Lees je eigenlijk altijd maar dezelfde series, maar wil je toch soms iets totaal anders proberen? Zin om met andere mensen over een bepaalde manga te praten? Doe mee met de AniWay boekenclub (BOOKMan-club)! Je hoeft geen boekverslag in te leveren of een presentatie te houden, dus meedoen is simpel! Elke sessie lezen we een andere manga en praten we erover in het topic. Als je de manga interessant lijkt, doe dan mee! Meer details over de boekenclub vind je in het algemene topic, waar je ook suggesties kunt maken voor de volgende keer.

Op het moment dat ik dit topic open, moet de eerste sessie over Fumi Yoshinaga's Not Love But Delicious Foods Make Me So Happy nog gehouden worden (zie dit topic). Maar omdat het onderwerp van de tweede sessie al vast staat, open ik het topic alvast zodat iedereen er alvast rekening mee kan houden i.v.m. budget/leestijd. Voor wie het zoete van de eerste sessie niet aanstaat: de tweede sessie gaat over een behoorlijk ander soort manga!


Titel: Lychee Light Club (Usamaru Furuya) (link naar de site van de uitgever)
De Engelse uitgave (Vertical) is o.a. verkrijgbaar bij Book Depository (€18,51), Bol (€16,49) en bij andere Nederlandse strip- en boekhandels (rond de €17).
(Pas op: Dit is een 18+ manga en dus niet geschikt voor jeugdige deelnemers)

Tamara vat de one-shot samen als:

Deze manga willen we bespreken in de week van 12 ~ 18 oktober: het zou leuk zijn als iedereen het tegen die tijd uit heeft en er in die week ook wat over kan posten (mag natuurlijk ook eerder of later als dat je beter uitkomt, maar het is leuker als iedereen er 'tegelijkertijd' is). Je hebt dus ruim een maand om de manga in handen te krijgen en te lezen. Let op: de manga is met 328 pagina's behoorlijk wat dikker dan de meeste manga, en daarom ook ietsjes duurder.

Verder heeft de boekenclub geen regels: er is geen inschrijvingslijst (hoewel een berichtje in dit topic wel leuk zou zijn zodat we weten hoeveel mensen er mee willen doen) en je mag echt over van alles posten naar aanleiding van de manga (een 'gewone' review zou kunnen, maar je zou ook over je irrationele liefde voor lychees kunnen schrijven).

Dus nog een keer voor de duidelijkheid:
Not Love But Delicious Foods Make Me So Happy (Fumi Yoshinaga) - 21-27 september
Lychee Light Club (Usamaru Furuya) - 12-18 oktober (18+!)

Als je nog ideetjes hebt voor een leuke manga die we zouden kunnen doen, post dan in het algemene boekenclub topic!

Eventjes iets over de manga posten voor ik het ga lezen: Ik ben echt enorm benieuwd naar Lychee Light Club! Elke keer als ik de kaft van deze manga zie, moet ik denken aan een bepaalde winkelketen in Japan. Village Vanguard noemt zichzelf een 'exciting book store', hoewel het naast boeken ook een hoop interessante...zooi verkoopt. Van speelgoed tot leuke prullaria, van kunstboeken tot muziek en manga. Je zou het een hipster winkel kunnen noemen. Anyway, toen ik in Japan studeerde, was er een Village Vanguard dicht bij mijn kamer, en ik liep er best vaak binnen omdat het toch op de route naar de supermarkt lag (dagelijkse route: boekhandel -> Village Vanguard -> supermarkt). De manga hoek van de VV is vrij eclectisch: veel horror en wat minder mainstream spul. Kazuo Umezu, Junji Ito, maar ook bv. Shintaro Kago. En in de manga hoek stond Lychee Light Club altijd redelijk prominent uitgestald. En ik zag 'm dus elke keer weer als ik er langs kwam. Nooit gekocht, nooit de kaft tekst gelezen, nooit in gebladerd (want verpakt in plastic), maar in mijn brein is Lychee Light Club = Village Vanguard (heb ik overigens ook met →Pia-no-jaC←)

En nu zijn er al bijna zes jaren voorbij sinds ik de cover voor het eerst zag! Ik was 'm alweer soort van vergeten, tot Tamara 'm noemde en er allemaal herinneringen boven kwamen. Heel random: de VV waar ik het over heb zit in het AEON winkelcentrum in deze reclame. Ik woonde letterlijk aan de andere kant van de weg van waar deze reclame was gefilmd (dus in de richting van de camera).

