-weg-

Algemeen: heb je al/eerder professionele hulp gezocht? Wat van die problemen die jij ervaart (moeite met praktijk en sociale situaties, onhandig) zouden kunnen wijzen op een leer- of ontwikkelingsstoornis. Iedereen heeft grenzen, en je blijft alleen maar tegen die grenzen aanlopen als je niet weet waar ze liggen, toch? En wees ook niet bang om bij bijvoorbeeld het UWV aan te kloppen. Er zijn trajecten voor mensen in jouw situatie.

Opleidingen: Journalistiek is lang niet alleen schrijven. Het is zo'n beroep waarbij sociale vaardigheden belangrijk zijn, omdat je veel met mensen te maken hebt. Als je veel met taal bezig wilt zijn, kun je beter in richtingen zoals vertalen en redigeren kijken.

Krantenwijk: Heb je al gemeld bij je werkgever dat een hond het bezorgen onmogelijk maakt? Zo nee, doe dat dan zo snel mogelijk.

Algemeen: ja ik heb een paar maand(een paar jaar geleden, van september t/m maart) therapie gevolgd om over mijn sociale angst(grote groepen mensen vooral) en straatangst heen te komen. Het ligt ook net aan wat voor mensen ik tegenkom, op de havo ging het bv. wel goed met het sociale aspect. Maar zodra er mensen zijn bij wie ik me niet fijn voel ben ik wat stiller.

Opleidingen: ja dat stuk had ik overschat, ik dacht dat ik er klaar voor was. Journalistiek is inderdaad meer dan alleen schrijven, het tempo lag veel hoger dan ik had verwacht.

Mijn commentaar is weggevallen

Ik weet niet of dit forum de plek is om je persoonlijke problemen zo bloot weer te geven is en je toch het best met een psycholoog kunt praten via de huisarts misschien? Die kan je eventuele richtlijnen geven, maar je hebt zelf al besloten dat school niks meer wordt, aan de andere kant heb je ook aangegeven dat het praktijk gedeelte juist jou zwaar valt, dus nieuw werk zoeken kan ook de nodige problemen opleveren.

De tipgevers in je omgeving hebben helaas wel gelijk, je moet bepalen voor welke richting je zelf wilt gaan. Wanneer dit echt zo is zal je ervoor willen gaan en het daadwerkelijk willen eindigen, zelfs het praktijkgedeelte. Het leven is nu eenmaal niet alleen maar theorie, maar uiteindelijk alleen maar praktijk.

De problemen met je krantenwijk moet je idd, zoals Tamara zegt, aankaarten. Dan weten zij er in ieder geval van en kunnen ze het eventueel uitleggen aan de bewoners? Verder kun je proberen de eigenaar van de hond te vragen of zij hem aan de riem kunnen doen, want blijkbaar heb je wel contact gehad met ze. Ben je al een keer gebeten? Zo niet, gewoon proberen te bezorgen want blaffende honden zijn vaak de grootste watjes hoor.

Iedereen heeft een moment dat ze depri raken over de toekomst als je een gemiddeld persoon bent. Dat heb ik momenteel zelf ook, maar er verandert niks als je niks probeert. Ik zou zeggen, nu je voor full-time wil gaan toch maar gewoon proberen om in de winkels waar je interesse hebt te vragen of ze nog iemand nodig hebben. Nee heb je, ja kun je krijgen.

Ik persoonlijk denk dat je het meest baat hebt bij een baan waar er veel menscontact is, dus in de retail. On the side kun je altijd proberen een boek te schrijven of een blog te starten? Maar daar heb ik verder geen kennis van, sorry!

Je hebt gelijk, het is misschien niet goed het hier zo open en bloot neer te zetten. Enige reden dat ik het zo doe is omdat alle tips welkom zijn, maar ik snap je punt. Sowieso heb je wel gelijk op veel punten. Voor mijn gevoel heb ik de afgelopen maanden alleen maar in een achtbaan gezeten en zit ik voor mijn gevoel sinds juni er als een zak aardappelen bij. Daarom probeer ik nu ook wat motivatie terug te vinden zodat ik in ieder geval weer verder kan. Want net zoals jij zegt, je leert het uiteindelijk alleen in de praktijk. En ook al vind ik de praktijk lastig, ik vind het wel belangrijk. Ik ben alleen wat ontmoedigt geraakt, waar ik aan wil werken.

