoegd enzovoorts met als doel mensen een middel te geven om hun leven vorm te geven. De Bijbel bestaat in veel verschillende vormen en er zijn nog veel meer interpretaties, en de verhalen worden gebruikt als (inspiratiebron voor) vermaak maar ook als lesmiddel.

Voor mij is het ook vreemd om schuld te voelen omdat je iets puur ter vermaak kijkt. Mensen hebben hier en daar ontspanning nodig om goed te functioneren. Als fictie voor jou goed werkt als ontspanning, wat is er mis mee?

En natuurlijk, het kan voorkomen dat je iets kijkt/leest/hoort waarvan je denkt: "Nee, daar voel ik me niet prettig bij." Dat is normaal. Ook al zijn de personages fictief, als ze genoeg op mensen lijken, is het normaal om empathie richting hen te voelen. Dat is ook wat ons mens maakt. Wat wel verschilt per persoon, is waar ze de grens trekken. Er zijn mensen die een goed verhaal voorop zetten en het daarom eerder accepteren als verschrikkelijke dingen gebeuren met de personages, terwijl anderen het leed het liefst zoveel mogelijk beperkt willen zien. De ene kant van het spectrum is niet per definitie beter dan de andere kant. De Bijbel is bijvoorbeeld een behoorlijk bloeddorstig stuk fictie waarin de meest vreselijke dingen met mensen gebeuren, maar veel gelovigen accepteren dat, omdat het hen om de leefregels gaat en niet om de personages.

Het is belangrijk om te beseffen dat wat je consumeert niet bepaalt wie je bent. Wáárom je iets consumeert wel.

En als laatste, ik denk dat je je het jezelf heel moeilijk maakt door te zeggen dat wat er gebeurt is met Casca het ergste is wat je ooit zal overkomen. Ten eerste zijn nare ervaringen op verschillende manieren na. Je hoeft ze niet te rangschikken. Dat moet je ook niet willen, omdat je dan cijfers probeert te verbinden aan iets wat heel persoonlijk en menselijk is. Dát is onmenselijk. Ten tweede is het leven gewoon niet altijd makkelijk. Er zullen nog allerlei moeilijke ervaringen op je pad komen. Dat is voor iedereen zo. Daar doorheen werken en ze een plekje geven hoort bij het leven. Hoe we omgaan met de goede en slechte dingen in het leven maakt vormt ons als persoon, en je bent als mensen daarom nooit constant hetzelfde. Jij bent niet wie je als 12-jarige of als 22-jarige was, je bent nu wie je nu bent, en ook die 'ik' zal verdwijnen en plaatsmaken voor een nieuwe 'ik' met meer levenservaringen, nieuwe inzichten etc. Je doel als goed mens, of je nu gelovig bent of niet, is ervoor zorgen dat deze verandering uiteindelijk een positieve is.

Edit: Ik wil je geen aansteller noemen, want ik niet weet hoe je die Casca-scènes hebt ervaren, maar ik denk dat het belangrijk is om te beseffen dat er elke dag gruwelijke dingen met mensen gebeuren. Waarschijnlijk heb je weleens een foto van een concentratiekamp gezien, of nieuwsbeelden van 11 september - die beelden doen mij veel meer pijn dat wat er in Berserk gebeurt, hoe heftig bepaalde scènes ook kunnen zijn. Casca is fictie, die mensen echt. Elke dag is de ergste dag van iemands leven. Het is belangrijk om daarbij stil te staan, en fictie kan dienen als een herinnering daar aan.

Verder...



Ik denk dat je onderschat in hoeveel verschillende soorten en maten je gelovigen vindt in Nederland. Dat zeer strikte, waarbij televisie en fictie in het algemeen vrijwel taboe zijn, zie je vooral in de meer geïsoleerde geloofsgemeenschappen in de biblebelt. Misschien is het een idee om je eens in andere kerken te verdiepen en elders een paar diensten te bezoeken? Ook het protestantisme heeft allerlei moderne versies die meer jonge mensen aantrekken, jonge mensen met mogelijk dezelfde interesses als jij.

Bedankt voor je antwoord, Tamara. Je post heeft me wat inzicht gegeven. En ik weet heel goed het verschil tussen fictie en werkelijkheid. Het is niet zozeer die scene van Berserk. Het is dat het bovenop die depressie komt die ik al lang draag en nog steeds recent aanvoelt. Door die 2e scene, is dat gevoel versterkt. En dat er weer iets door anime is veroorzaakt. En hoewel de oorzaak van 2012 stom klinkt, komt het waarschijnlijk door mijn lichte OCD, dat ik het mij zo erg aantrek. Een recente fout kan ik na wat moeite goed verwerken. Een 'fout', waarvan ik het bestaan niet wist 10 jaar na data en wat te maken heeft met mijn gelukkige kindertijd (die ik altijd koesterde), heeft toch een vervelende knop in mijn hersenen omgedraaid die moeilijk uit te leggen is en moeilijk te verwerken. Ik weet hoe ik andere schuldgevoelens altijd oploste. Bij dit gaat het niet. Ik heb het al vaak geprobeerd.