De eerste sessie over Not Love But Delicious Foods Make Me So Happy is inmiddels afgelopen. Zijn er al mensen die weten of ze mee gaan doen met Lychee Light Club over twee weken? Ik heb 'm nog niet gelezen, maar ik denk dat ik er niet helemaal naast zit als ik zeg dat het vast heel anders is dan Not Love But Delicious Foods Make Me So Happy :P

Ik krijg hem als het goed is de 9de binnen, dus dan heb ik het weekend om hem te lezen xD

Hopelijk krijg je hem ook vandaag binnen ;)

Laatste herinnering: deze sessie begint na het weekend! Ik heb 'm al een tijdje liggen, dus moet er ook maar zo langzamerhand aan beginnen :)

Morgen begint de tweede boekenclubweek over Usamaru Furuya's Lychee Light Club (12 ~ 18 oktober). Het overlapt enigszins met de Kinderboekenweek, maar dit is overduidelijk niet voor de jongere mensen onder ons... Omdat ik helaas weer niet zeker weet of ik morgen op de eerste dag kan posten, begin ik stiekem alvast een beetje vroeger.

En dat doe ik eerst met deze grappige anekdote: Not Love But Delicious Foods Make Me So Happy (de vorige sessie) en Lychee Light Club liepen allebei in het blad Manga Erotics F. Lychee Light Club begon het nummer nadat Not Love But Delicious Foods Make Me So Happy was afgelopen, dus was eigenlijk de vervanger daarvan. Het is toch bizar dat we deze titels, in deze volgorde hebben gekozen? >_> Overigens heeft het onderwerp van de volgende sessie (Bleach een totaal andere achtergrond. Gelukkig. Anders was het eng (hoewel Velma vast een leuk verband kan vinden) (<- ook eentje die de jongere mensen onder ons niet snappen, vrees ik)

Dit is de eerste keer dat iets van Furuya heb gelezen (kennelijk was hij ook verantwoordelijk voor de enige short die ik heb gezien van de film Zoo), maar zoals ik in een eerdere post heb aangegeven, ken ik de cover van de manga wel al enkele jaren en ik moest altijd aan een bepaalde mangaka denken als ik deze manga zag: Suehiro Maruo. Hij staat bekend om zijn ero-guro (erotic grotesque) manga en van hem heb ik dan weer wel wat dingen gelezen (in het Engels zijn o.a. Mr. Arashi's Amazing Freak Show en The Strange Tale of Panorama Island uit) . Ik was dus best verrast toen ik Maruo's naam zag in het nawoord in Lychee Light Club, waar hij wordt genoemd als iemand die mee heeft geholpen met de originele toneelproductie (een zoektochtje op internet vertelde me zelfs dat hij in vroege optredens zelfs meedeed)

Er zijn best veel overeenkomsten tussen de tekenstijlen van Maruo en Furuya. Er is een opvallend mannelijk-chauvinistisch (en nationalistisch) tintje aan de ontwerpen en het verhaal, en de zwarte schooluniformen en zo doen sterk denken aan de Taisho/vroeg Showa periode, een periode die vaak wordt gebruikt in Maruo's illustraties (mede omdat Taisho/vroeg Showa de periode is waarin Ero-Guro-Nonsense als een kunstrichting werd geboren, en omdat zijn werken best vaak een eng nationalistisch tintje hebben). Ik vind Maruo's trouwens altijd erg... verontrustend om naar te kijken en ik heb hetzelfde met Furuya. En het werkt heel goed bij hun verhalen.

Wat betreft het verhaal; lekker Grand Guignol-achtig. Zieke personages, obsessies met concepten als schoonheid en van het begin tot eind een macabere atmosfeer. Het is trouwens interessant dat je best goed kan zien dat het gebaseerd is op een toneelstuk: op wat extra expositie-scenes na spelen bijna alle scenes zich in die ene kamer af.

Anyway, dit waren de eerste observaties, er komt vast wel weer wat bij me op als ik de andere reacties zie :)

Ik heet geen Velma, maar... Niet lang na Lychee Light Club tekende Furuya een serie voor Jump Square: Genkaku Picasso. Genkaku Picasso is in het Engels uitgegeven als onderdeel van de Shonen Jump-lijn.

Lichtelijk verontrustend, niet? Al is het maar omdat iemand bij Jump Square o.a. Lychee Light Club heeft gelezen en dacht: "Ja, deze auteur is perfect voor ons shonenblad!"

