Het was eerst weer even wennen aan Engelstalige Ii-chan, omdat ik hierna ben overgestapt naar de Japanse versie. Zoals Tamara al zei, Ii-chan houdt heel erg van praten over niets (vandaar ook de titel zaregoto), maar ondanks dat ik me ook wel kan ergeren aan het off-topic gaan van Ii-chan's gedachten/gesprekken, vind ik het lezen ervan wel altijd leuk. De gesprekken gaan vaak helemaal nergens over en de deelnemers praten niet per se langs, maar een beetje om elkaar heen. De wijze waarop Ii-chan dingen beschrijft en zo vind ik zelf prachtig, ondanks mijn ergenissen om hem. Moet wel zeggen dat hij leuker leest in het Japans dan in het Engels (Nishio is goed in het spelen met de Japanse taal).

The Kubikiri Cycle doet erg denken aan The Perfect Insider (zowel de drama als de anime zijn verkrijgbaar op Crunchyroll), omdat het over moorden gaat op een afgelegen eiland met een cast van 'geniale personen' die enorm veel van praten houden. Deze twee boeken hebben trouwens nog meer gemeen: zowel Nishio als Mori (van The Perfect Insider) debuteerden als schrijver met deze twee boeken door de Mephisto Prijs te winnen (Mori deed dat in de jaren '90, Nishio bijna tien jaar later). Maar qua toon zijn ze heel anders.

Als detective vind ik het boek ook leuk. Ja, de eerste moord is erg meh, maar ik vind vooral het thema achter de tweede moord erg passend. De hele tijd zien we geniale mensen langskomen, die al ver boven 'de gewone mensen' staan, maar dan wordt juist het lijk van een genie gebruikt als niets meer dan een gebruiksvoorwerp. Dit 'onmenselijk maken van de mens' herhaalt Nishio trouwens in de volgende delen van de serie (op verschillende manieren).

En inderdaad, uiteindelijk kom je erachter dat Ii-chan sowieso niet de detective is. En hij probeert eigenlijk meestal ook niet te zijn. Kunagisa komt niet in elk verhaal voor, en meestal is Ii-chan wel iets actiever als zij er is, maar negen van de tien keer probeert Ii-chan juist heel actief passief te zijn. Dat zorgt er voor dat hij vaak gewoonweg liegt als verteller, niet alleen tegen ons (de lezers), maar ook zichzelf, omdat hij iedereen probeert wijs te maken dat hij geen interesse ergens in heeft, en daarom praat hij ook vaak om alles heen. Als detective-figuur kan hij heel frustrerend zijn, omdat hij vaak stiekem wel wilt, maar dat gevoel probeert hij ook te onderdrukken. Dat zie je nog niet echt in dit verhaal, maar je merkt wel dat Ii-chan helemaal niet zoveel interesse had in het echt oplossen van de zaak (hij had geen interesse om alles op te wilen lossen).

Waar ik zelf niet zo heel van hield is het wereldbeeld in deze serie. De ER3, The Seven Fools, Kunagisai's super-hacking team, the World's Strongest Contractor... Op een gegeven moment wordt het toch iets te SF-achtig, wat ook kan werken, maar hier een beetje overdreven aanvoelt.

Het boek waar ik aan moest denken is - niet lachen - De Ontdekking van de Hemel. Komt door het gezwets tussen geniën, denk ik. Zaregoto ratelt er echter rondjes omheen.



Dat thema boeide me meer dan het mysterie zelf. Het lijk wordt letterlijk en figuurlijk gebruikt om hogerop te komen.

De Ontdekking van de Hemel heb ik niet gelezen, ik wacht wel tot het een keertje in Bungo Stray Dogs wordt gebruikt :D

Dat er echt een thema/grotere betekenis zit achter een truc in een detective gebeurt niet zo vaak, vandaar dat ik het hier zeker kon waarderen. De winnaars van de Mephisto Prijs zijn *meestal* detectives, dus ik denk dat vooral in het begin voornamelijk detective-lezers dit boek lazen, maar ik vraag me af hoe lezers die juist niet heel veel hebben met detectives over dit boek denken. Het is ook overduidelijk een light novel en qua opbouw en dialogen doet het erg denken aan manga/anime/pop/jeugd-cultuur, dus tegenwoordig zullen er veel lezers zijn die het juist vanuit die hoek lezen (of bv. lezers/kijkers van de Monogatari series/Medaka Box etc.).

Heb 'm niet meer opnieuw kunnen lezen, dus ik kan niet mega op details ingaan. Het enige wat ik nog heel heel heel goed weet, en wat mijn #1 irritatiepunt was...was het einde.



Nam voor mij heel veel geloofwaardighed en interesse bij het boek weg. Waarschijnlijk ook één van de redenen dat ik me nog steeds niet heb toe kunnen zetten tot deel 2, ondanks dat ik deel 2 al ruim 2 jaar in mijn bezit heb.

Maargoed, op naar de positieve punten! Zelf vond ik de (uiteraard soms wel erg lang durende) dialogen erg interessant. Vooral de uitleg en achtergrond van meerdere van de genieën, maakte het voor mij helemaal niet erg om lang geratel te lezen.

