Seraph of the End: Vampire Reign
Vampiers delven vroeg of laat het onderspit. In deze serie pakken ze het slimmer aan. Met een zeer besmettelijk, dodelijk virus vegen ze in één klap de mensheid van de kaart. Hun complete voedselbron elimineren zou stupide zijn, dus is het virus ongevaarlijk voor kinderen. Wat volgt is een samenleving waar ieder kind dagelijks bloed moet afstaan.

Deze serie heeft veel weg van Attack on Titan. De hoofdpersoon had met zijn opgekropte woede en koppigheid net zo goed Eren Yeager kunnen heten. Veel personages hebben een fatale confrontatie met de monsters en alle hoop lijkt verloren. Totdat Eren, uh Hyakyua, zich aansluit bij een kleine groep vechters met het doel de monsters eens en voor altijd te verslaan.

Dit soort drama-fantasyseries liggen mij altijd wel goed. Tel daarbij op een soundtrack van Hiroyuki Sawano (Attack on Titan, Kill la Kill) en prachtige, ruw geschilderde omgevingen. Ik heb dus goede hoop voor deze serie.

Gunslinger Stratos
Is dit een kruising tussen Gunslinger Girl en Infinite Stratos? Nee, hoewel het verhaal wel veel ideeën uit andere series combineert. Deze aflevering doet weinig om kijkers te binden. Een belachelijk toekomstbeeld, twee jongens die constant achtervolgd worden door een verliefde meid, random gevechten in een alternatieve werkelijkheid. Dit is gebaseerd op een arcadegame en het concept is bedacht door Urobuchi, maar hij is niet gebleven als scriptschrijver. Je voelt de aftakeling nu al beginnen. Ik lees later wel of dit beter wordt, maar de kans acht ik klein.

Plastic Memories
Kunstmatige intelligentie heeft zich zo ver ontwikkeld, dat androïdes (menselijke robots) niet van echte mensen te onderscheiden zijn. Deze zogenaamde Giftia’s hebben één grote tekortkoming: hun geheugen heeft een levensduur van slechts 9,5 jaar. Daarna raken ze al hun herinneringen en persoonlijkheid kwijt. Om die reden haalt de afdeling Terminal Service van de producent de Giftia’s op voordat ze chaos veroorzaken. Dat gaat natuurlijk met moeite, aangezien de mensen om hen heen in 10 jaar erg gehecht zijn geraakt aan deze sympathieke robots.

Een serie met een origineel concept is een groot pluspunt voor mij. Als je vervolgens weet dat de schrijver ook het script van de VN Steins;Gate heeft geschreven, kan het bijna niet meer mis gaan, toch? Oké, laten we even het bestaan van andere puntkomma-series negeren. De personages weten me nog niet helemaal te overtuigen (wie neemt een baan aan zonder te weten wat het inhoudt?), maar dat kan nog komen. Ik ben benieuwd of deze serie net als Death Parade méér dan alleen een reeks emotionele verhalen kan worden.

Zo, dat zijn voorlopig alle beschikbare afleveringen. Fate/Stay Night: UBW 2 hoef ik niet te kijken, die staat allang op mijn lijst.

Fate/Stay Night: UBW 2

Dit is een inkoppertje, natuurlijk. De Fate series staan tegenwoordig altijd garant voor kwaliteit en dit is ook nog eens de letterlijke tweede helft van Unlimited Blade Works van vorig jaar. Er te lang over doorgaan zou het halve verhaal spoilen, dus houd ik het er maar op dat deze standaard een plek in mijn kijklijst krijgt.

Vampire Holmes

Een short over een bishonen vampierversie van Sherlock Holmes, waarvan de verteller trots aankondigt dat hij geen mysteries oplost en geen deductieve vaardigheden kent. Het is ook nog eens dom, ongrappig en afschuwelijk lelijk geanimeerd.



Nee dus.

Re-Kan!

Een verhaal volgens het welbekende concept van 'iemand kan spoken zien'. In dit geval het meisje Amami, die zich om ze bekommert, ook al wordt ze alle kanten op gesleurd door ze. Voor haar klasgenoten is ondertussen het al de normaalste zaak van de wereld, of ze dat nu willen of niet, en dus worden ze steeds meer haar belevingswereld ingetrokken.