Oké, de manga zelf, waar zal ik eens beginnen... Om eerlijk te zijn vond ik dit een lastig onderwerp, ondanks dat ik de manga al eens heb besproken in AniWay. Ash, je hebt Antiquarian Bookshop Biblia's Case Files gezien. Aflevering 5. Wanneer Shioriko uiteindelijk stilletjes opbiecht dat ze A Clockwork Orange heeft gelezen, omdat mensen in de omgeving zo'n negatief oordeel velden over het meisje dat het boek had gelezen. Dat gevoel. Dit is echt zo'n manga die ik niet in het openbaar zal lezen, al is het maar omdat ik bepaalde vooroordelen niet wil voeden.

Ondanks dat ik behoorlijk wat horror in mijn kast heb staan (ik maakte voor het eerst kennis met Edgar Allen Poe toen ik elf was), is dit misschien toch een van de meest verontrustende werken in m'n collectie. Dat scherpe contrast tussen het eigenlijke onderwerp (tienerjongens weten niet wat ze met het andere geslacht aanmoeten; bedenken zot plan om aan meisjes te komen - de opzet van vele 80s-komediefilms) en de aankleding (een ondergrondse, fascistische club met extreme middelen en abstracte idealen) maakt het lezen erg ongemakkelijk. En fascinerend, dat ook.

De manga heeft ook een bizar gevoel voor humor. Lychee is een robot en schoonheid is abstract en subjectief, dus het duurt even voordat hem duidelijk is wat er van hem wordt verwacht. Wanneer Lychee gevraagd wordt wat een mooi is, zegt hij dat een plee dat is - het heeft immers mooie rondingen. Die plee blijkt later het geweer boven de haard te zijn. Het is briljant in z'n macabere waanzin, maar het voelt verkeerd om te lachen, omdat de rest van de manga zo gruwelijk is.

De manga is inderdaad niet eentje waarmee je graag pronkt omdat het dan ook echt gestoord is. Ik noemde Maruo al, maar hij is ook zo'n mangaka waar ik wel wat van heb gelezen, maar eigenlijk ook niet zo vaak noem (al heb ik wel eens over een van z'n Rampo adaptaties geschreven voor de AniWay). Wat betreft heb ik eigenlijk redelijk wat ero-guro-nonsense manga gelezen, maar dat komt deels ook omdat de stijl een sterke band heeft met Edogawa Rampo en Japanse pulpliteratuur uit jaren '20~'40 (waar ik me een tijdje in heb gespecialiseerd).

Trouwens, over lezen van manga in het openbaar gesproken: Ooit wordt er hier een gesprek gehouden over Japanse boekkaften! Ooit! (Als ik een idee had van hoe ik het onderwerp tot een heel AW artikel zou kunnen uitrekken, had ik het allang voorgesteld)

Wat betreft gelijksoortige manga; naast Maruo (die dan een directe invloed was op Furuya), heb ik inderdaad niet zoveel horror dat in de buurt komt. Junji Ito heeft soms iets soortgelijks met groepen mannen met obsessies en zo, en "de vrouw" wordt ook vaak aanbeden in zijn manga, maar zijn stijl van horror is natuurlijk anders (grappig genoeg ook met veel humor though). Ik moest tijdens het lezen trouwens ook vaak denken aan 20th Century Boys: geheime clubs, robots, kinderlijke ideeën die hopeloos uit de hand lopen.

Ik vraag me af in hoeverre de manga op het toneelstuk lijkt? Ik weet dat hij er zijn eigen draai aan heeft gegeven, maar je voelt toch best aan dat het werk wat underground artsy wortelen heeft. Furuya had ook een adaptatie van Dazai's Ningen Shikkaku gemaakt, herinner me. Aan zijn keuze in bronmateriaal merk je wel waar zijn interesses liggen :P

Klopt, de No Longer Human-manga is uitgegeven door Vertical. Is eens uitgebreid besproken in AniWay door Rik Spanjers. Eens zien... AW31.

De eerste manga van Furuya die ik las was Der Selbstmordclub. Ondanks het veel hogere dodenaantal voelde dat als lichter leesvoer dan Lychee Light Club. Het oudste werk van hem dat ik heb liggen is Short Cuts en dat is een humormanga. Oké, het is grotendeels ontspoorde, vergezochte en dikwijls perverse humor, dus helemaal onherkenbaar is het niet.

Deze manga is vrij complex en leent zich uitstekend voor een goede discussie.