Ik vind het verder niet erg hoor en ik hoop dat je de motivatie vind. Mijn vriend zegt trouwens wel dat je juist hebt gehandeld als die hond losloopt. Hij werkt ook bij de post en als het huisdier niet vaststaat of achter deuren worden deze huizen overgeslagen. Wat banen zoeken betreft gewoon proberen! Ik heb vaker meegemaakt dat jonge meiden helemaal opbloeien als ze op de goede plek staan, dus ik denk dat het wel goedkomt als je ervoor inzet .

Fijn om te weten dat ik goed gehandeld heb! Ik ga denk ik gewoon maar de bedrijven en winkels bij langs waarvan ik het gevoel heb dat ik er op mijn plaats zal zijn. Dankje!

Aan je ervaringen te lezen en je opinies hierover lijkt het erop dat je niet echt goed met kritiek kan omgaan en je je snel persoonlijk aangevallen voelt. Ik herken me hier in, toen ik jonger was, en voordat ik begon met de opleiding dierenarts assistente die ik had gekozen dus laat ik mezelf even als voorbeeld nemen.

Ik kan me nog goed herinneren dat mijn oud mentor zei dat ik niet geschikt was voor die opleiding. Ik heb het toch gedaan en heb het succesvol afgerond stages en al en ben daar trots op.
True, het bleek een pittige opleiding te zijn waarbij contact met klanten, telefoneren en stressvolle situaties een dagelijks iets is, wat te verwachten was, en je werd vaak flink emotioneel aangepakt. Maar ik heb doorgezet en voel me nu sterker en zelfverzekerder. Geconfronteerd worden met dingen waar je moeite mee hebt, zijn heel goed voor je persoonlijke groei en erg leerzaam, hoe vervelend het soms ook is.

Men zegt wel, je leert door te falen (hoewel, als je je best hebt gedaan voor iets zou ik het niet als falen zien.) Ik ben van mezelf erg perfectionistisch en dat kan me erg in de weg zitten als ik een fout maak. Maar tijdens m'n opleiding heb ik geleerd dat je niet teveel persoonlijk dingen moet opvatten en optimistisch moet blijven. De mensen waarmee je werkt en die je in het dagelijks leven tegenkomt voelen zich ook wel eens zoals jij je voelt en geloof het of niet, de meesten zijn er niet op uit om je te pakken maar om je te helpen. Probeer kritiek als opbouwende kritiek te zien i.p.v. negatief commentaar.

Dus als conclusie: ja! ik moedig je zeker aan om een baan te vinden waarmee je je 'angsten' kan overwinnen door er dagelijks mee geconfronteerd te worden. Je zal er veel baat van hebben.. En probeer er met iemand over te praten. Iemand die er verstand van heeft en zich in jouw kan vinden.





Mijn advies. Loop niet weg om geen fouten te maken.

Dankjewel voor je mooie antwoord Hier heb ik zeker wat aan!

Ben het behoorlijk eens met GOikuchan, wou het ook ongeveer zeggen, maar hij/zij kan het wat aardiger brengen als ik haha.

Veel mensen van de jongere generatie hebben hier wel last van imo, (ik ook) het niet goed omgaan met kritiek. (had een artikel gelezen dat het te maken heeft dat ouders tegenwoordig hun kinderen teveel prijzen en "pamperen" dat alles wat ze doen goed is) kan me daar op zich wel in vinden.

Was vroeger ook bijv. totaal geen prater, en heb net mijn opleiding OTC afgerond, waar je toch behoorlijk moet praten en met andere mensen moet omgaan. Veel communiceren. Het was ook niet altijd even fijn, maar ik heb ook doorgezet en voel me nu sterker en zelfverzekerder. Nu kan niemand geloven dat ik vroeger zo stil iemand was, haha.