Nu is dit concept nog leuk uit voeren, en heeft ook al aardig wat goede verhalen opgeleverd, zowel binnen anime als daarbuiten. In dit geval, echter, schort het aan de uitvoering aan alle kanten. De grappen zijn grotendeels missers, de transities tussen scenes zijn niet echt vloeiend (het is wel erg duidelijk op een 4-koma serie gebaseerd), de serie schijnt nog nooit van het concept 'show, don't tell' gehoord te hebben (haar klasgenoten kunnen praktisch opgesomd worden als expositie-brakers) en het drama is ook niet boeiend. Zo blijft er bijster weinig over dat nog wel interessant is, en ik verloor dus al snel mijn interesse.

Het lijkt me sterk dat dit nog wat wordt, dus ik ga het geen tweede kans geven. Adios.

Seraph of the End: Vampire Reign

Wel, deze serie begint happy. De bad guys (vampieren) winnen, de hele volwassen menselijke populatie legt het loodje en alle kinderen die overblijven dienen als vee voor de nieuwe machthebbers. Vee dat ook achteloos wordt afgeslacht als ze zich misdragen. Daarom ligt aan het eind van de aflevering de grond bezaaid met dode wezen. Fun, fun, fun.

Toch, de serie weet in diens eerste aflevering een interessante wereld op te bouwen. Ik heb altijd al een ding gehad voor post-apocalyptische settings, en deze heeft veel potentie. Er wordt ook niet teveel met loze termen gestrooid (deze serie maakt wél gebruik van show, don't tell) en er zit gelijk wat vaart achter. Combineer dat met redelijk goede productiewaarden en geen domme censuur en je hebt een serie die ik zeker nog een paar afleveringen geef.

Het enige waar ik me nu nog zorgen over maak is onze heethoofdige hoofdrolspeler (ik hoop dat hij à la Eren nog een beetje opgroeit) en de plotselinge school-setting die opduikt ik de preview. Ik bedoel, serieus? Deze ep eindigt met de hoofdrolspeler die door ruïnes struint (wat er tof uitziet) en dan switch je weer over naar de zoveelste freaking middelbare school? Ugh. Al zijn er daar ook gelijk al explosies te zien, dus hey, misschien wordt dat gebouw in de volgende ep al opgeblazen ofzo...

Plastic Memories

Hmm, dit is een interessant serietje. Eentje die zich niet bezighoudt van robots die menselijk proberen te worden ofzo, want dat zijn ze hier praktisch al. Ze zijn eigenlijk gewoon huur-mensen, die niet van echt te onderscheiden zijn en daarom belangrijke rollen innemen in de levens van hun vlees-en-bloed tegenhangers (zoals het voorbeeld van een eenzaam oud vrouwtje en haar robot-kleindochter). Tegelijkertijd is de technologie nog niet geavanceerd genoeg om ze langer dan negen jaar te laten functioneren (of misschien is het moedwillig, wie weet), wat hun bestaan een melancholisch randje geeft. En het bedrijf van de hoofdpersoon bestaat om robots over de houdbaarheidsdatum op te halen en te resetten. Leuk werk.

Het zorgt voor een boeiend concept, in ieder geval. We zien immers gelijk al een variatie aan manieren waarop mensen met het nieuws omgaan dat hun familielid hun einde nabij is. Sommige accepteren het, andere verzetten zich ertegen, andere vluchten zelfs. En er is ook de implicatie dat er serieus nare dingen kunnen gebeuren als de robots beginnen uiteen te vallen en dan vervolgens niet worden opgehaald. Het lijkt me namelijk sterk dat ze een serie kunnen vullen met enkel een 'zielig afscheid van de aflevering' principe. Het verhaal kan nog alle kanten op, dus ik ben best benieuwd. De personages overtuigen wat dat betreft minder (vooral die tsundere kan mijn rug op), maar eh, wie weet groeien ze nog.

Dit is apart genoeg dat ik het een kans geef, in ieder geval.

Gunslinger Stratos

Het is doorgaans een slecht teken als ik al de zeik begin te nemen met een show tijdens diens eerste aflevering, maar dat is precies wat hier gebeurde. Want serieus man, deze show is gewoon dom.

Het begint al met de personages, die doorgaans lopende karikaturen zijn. De hoofdpersoon heeft ook de neiging om pretentieuze onzin uit te kramen en hoe de expositie wordt gedaan is ontzettend lui. De wereld is geen moment interessant, de superkrachten zijn ongeïnspireerd en het gooit nu al debiele twisten op ons af. Tis ook weer een 'random scholier wordt getransporteerd naar andere wereld met superpowers' plot en ik kreeg er gelijk al flashbacks naar Magical Warfare door. En Urobuchi heeft hieraan gewerkt? De beste man had zeker snel cash nodig voor een vakantie ofzo.