Voor de mensen die interesse hebben in deze schrijfstijl, maar dan eh... minder frustrerend, raad ik 'Death Note Another Note: The Los Angeles BB Murder Cases' aan, van dezelfde schrijver. The BB Murder Cases is soms ook een beetje voorspelbaar, maar is zeker een leuke aanvulling voor Death Note fans.



Waarschijnlijk heeft het er mee te maken dat dit de schrijver zijn debuut-boek was en hij zeker weten interessant wilde blijven? Ik vond zelf van de voorbeelden die je aangeeft de Seven Fools het meest interessant en het super-hacking team het minst passen.

Ik kan zelf niet op de -monogatari series van deze schrijver in gaan, maar hoor ook dat daar veel verbeteringen op zijn in verhouding tot zijn eerdere boeken. De dialogen zouden wel nog steeds zo zijn.

Ah, daar heb ik zelf geen problemen mee. Als de politie een rol speelde in het verhaal was het natuurlijk anders geweest, maar het was duidelijk vanaf het begin dat niemand echt zin had in 'officieel' gedoe. Deel twee... zal wellicht ook een beetje slecht vallen, maar zelf vind ik dat het leukste boek van wat ik heb gelezen (tot het vierde verhaal). Het speelt zich grotendeels af in de 'gewone' wereld, met de huis- en studiegenoten van Ii-chan in Kyoto.

Ik zeg grotendeels, want hij wordt ook soort van vrienden met een soort super-seriemoordenaar.


Oh ja, was die al helemaal vergeten! Die heb ik inderdaad nog gelezen. Omdat het gebaseerd is op DN, is het natuurlijk een stuk milder qua geleuter dan Zaregoto, maar een aanrader voor de DN fans.


Wellicht denk ik iets te veel aan het hack team, omdat zij weer een rol spelen in het laatste boek dat ik de serie heb gelezen (Psycho Logical), waar ze een ex-teamlid willen 'redden' van zijn werk. Maar ik denk dat ik over het algemeen dit soort elementen niet erg interessant vind, tenzij ze echt te maken hebben met het verhaal. Okay, de Seven Fools is overduidelijk een onderdeel van het verhaal, maar al die verwijzingen naar het ER3 programma (waar Ii-chan studeerde in Amerika) vind ik bijvoorbeeld een beetje over-dramatisch, zeker omdat na vier verhalen het nog steeds weinig meer is dan een nietszeggende naam dat wel heel veel moet betekenen. Misschien ben ik ook wel te oud voor sommige elementen, want de meisjes-academie-voor-geheime-agenten waar het derde deel zich afspeelt vond ik ook wel te ver gaan

Ik moet trouwens wel zeggen dat van alle light novels die ik heb gelezen, Nishio echt ver boven de rest uitsteekt qua taalgebruik. De meeste light novels die ik heb gelezen zijn inderdaad light, met veel dialogen van korte zinnen die op elkaar volgen en zo. Bij Nishio heb ik vaak echt niet het gevoel dat ik een light novel aan het lezen ben (en Zaregoto is sowieso wel een twijfelgeval).

Niemand meer die 't heeft gelezen en/of iets erover wil delen met de anderen? :/

Ik heb misschien nog wel een discussiepunt. Wat vonden jullie van de twee wissels?

Ik vraag me af of ik me zorgen moet maken, want mijn gedachte was: "Ja, dat is logisch. Ik zou ook voor de lol met iemand van identiteit wisselen."

Zowel als middel als motief zie je de wissel wel vaker in detectives, dus ik had er op zich niets tegen (hoewel het als motief hier natuurlijk wel erg extreem was), maar ik moet toegeven, als we het persoonlijk moeten betrekken, dat ik dan al veel meer twijfel.

Het gaat me dan niet eens zo zeer om dat ik iemand anders word, maar dat dan iemand anders mij moet worden :P 'Iemand anders worden' is toch weer net iets anders dan 'wisselen'.

Deze sessie is afgelopen, maar voor mensen die interesse hebben: zoals eerder aangegeven komt er over een maand een nieuwe uitgave van dit boek uit. Als debuutwerk waren we in deze sessie er wel over eens dat het als debuutwerk, en als detective, soms een beetje stroef overkomt, maar dat in elk geval Nishio's geleuter best leuk is om te lezen.

Wat mij vooral opvalt met Nishio (ook bij zijn Death Note boek), is dat de zinnen inderdaad veel langer zijn dan de gemiddelde light novel. Wel vind ik het nog erg gemakkelijk lezen, dus dat 'light' gevoel zit er wel goed in!



Volgensmij waren er sowieso maar drie deelnemers voor deze editie van de boekenclub. Misschien zitten we te dicht op de feestdagen? ^^''

Sorry voor mijn weinige meedoen aan de club toen het nog open was, het was toch iets te lang geleden voor mij dit boek. >.<

Voor de mensen die Decapitation: Kubikiri Cycle leuk vonden: het tweede deel (Kubishime Romanticist) wordt ook begin volgend jaar opnieuw in het Engels uitgebracht door Vertical met de herziene titel Strangulation: Kubishime Romanticist. Ik heb tot en met het vierde boek van deze serie gelezen, maar ik vond het tweede deel echt veruit het leukst.

Ik vraag me af of gezien Nishio's status nu de rest van de boeken ook vertaald zullen worden.