Het eerste wat mij opvalt aan de Lychee Light Club is dat het expliciet een bewerking is van een toneelstuk. Het boek begint ook met een opengaand doek en met de tekst over de Tokyo Grand Guignol. Toen ik het eerste hoofdstuk las, dacht ik al dat dit een klassieke manier om een toneelpubliek wakker te schudden: heel hard dingen in een vreemde taal schreeuwen en iemand in het donker achtervolgen. Hebben jullie nog andere 'tonelige' elementen in de manga weten te ontdekken?

Daarnaast heeft de Lychee Light Club twee idealen: niet alleen schoonheid, maar ook jeugd. Vooral Zera en Jaibo vinden alle volwassenen verschrikkelijk en willen eigenlijk nooit ouder worden. Volgens mij gaat Jaibo ook door het lint omdat hij de baard in de keel krijgt. Een kwestie van puberteit 'gone horribly wrong'.

Er is vast nog veel meer te zeggen over de Lychee Light Club, maar over het algemeen vond ik dit wel een goede keuze voor de boekenclub.

Elk (beeld)element is er met een reden, en dat is vrij 'tonelig'. Manga worden zelden strak gepland, omdat de hoofdstukken eens in de (zoveel) we(e)k(en) verschijnen. Het gevolg is dat er veel wordt geïmproviseerd. Lychee Light Club is echter netjes op te delen in bedrijven en geen attribuut wordt verspild (met als opmerkelijk hoogtepunt Chehkov's plee). En zoals Ash al zei: een groot deel van het verhaal speelt zich af in dezelfde ruimte. Moest er trouwens nog iemand anders aan het fantoom denken bij de interactie tussen Lychee en Kanon?

Over Lychee gesproken, we weten tegenwoordig hoe de dromen van een computer er uit kunnen zien: http://deepdreamgenerator.com/



Maar die twee idealen kunnen in hun ogen niet los van elkaar bestaan: schoonheid gaat verloren door tijd. Iets wat niet jeugdig is kan bij voorbaat niet schoon zijn. De antagonist is niet volwassenheid maar vergankelijkheid.

Niet dat alle manga dat hebben, maar het viel me wel op dat de manga eigenlijk alleen maar dialoog had en geen gedachten liet zien en geen vertellende stem had. Het past natuurlijk ook bij de personages dat je niets van hun gedachten ziet, maar de presentatie heeft zeker wat theatraals.

Hier is trouwens een blog met beeldmateriaal van het originele toneelstuk.

Ha, die foto's zijn intimiderender dan de manga. Vraag me af hoe het was om dat toneelstuk te zien.

Het is trouwens rustig in dit topic. Hopelijk schrikt het onderwerp mensen niet af ^_^'

Volgens mij zag ik nog meer mensen die het hadden aangeschaft in het aanwinsten topic, dus misschien moeten ze het nog lezen? (met een week tijd is er gelukkig meer dan genoeg tijd om 'm te lezen, al kom je er pas maandag achter dat de sessie is begonnen ;)). Of het is inderdaad een iets moeilijkere manga om over te praten dan eentje over eten, restaurants en mensen :P Ik had 'm trouwens in één keer uitgelezen, wat de laatste tijd best zeldzaam is (omdat ik vaker tussen andere dingen door lees). De opbouw van één duidelijk verhaal maakt het toch een stuk aantrekkelijker om één keer te lezen.

Op de blog staat trouwens ook een samenvatting van het originele toneelstuk (de schrijfster vind het toch een beetje jammer dat Furuya zijn eigen versie heeft gemaakt). Verschillen zijn o.a. dat er geen BL-elementen zijn, dat de jongens allemaal een metalen penis krijgen (want sex is voor volwassenen en vies!) en dat Marin (Kanon in de manga) helemaal op het laatst besluit naast Lychee dood te gaan door dat slaapmasker (waarmee ze de meisjes ontvoerden) op te zetten.

Waarom is de lychee het symbool van de Lychee Light Club? Is de lychee in de Japanse cultuur of Aziatische culturen een symbool van schoonheid? Zera is geobsedeerd met deze vrucht: hij heeft een heel lycheebos geplant en maakt zijn eigen lycheewijn. De robot van de club heet Lychee (de robot) en wordt aangedreven door lychees (hoe dat mechanisch werkt begrijp ik niet). Ik heb even opgezocht of de lychee ergens symbool voor staat, maar ik kan niet echt iets vinden. Misschien is de lychee een vervanger voor de verboden vrucht?