Er is niets aan de serie dat mij ervoor zal porren dit verder te kijken, dus ik dump het en kijk niet achterom. Heb wel beter spul om te kijken, voorzover is dit seizoen namelijk zo slecht nog niet.

...en uiteraard skip ik ook de sequels van vandaag die ik nog niet behandeld heb. Scheelt me weer zes series.

The Disappearance of Yuki Nagato
Waarom bestaat deze spin-off? Waarom is niet gekozen om de volgende Haruhi Suzumiya-light novel een anime te geven? Deze vragen houden me bezig wanneer ik deze aflevering kijk. De enige catch die deze serie lijkt te hebben, zijn de personages. Maar aangezien zij zich niet zo leuk gedragen als in de hoofdserie, is dat een klein pluspunt. Deze aflevering is saai, de personages zijn saai (vooral hoofdpersoon Yuki) en het onderwerp, het plannen van een kerstfeest, is hopeloos misplaatst in april.

Denpa Kyoushi - He Is an Ultimate Teacher
Ik zie wat je daar doet, Denpa Kyoushi. Jij dacht Great Teacher Onizuka te kunnen overtreffen met een "Ultimate Teacher"? Jammer, maar dat is niet gelukt. De basis is hetzelfde: studenten worden op onorthodoxe wijze geholpen met hun problemen, maar delinquent Onizuka was veel beter in de uitvoering daarvan. Toch laat ex-hikikomori Araki Koutarou zien dat ook hij heel wat in zijn mars heeft. In deze aflevering krijgt een drietal pestkoppen haar verdiende loon. We zullen zien wat voor een leraar hij wordt.

The Heroic Legend of Arslan
Ik ben niet bekend met de OVA en het bronmateriaal. Wel vind ik het bijzonder dat een serie na 25 jaar opnieuw wordt gemaakt. Toen was het verhaal misschien iets nieuwer: twee middeleeuwse koninkrijken zijn in oorlog. Het land Lusitania valt buurlanden binnen om zijn geloof te verspreiden. Elk mens is gelijk, zolang ze maar in dezelfde God geloven. Hun aanval mislukt tegen het koninkrijk Pars. Zij geloven niet in een God, maar wel in een vaste hiërarchie: een slaaf zal nooit meer kunnen bereiken.

In de eerste aflevering wordt kroonprins Arslan even ontvoerd door een Lusitaniaanse jongen. Hun wereldbeeld botst, hoewel blijkt dat geen van beide gelijk noch ongelijk heeft. De synopsis van deze show gaat al verder dan de eerste aflevering, wat mijn interesse wekt in de ontwikkeling van de zachtaardige kroonprins. De Perzische stad is gedetailleerd en ook Arakawa's personages in Fullmetal Alchemist-stijl zijn prettig om naar te kijken. Het mag de productie vergeven worden dat grote veldslagen in CG zijn uitgevoerd.

Dit lijkt een prima high fantasy-serie te worden. Ik ben benieuwd of het verhaal een eigen weg weet te vinden.

Denpa Kyoushi - He Is an Ultimate Teacher

Weet je, nadat je een mach-10 reizende octopus als leraar hebt gehad voor een klas, is een hikikomori en mega-otaku in zo'n rol niet zo speciaal meer.

Deze serie volgt dus hetzelfde thema van 'onorthodoxe leraar helpt zijn studenten op zijn eigen manier' en weet dat nog best redelijk te doen. De wereld waarin ze leven is ook kleurig (al wat gebrekkig in productiewaarden) en de personages beloven levendig te zijn. Je kunt immers weinig mis doen op dat vlak als de eerste student in het spotlicht een meisje genaamd Face-Punch blijkt te zijn.

Aan de andere kant, het is wel aardig, maar bijzonder is de serie ook niet. Echt zo'n twijfelgevalletje dus; als ik series moet gaan snijden uit mijn schema, dan staat deze bovenaan. Ik zie het wel.

The Disappearance of Yuki Nagato

Hey, kijk eens aan, een nieuwe Haruhi serie! Waar zal het over gaan? Wel, het is een slice-of-life serie in een...alternatieve wereld...met Yuki in de hoofdrol. Oh.