Geen enkele opleiding is een en al lol, elke opleiding heeft wel zijn dip momenten en die dip momenten verschillen weer per persoon, het belangrijkste is dat je doorzet.

Graag gedaan! En veel succes. c: Soms heb je gewoon even een steuntje nodig.

Nou super het probleem met de folderwijk en de hond is opgelost. Ik mag het huis van de hond gewoon overslaan, maar ik moet dan wel de andere huizen gewoon bezorgen. Dat heb ik natuurlijk beloofd. Nou, fijn dat dat probleem opgelost is

Fijn dat dat probleem is opgelost

Ik heb je OP gelezen, en ik moet zeggen: ik vond het voor een deel herkenbaar, maar op sommige punten dacht ik om eerlijk te zijn ook van "ja, maar op zo'n moment zou ik wel doorzetten om het toch netjes af te ronden". Ik wil niet zeggen dat je geen doorzetter bent, maar op sommige momenten moet je gewoon doorzetten, hoe vervelend het ook is. Als je nooit over je grootste angst of issues heen stapt, zul je niet groeien als persoon. Uit iedere ervaring haal je bepaalde kennis en wijsheden waar je later iets aan hebt. Zelfs als je achteraf denkt 'had ik het maar anders gedaan', kun je uit de meeste ervaringen ook positieve dingen putten.

Afgelopen jaar heb ik heel vaak (eigenlijk constant) heel veel zin gehad om mijn scriptie aan de kant te gooien en maar aan het werk te gaan, maar dat vond ik zonde van alle tijd en moeite die ik al in mijn opleiding gestoken had. En nu ik hem af heb en waarschijnlijk binnenkort naar de uni kan om mijn Masterbul op te halen, ben ik heel blij en trots op mezelf dat ik hem heb afgemaakt.

Tegen rijlessen heb ik ook heel lang opgezien nadat ik na een jaar en ontelbaar veel uren nog steeds geen rijbewijs had. Eén dag voordat mijn theorie verliep kon ik nog een praktijkexamen aanvragen, met inmiddels de vijfde instructeur van de desbetreffende rijschool. Natuurlijk niet gehaald. Toen heb ik het een paar jaar laten rusten, maar nu rij ik na een half jaar lessen overal naartoe.

Soms is het dus beter om gelijk door te zetten; andere dingen kun je misschien beter even 'on hold' zetten, om het later nog eens te proberen. Welke issues bij jou beter even 'on hold' kunnen en welke issues je beter direct bij de hoorns kunt vatten, kan ik niet voor jou bepalen, maar ik hoop dat mijn voorbeelden je kunnen helpen. Praten met een psycholoog helpt alleen als je eerlijk tegenover je psych durft te zijn (en dus ook tegenover jezelf), anders kun je beter andere dingen gaan doen in die tijd. Sommige mensen zijn nu eenmaal laatbloeiers. Helaas wordt dat tegenwoordig niet altijd meer gewaardeerd, maar ook als laatbloeier kun je een heel leuk leven opbouwen. Het belangrijkste is dat je zelf moeite doet en blijft doen om vooruit te komen. Thuis blijven en alles maar over je heen laten komen, gaat niet helpen. Regelmatig nieuwe dingen oppakken, daarentegen, wel.

Ja klopt snap ik wel haha. Met de journalistiek kreeg ik echter een voorlopig negatief advies, en ik was wel druk bezig met alle verbeterpunten, maar dat schoot ook niet echt op. Het duurde serieus weken omdat mensen niet snel meewerkten. Ik zag het op een gegeven moment niet meer goedkomen, alles zou of net op het nippertje goedkomen of net niet, en dan meer richting de niet. Dus vandaar dat ik voortijdig gestopt was, ik wilde liever even de eer aan mezelf houden. Dus het was even wikken en wegen wat ik op dat moment het beste vond, als de tijdsdruk niet zo hoog was had ik die keuze niet gemaakt.

Even kort samengevat.