Voor de carrièretijgers onder ons die op LinkedIn actief zijn: https://www.linkedin.com/today/post/article/20140506201356-12023065-what-we-can-all-learn-from-the-japanese?trk=mp-details-rr-rmpost

Een artikeltje over hoe de Japanners dagelijkse bezigheden lijken uit te voeren alsof het een spirituele activiteit is. Voor degenen die weleens in Japan zijn geweest: is dit jullie ook opgevallen? Zijn jullie het er mee eens?

Ik ben nog nooit in Japan geweest, maar wordt meteen erg sceptisch van dit soort berichten. De schrijfster claimt dat werk voor Japanners een spirituele bezigheid is. Zouden de Japanners dit zelf ook vinden? Zouden ze de hele dag bezig zijn met hoe spiritueel ze zijn? Ook de tiener die achter de MacDonaldsbalie staat? En lopen er echt geen chagrijnige postbodes rond, of verveelde kantoorbediendes?

Er zijn zeker verschillen tussen culturen en hoe ze met werk omgaan, maar dit relaas doet me meer denken aan een vorm van Oriëntalisme, een ophemeling van Japanse cultuur als afspiegeling van alles wat er vermeend 'mis' is met de onze.

(Maar wie weet als ik zelf ooit Japan eens bezoek, dat ik dan versteld sta en alles zo blijkt te zijn. Dan slik ik mijn woorden in.)

Ik moet zeggen dat ik het "roze bril" gehalte van het artikel behoorlijk hoog vind.
Als iemand die al wat vaker in Japan geweest is en ook iets langer dan enkel een week ben ik vaak genoeg geconfronteerd met de keerzijde van die beschreven schoonheid.

Schoonheid waar ook genoeg barsten in zitten als je weet waar je moet kijken trouwens.

Is werken in Japan over het algemeen niet netjes je uurtjes draaien en dan vervolgens door de baas meegesleept worden naar een bar of karaoketent, omdat je een slechte werknemer bent wanneer je niet met je bedrijf getrouwd bent?

Ik neem dat soort berichten ook altijd met een korreltje zout. Ik heb niet veel eigen ervaringen om naar terug te grijpen, maar Japanners zélf doen niet eens zo veel moeite om zich zo ordelijk en gedreven af te beelden.

En neem nu een anecdote als deze:



Ook in Japan heb je mensen met dwangstoornissen, autisme en wat niet meer. Verveelde mensen in de trein trouwens ook. Ooit een tiener een snoeppapiertje tot op de millimeter nauwkeurig zien gladstrijken en opvouwen? Dat is niet spiritueel, dat is verveling.

Ik dacht precies hetzelfde als jullie. Die anekdote die Tamara quote deed mij inderdaad vooral denken aan autisme en/of extreme verveling. En inderdaad, het roze-bril gehalte is nogal hoog, alleen al de titel, waarvan mijn eerste gedachte was: "oh, dus we moeten leren om onszelf zodanig te overwerken dat enkelen er dood bij neervallen en anderen depressief worden?"

Als ik mijn collega mag geloven die 5 jaar gewoont/gewerkt heeft in Japan, lijkt dat er wel op. Duidelijke hierachie binnen bedrijven(welke enkel binnen werktijden geldt), en 'S avonds een biertje doen met de hele toko. Het stropdas over het hoofd ding bestaat dan ook echt.