Niet zeker of dit de juiste plek is voor t topic maar denk t wel.

Denk dat we hier ook wel aan toe zijn een mooi plekje voor te herdenken, te eren, te huilen, kaarsje branden.
2016 is een slecht jaar er zijn ons zoveel artiesten, zangers, acteurs etc.. ontvallen. En ik vrees eerlijk gezegd voor 2017..

Hoe oneerlijk ook 2 van de laatste zijn heel toepasselijk, George michael's last christmas, en Carrie fisher einde in de nieuwe rogue one voelt nu eerder als een afscheid.

Uhm, om even heel lomp te doen, veel van de beroemdheden die dit jaar zijn overleden waren (ruim) boven de 60 en dat is nu eenmaal de leeftijd waarop veel mensen steeds meer gezondheidsklachten krijgen. De babyboomgeneratie is ouder aan het worden, en het overgrote deel zal binnen 10-20 jaar sterven. Dus, ja, als je natuurlijke progressie als maatstaf neemt voor het sipheidsniveau van het jaar, gaan 2017, 2018, 2019 enzovoorts ook kut worden.

Natuurlijk is het vervelend dat idolen uit je jeugd nu één voor één sterven, maar die mensen hebben over het algemeen een lang en goed gevuld (en hopelijk gelukkig) leven gehad. Een deel had vast nog wel iets langer kunnen leven, als ze zich een beetje minder hadden vermaakt.

En laten we eerlijk wezen, de reden dat veel mensen over die artiesten praten wanneer ze sterven, is omdat het zo eenvoudig is om er een verhaal van te maken dat om henzelf draait. "David Bowies muziek heeft MIJ gered." "Aan de originele trilogie heb IK geweldige herinneringen." Lekker sympathie vissen.

Daar heb je zeker gelijk in Tamara, maar er zitten er ook wat tussen die veel te jong en onverwachts gaan. Des te meer besef je hoe groot niet alleen de media is geworden maar ook degene die je vergeten was.

En de aandacht voor de schrijver en bedenker van Watership Down is betreurenswaardig. Sowieso over het algemeen voor schrijvers, tenzij het wereldliteratuurschrijvers zijn. Ben met Tamara eens dat die hele "massa-huilen-om-erbij te horen" ook niet voor mij is.
Dus eh, misschien maar een persoonlijker topic hiervan maken? Iedereen heeft wel een familielid, kennis, vriend of huisdier waar die om rouwt. Zo nu en dan steek ik bij de tempel op de Zeedijk in Amsterdam (wanneer ik in Amsterdam ben en de tijd ervoor heb) een kaarsje op voor mijn moeder die inmiddels ruim 6 jaar geleden is overleden.

Om met de Ramones te spreken: "I don't care". Voor mij is een rouwperiode iets heel persoonlijks en iets dat ik niet deel met de buitenwereld. Van mij hoeft dat niet zo nodig. Mijn opa, zaliger is jaren geleden overleden en ik heb tot op de dag van vandaag moeite om op de stoel te gaan zitten die staat waar hij altijd zat. Dat een artiest overlijdt daar lig ik niet wakker van. Ik ken die persoon niet, dus het gaat het ene oor in en het andere uit. Het is net als Nu.nl lezen.

Dat was niet echt het idee erachter meestal zijn er wel zulke topics, maar het kan geen kwaad is prima.