Ja, wie een echte sequel verwacht komt bedrogen uit. Dit is niks meer dan een spin-off draaiende om de schattige versie van Yuki uit de film, waarbij er maar weinig plot te bespeuren valt. Ze zijn de halve aflevering bezig met een kalkoen te kopen, ik bedoel maar. Het is weliswaar leuk om de personages weer te zien en ze referenties te zien maken naar de hoofd-serie, maar aan de andere kant voelt het redelijk incestueus. De scherpe humor uit het origineel mist ook, waardoor de grappen uit deze serie nogal zwak aanvoelen.

Ik geef het nog een paar afleveringen om te zien of er nog enige hint van plot in komt, maar ik verwacht er niet veel van.

Show By Rock!!

Waarom doe ik mijzelf dit aan?

Dit is een horror-verhaal over een jong meisje dat in een band wil. Een wens die gehoord wordt door een of ander buitenaards monster, die ze per ongeluk weet op te roepen via haar telefoon. Vervolgens wordt ze een duistere, gekmakende dimensie ingesleurd vol gruwelijke wezens die onmiddelijk genuked zouden worden als ze onze wereld zouden binnenkruipen. Ze wordt vervolgens al snel veranderd in één van hen, waarna ze door middel van helse muziek ze helpt hun duistere werk voort te zetten. Saya no Uta is er niets bij!

Serieus, die freaking 3D chibi-beesten zijn afgrijselijk. Brrr.

The Heroic Legend of Arslan

Ik sluit me grotendeels aan bij Yupa wat betreft deze serie. Ik heb vaag ooit iets gehoord over het bronmateriaal maar er nog nooit wat van gezien, dus deze serie is ook mijn eerste aanraking met dit verhaal. Een verhaal uit een reeks fantasy-boeken die al sinds de jaren '80 aan de gang is, dus dat is al ongebruikelijk bronmateriaal (al zijn de designs in deze gebaseerd op een nieuwe manga-hertelling). Lijkt me dat de serie toch iets speciaals moet hebben dan, en het begint goed.

De wereld van Prins Arslan wordt namelijk leuk weergegeven, waarbij zijn semi-Perzische rijk al gelijk weet te overtuigen en je gelijk al een gevoel van historie en schaal krijgt (het moge duidelijk zijn dat er al flink wat dingen achter de schermen gebeuren). De personages hebben ook potentie en het plot kan makkelijk een episch verhaal opleveren, als ze het goed aanpakken. Het enige wat minder overtuigt is het opzichtige 3D, soms verandert de animatie opeens in een halve videogame. Gelukkig is de rest van de animatie wel puik gedaan.

Dus ja, ik geef deze wel een kans. Op fantasy-gebied lijkt dit een van de sterkere series dit seizoen te worden, in ieder geval.

Blood Blockade Battlefront
Aliens zijn door een portaal gekomen en hebben in New York een nieuw thuis gevonden. Dat gaat wel gepaard met een stijging in criminaliteit, het soort waarbij gebouwen worden vernietigd. Dat de mensen nog niet gevlucht zijn, mag een wonder wezen.

Leonard Watch is een jonge journalist die in de stad zijn heil heeft gezocht om achter een zekere waarheid te komen. Wanneer zijn camera wordt gestolen door een "mach monkey" belandt hij tijdens de achtervolging in de handen van de geheimzinnige groep Libra, een stel vechters wiens aanvallen op Kill la Kill-wijze in beeld worden gebracht.

Black Blood Battlefront is pretentieus. Maar in tegenstelling tot Gunslinger Stratos heeft de serie zijn eigen stijl. Dat is niet zo gek gezien dit verhaal van Yasuhiro Nightow komt, bekend van Trigun. De personages vervelen ook hier niet snel en het is weer een verrassing wat voor gekke vijanden hij hier introduceert. Het verhaal overtuigt nog niet, evenals Leonard die geen aanvalskracht lijkt te hebben op een stel magische ogen na.

De actie is hier zo overtuigend, dat zelfs zonder een duidelijk verhaal het niet zal vervelen. Voor fans van Trigun wordt een onverwachte traditie voortgezet: vindt de zwarte kat met de grote ogen in elke aflevering. Aflevering 1: check.