En idd. Er zijn ergere dingen in de wereld. Daarom haat ik dit zo van mezelf. Ik heb geen depressie van aanranding, verloren ouders of fysieke ziekte. Er zijn mensen die in armoede leven of in oorlogsgebieden, maar ik heb het goed. En mijn probleem komt door iets heel stoms, wat nu veel van mijn geluk wegzuigt. Het lijkt me toch goed om hier eens goed over te praten.

Waarom fictie me meer grijpt dan de realiteit, weet ik niet. De reden voor mij kan zijn, dat je van de echte wereld 'gewend' bent dat het een gruwelijke plek kan zijn. Bij fictie geef je meer om bepaalde karakters. Het is natuurlijk heel gewoon dat het je aantrekt als er iets ergs met dat karakter gebeurd, maar bij mij gaat het misschien net iets verder. Ook goed om daar eens over te babbelen.

In ieder geval bedankt voor de reactie. Het was nogal een lang en raar verhaal, maar ben blij dat je het gelezen hebt. Hou je haaks

Je hoeft je niet schuldig te voelen omdat je depressief bent. Oké, dat is natuurlijk wel heel makkelijk gezegd, maar het is wel zo. Depressie is een slecht begrepen chemische onbalans waar vaak niet een directe oorzaak voor aan te wijzen is. De enige manier omdat zelf ook echt te geloven, is denk ik het jezelf zo vaak mogelijk vertellen en een omgeving opzoeken die je hier ook aan herinnert.

Daarom denk ik ook dat je er verkeerd aan doet anime de schuld te geven, want anime uit je leven verwijderen gaat de echte problemen niet oplossen, en het raakt hard wanneer blijkt dat er geen eenvoudige oplossing is en je te veel gewicht hebt gehangen aan wat uiteindelijk maar significante zaken zijn. Waarschijnlijk heeft het je al hard geraakt. Ook gevaarlijk, door de schuld op anime te schuiven, ontwijk je mogelijk confrontaties met zaken die een veel grotere rol spelen. Van wat ik uit je tekst haalde, ben je bang om aansluiting bij de mensen om je heen te verliezen, en dat is een groot en complex probleem waar je zelf doorheen moet werken, wetende dat er meer dan één oplossing is en dat de beste oplossing mogelijk niet de juiste is, of andersom.



Iedereens relatie met fictie is een persoonlijk iets. Het is heel normaal om Sailor Moon niet te hebben gekeken, het is ook heel normaal om niet goed tegen Berserk te kunnen. Er zijn veel mensen met ongeveer dezelfde smaak en ervaringen, maar er zullen er nog veel meer zijn voor wie het allemaal heel anders is. Je komt zo te horen uit een milieu waar conformiteit heel belangrijk is, maar de buitenwereld is veel vrijer. Je mag je eigen voorkeuren en grenzen hebben. Ik denk dat het belangrijk is om jezelf daaraan te herinneren.

Persoonlijk denk ik dat het bewijst dat je veel empathie hebt dat je zo begaan bent met het lot van fictieve personages. Aan de andere kant heb je wel gelijk dat hierin een groot gevaar kan zitten: fictieve figuren zijn geen vervanging voor echt menselijk contact. Als je eenzaamheid probeert te dempen met fictie, dan begeef je je op een gevaarlijk pad. De enige echte oplossing hiervoor is niet het laten vallen van fictie, omdat dit niets doet aan de werkelijke leegte, maar het ontwikkelingen van je contacten met anderen. En als de juiste connecties niet binnen je huidige omgeving te vinden zijn, dan zul je daarbuiten moeten kijken.

Eigenlijk had ik vorig jaar seven keer een woede aanval gehad waarvan ik onmacht kreeg. Eigenlijk is het met mij heelaas slechter geworden de afgelopen jaar. Ik kan wel werken maar als ik moet slapen pieker ik gelijk over dat ik morgen ruzie krijg met iets op het werk. Het is gewoon lastig dat ik plaatje in mijn hoofd heb die heel simpel is. Maar omdat ze het niet hebben uit de hand loopt geldt ook als ik iemand telkens belachelijk terwijl het hun eigen schuld is. Omdat ze me laten irriteren.

Maar even kortweg het is vooral beter als de mensen je herkennen. Daarom heb ik vaak goede begeleiding die me ondersteunen.