Het seizoen is nog maar net begonnen maar ik kan het nu al nauwelijks allemaal bijbenen. Vooralsnog dus maar even de krenten uit de pap gepikt:

Fate/Stay Night: Unlimited Blade Works
Gaat gewoon lekker verder op dezelfde toer, wel meteen met een gebeurtenis die de hele situatie aardig op z'n kop zet. Waar ik me wel aan stoorde waren de hoeveelheid shots die toch naar overbodige fanservice neigden: Saber in deze houding zou je eerder in een foute hentai verwachten, en ook het korte rokje van Tohsaka leek toch op meer aandacht van de tekenaars te kunnen rekenen dan in de eerste reeks. Beetje jammer, dat heeft de serie helemaal niet nodig.

Plastic Memories
Inderdaad een interessant uitgangspunt, weer eens een andere draai aan bijna-menselijke robots. Daarbij ook leuk om Revy weer eens terug te zien, ze heeft weliswaar een andere naam, maar stem en gedrag zijn zeer herkenbaar. Hoop alleen wel dat ze het serieus met een beetje humor houden en niet andersom, want Isla zat nu al op het randje.

Seraph of the End: Vampire Reign
Puur afgaand op de aflevering op zichzelf lijkt dit zeker een interessante serie te kunnen gaan worden, weer eens een andere draai aan het vampierverhaal, en met inderdaad een prachtige vormgeving. Helaas slaagt de preview er grandioos in alle verwachtingen de kop in te drukken. Maar even afwachten waar dit heen gaat dus.

Blood Blockade Battlefront

Hey kijk, het is alweer een tijdje geleden dat we New York als hoofdsetting in een anime hadden. Een soort Durarara-achtige versie in dit geval, aangezien er op een dag poorten naar een soort onderwereld opengingen en de mensen in de stad nu zij aan zij leven met demonen en andere monsters. En evenals als die eerdergenoemde serie zijn er talloze groepen die met elkaar in strijd zijn voor hun eigen vinger in de pap in het dagelijks leven van deze stad.

Onze hoofdpersoon zoekt in deze stad naar antwoorden (omdat zijn zus aangevallen is door zo'n demonisch beest en hij de dader wil vinden) en komt hierbij in aanraking met een bende die nog een beetje de vrede wilt bewaren hier. Zoals vaak in dit soort series sluit hij zich bij ze aan en de bovennatuurlijke battles kunnen beginnen. Erg flitsende battles.

De serie kijkt lekker weg, om eerlijk te zijn, en de aflevering was voorbij voor ik het doorhad. Dat is altijd een goed teken. Hoewel ik niet verwacht dat het verhaal buiten begane paden zal treden, kan het zeker nog een vermakelijke, solide actie-serie opleveren als het op deze voet doorgaat. Het heeft in ieder geval zeker mijn interesse te pakken.

Hello!! Kin-iro Mosaïc

Wel, kijk, nog een sequel. Ditmaal op een schattige-meisjes-die-schattige-dingen doen show die ik eerder heb gezien. Joepie.

Eerlijk is eerlijk, het feit dat ik de eerste serie heb uitgekeken zorgt er al voor dat het hoger aangeschreven staat dan het meeste van diens soort. Het wist soms nog best grappig te zijn, de personages hebben een zekere charme en, wel, ik verveelde me niet. Dat is iets dat niet veranderd is voor dit tweede seizoen, die ik waarschijnlijk wel zal meepakken tijdens de lunch of iets dergelijks. Bijzonder is de serie op geen manier, maar eh, ik zie geen reden om het niet te kijken.

Kyoukai no Rinne
Ik heb nog nooit een anime gebaseerd op een manga van Rumiko Takahashi (InuYasha, Maison Ikkoku, Urusei Yatsura) gezien. Deze serie gaat daar geen verandering in brengen. Allereerst hebben we wéér een meisje dat geesten kan zien (zie ook: Re-Kan). Daarnaast is er de mysterieuze uitwisselingsstudent, die met een onzichtbaarheidsmantel achtergebleven geesten met hun problemen helpt, zodat ze naar het hiernamaals kunnen gaan. UGGH. Als je er over nadenkt, zijn er ontzettend veel anime die gaan over het oplossen van persoonlijke problemen. Deze anime doet werkelijk niets bijzonders. De twee hoofdpersonen deden me denken aan Hiyori en Yato uit Noragami, maar dan nadat ze hun karakter hebben afgeschaafd. Het ergste is nog wel het 'probleem' dat in deze aflevering wordt opgelost. Totaal onbenullig. Dit is voor mij een duidelijke skip.

Hibike! Euphonium
Kijk eens, de nieuwe KyoAni-show. Ook deze speelt zich af in een highschool en gaat over een band. Een concertband deze keer. De uitwerking lijkt me voorspelbaar: nu spelen ze nog slecht, maar ze gaan hard oefenen zodat ze mee kunnen doen aan de regionale competities. Uiteindelijk winnen ze die en mogen ze door naar de nationale competitie. Et cetera. De meisjes zijn zeer schattig en het duurde 15 minuten voordat er even een jongen voorbij kwam. Bij slice-of-life is het altijd makkelijk: je kan de serie oordelen op het genre zelf, je ziet bijna nooit een slechte slice-of-life. Aangezien het genre mij niet interesseert, stop ik hier.

In tegenstelling tot wat ik zij toch al een orgineele productie van dit seizoen gezien : The Heroic Legend of Arslan niet slecht

Kyoukai no Rinne

Gaap. Dat is zo'n beetje mijn eerste reactie bij de serie. Meisje kan spoken zien, ontmoet jongen die een shinigami is, gaan problemen oplossen. Tadaa, weer een formule voor een eindeloze serie (iets waar Takahashi nogal berucht voor is). Het is dus geen wonder dat deze serie gelijk 25 afleveringen krijgt, want er ligt toch zes jaar aan materiaal klaar. Het voelt allemaal zo...ambitieloos, alsof er geen enkel interessant of gewaagd idee in verwerkt kon worden en alles maar 'safe' moest blijven. Met als resultaat personages die geen impressie weten achter te laten, een verhaal dat niets nieuws doet en beelden die oubollig aandoen. In een seizoen vol series die springen van het leven, waarom zou ik dit kijken? Wat een zouteloze hap.

Ik wacht liever op het tweede seizoen van Noragami, die dit concept inderdaad veel beter uitvoerde. Deze zal al snel in de vergetelijkheid raken. Adieu.

Hibike! Euphonium

Hey, kijk, Kyoani doet weer een 'schattige-meisjes-in-een-band' serie. Iedereens eerste reactie toen het werd aangekondigd was uiteraard 'proberen ze hetzelfde truukje als met K-On te herhalen?'. Nu is de eerste aflevering uitgezonden, en, wel, iedereen had gelijk. Het is K-On 2.0.

En dat is een groot probleem voor mij, omdat ik, ondanks diens populariteit, K-On stomvervelend vond. Het was een van Kyoani's slechtste series van de laatste tien jaar wat mij betreft (samen met Kyoukai no Kanata en het tweede seizoen van Haruhi), want het was de meest hersenloze vorm van 'schattige meisjes die schattige dingen doen' mogelijk. En nu komen we op deze serie uit. Een serie waar ik al na korte tijd de resterende minuten zat af te tellen. Een serie waar ik kijken naar wat er onder mijn nagels zat interessanter vond dan mijn aandacht erbij houden. Een serie waar ik al snel zat te hopen dat de hoofdpersonages à la Another op gruwelijke wijze het loodje zouden leggen. Waar zijn die paraplu's als je ze nodig hebt!

Maar hey, zeg je dan. 'Deze serie heeft tenminste mannelijke personages!' Ja, uitgekauwde kindervriendjes, waar natuurlijk een halfslachtige romance omheen gebouwd zal worden. En de rest van het verhaal is nu ook al te voorspellen. Een verhaal dat natuurlijk uitgerekt zal worden met meer scenes van de hoofdpersoon die tegen een cactus ouwehoert. Wowzers.

Man, van alle zooi die ik heb gekeken dit seizoen zover was dit nog wel de minst interessante van allemaal. Ook al wordt deze serie net zo debiel populair als diens oersaaie voorganger, ik luister nog liever tien uur achtereen naar de 'muziek' van mijn vroegere buurman, de wannabe-DJ, dan mezelf te martelen met deze zooi. Gah.

Dankzij een avondje theater nog niet heel veel meer gekeken, maar gisteren al wel Blood Blockade Battlefront en The Heroic Legend of Arslan, en over beiden kan ik heel kort zijn: dit smaakt naar meer!

Triage X
Diepe zucht. Dokters die op zoek gaan naar criminelen en ze vermoorden, wat een fantastisch idee. Plaats vervolgens in elke scène een vrouw met veel te grote, half ontblote borsten en je hebt... Triage X. Dit was zo slecht dat ik er chagrijnig van ben geworden. Ore Monogatari en Houkago no Pleiades wachten maar tot morgen, áls ik ze al ga kijken.

Ame-iro Cocoa

Een short over een stel bishonen die een café runnen. Het gaat over niets en lijkt middenin de aflevering te stoppen.

Nee, serieus, dat was het. Er valt gewoon niks over te zeggen. Het is enkel een twee minuten-lange introductie van een stel lopende cliché's. Ik betwijfel dat zelfs de meest wanhopige fujoshi hier veel lol uit haalt.

Dat is weer een kruisje op mijn neregate-kaart...

Triage X

Weet je, ik heb eerder al opgemerkt dat anime langzamerhand begint terug te grijpen op oudere werken, zoals de remakes van klassieke manga. Een ontwikkeling die ik best aanjuich, want er zijn nog genoeg waardige verhalen die goed geanimeerd kunnen worden. Maar tegelijkertijd met die ontwikkeling lijken ze ook terug te grijpen naar andere elementen van het verleden...dingen die maar beter begraven hadden kunnen blijven. De edgy super-gewelddadige super-gesexualiseerde shlock uit de jaren '90, bijvoorbeeld. Maar vorig jaar hadden we daar ook een terugval van, met series als Cross Ange (brrr) en dit jaar beginnen we met...dit.

Je zou bijna denken dat dit plot verzonnen zou zijn door een gast die in de jaren '90 is blijven hangen, compleet met scheef petje. De Disco Stu van dat era. Want allemachtig deze serie is juveniel. Het gaat namelijk over een groep vigilantes die achter mensen aangaan die boven de wet staan, rijke verkrachters en corrupte zakenlui en dergelijke. Dat doen ze door allerlei edgy zooi uit te halen, zoals met een motor een villa binnendenderen, de gast omver te knallen (na wat pretentieus gebabbel, natuurlijk) en dan met een grote explosie eruit te rijden. Vet cool, man! De vigilantes zijn ook gebaseerd in een ziekenhuis, en bestaan uit de verzorgsters daar, waardoor ze constant medische termen gebruiken om hun werk te beschrijven (wat ongelofelijk dom aanklinkt). Natuurlijk heeft onze hoofdpersoon ook overal littekens en een tragisch verleden, man, en elke vrouw in het team heeft rakettieten en hebben nog nooit van een broek dragen gehoord (dat zal leuk worden als die motor een keer crasht). Samen bestrijden ze de ziektes van de samenleving terwijl er ook een duistere samenzwering op de loer licht, dus da's lauw!

Ugh, ik voelde mezelf dommer worden terwijl ik dit keek. Het is zo stupide en denkt zo erg dat het oh zo stoer is terwijl het gewoon belachelijk overkomt. Combineer dat met debiele censuur (ik had soms geen flauw idee wie er nou aan het praten was vanwege alle stoom) en actie die niet eens weet te overtuigen en je hebt een serie die ik onmiddellijk de afvalbak in mieter. Ugh, ik hoop dat dit geen trend wordt. Ik ben zeker voor diversiteit in anime, maar moet het op deze manier?

Ore Monogatari!!

Wel, dit is iets anders dan de norm. Deze shoujo-romance draait namelijk niet om een meisje dat verliefd wordt op een of andere bishonen, maar om een grote, bruuske kerel genaamd Gouda. Een gozer die constant verkeerd wordt begrepen door zijn uiterlijk, zoals het verhaal over de ogre in het begin al illustreert. Niet alleen dat, maar zijn vriend is een totale bishonen, en elk meisje waar hij ooit verliefd op is geworden, werd zelf altijd verliefd op die vriend (voor wie het hele romantiek-gebeuren hem maar koud laat, overigens). Dus wanneer Gouda een verlegen meisje helpt in de trein, die vervolgens contact blijft zoeken met de twee, verwacht hij weer hetzelfde liedje. Ditmaal, echter, lijkt ze meer interesse in hem te hebben.

Om eerlijk te zijn vond ik deze serie zo slecht nog niet. De eerste aflevering weet de drie centrale personages al goed neer te zetten, waardoor we gelijk al wat inzicht krijgen in hun persoonlijkheden. Het weet soms ook nog best grappig te zijn en het hele concept is al interessanter dan de zoveelste shoujo over een meisje die valt voor ofwel een eikel of een afgrijselijke Gary Stu. Aan de andere kant, het is en blijft een shoujo-serie, een genre waar ik meestal maar moeilijk in geïnteresseerd kan blijven. De eerste aflevering was leuk, maar dit is een twee-cour serie en ik vraag me af hoe ze het interessant kunnen houden. Door het genre ligt melodrama ook op de loer, waar ik nogal allergisch voor ben.

Dus ja, dit is echt een serie waarvan ik echt nog niet weet of ik het blijf volgen of niet. Laat de volgende twee episodes maar uitsluitsel geven. En hey, misschien weet het te verrassen.

Houkago no Pleiades

Geen seizoen compleet zonder een magical-girl serie, en ditmaal is het Gainax' beurt om er een te maken. Ditmaal draait het om een meisje dat toevallig in aanraking komt met een groep andere magical girls, die een kleine alien helpen met zijn schip weer in elkaar te zetten. Dit doen ze door de vallende stukken, die rondzwerven in de atmosfeer van de aarde, te vangen door vangnetten te maken met magie en dergelijke. Maar iemand anders blijkt ook achter de dingen aan te zetten; een vreemde knul die de hoofdpersoon ook toevallig ontmoette. Oh, en heb ik al gezegd dat de hoofdpersoon Subaru heet en de toverstokken auto-geluiden maken? Ja, het is gesponsord door Subaru de auto-maker. Weird.

Enfin, de serie lijkt vooralsnog weinig nieuws te doen. Het is een zo standaard mogelijk verhaaltje in dit genre. Het feit dat er sponsor-elementen doorheen gesprinkeld zijn zorgt er ook voor dat ik betwijfel of het een of andere gewaagde kant op gaat in het verhaal, want we willen geen controversie, natuurlijk. Het rondvliegen op de stokken alsof het bezemstelen zijn en dingen vangen in plaats van monsters bevechten is een leuk idee, maar het is niet genoeg om te zorgen dat ik dit blijf kijken. Als het iets speciaals lijkt te worden zoals Yuuki Yuna, dan hoor ik het later wel.

Hell, ik kan eigenlijk net zo goed beter Yuuki Yuna eens kijken, die zit immers ook nog in mijn backlog...

Mikagura School Suite
Eruna is een energiek meisje. In haar fantasieën beleeft ze romantische momenten met haar vrouwelijke klasgenoten, maar in de praktijk komt daar niks van terecht. Ze kiest voor een highschool omdat er een schattig meisje in de brochure staat. Daar aangekomen blijkt dat de school magie beoefent en de culturele clubs strijden voor de beste privileges. Wanneer het brochuremeisje haar uitnodigt om bij haar club te komen, kan Eruna's dag niet meer stuk. Zelfs niet als ze daarvoor moet vechten in de eerstvolgende competitie.

Eruna's voortdurende enthousiasme werkt aanstekelijk, hoewel ze nog meevalt vergeleken met Hajime uit Gatchaman Crowds. Wat mij zorgen baart is het verhaal, aangezien het concept van een reeks Vocaloid-liedjes komt. Niet het beste bronmateriaal (zie Mekaku City Actors). Het battlegedeelte ziet er niet interessant uit. Vooralsnog zie ik hier geen toekomst in, maar ik zal de reacties in de gaten houden.

Interessant deze stukjes. Sowieso ga 'k alvast deze volgen na het zien van de eerste episode;

• Plastic Memories
• My Teen Romantic Comedy SNAFU TOO (ben nu bezig met het bekijken van het eerste seizoen)
• Seraph of the End: Vampire Reign

Twijfelgeval;

• The Disappearance of Yuki Nagato

Moet van de volgende wel nog de eerste aflevering zien;

• Blood Blockade Battlefront
• Hello!! Kin-iro Mosaïc
• Hibike! Euphonium (gepland voor deze avond)
• Houkago no Pleiades
• Is It Wrong to Try to Pick Up Girls in a Dungeon? ( de titel alleen
• Mikagura School Suite
• Kyoukai no Rinne
• Re-Kan
• Gunslinger Stratos
• The Heroic Legend of Arslan ( gaat sowieso in het bovenste lijst terecht komen, na lezen synopsis en de reacties hier )

Van Fate/Stay Night UBW moet ik nog altijd het eerste seizoen zien, dus vervolg bekijken zal nog wel even op zich laten wachten.

Nog veel te kijken dus ... en zo weinig tijd