Was dat niet de bedoeling? Volgens mij werd er om recente cijfers gevraagd en deze zijn pas een maand oud...

Maar goed, als aanvulling hier nog een overzicht van de best verkochte WSJ-titels ooit:
http://www.animenewsnetwork.com/news/20 ... lume-sales

Weet je wat ik ook best vaag vind?

Als je reacties over cosplay ziet op andere fora. (niet gerelateerd aan anime enzo) dan zeggen ze vaak dat het stom en falend is.
MAAR als er een of ander superslank meisje met een flinke cupmaat in een cosplay verschijnt is het ineens hot.....
Al een grote reden waarom ik betwijfel of ik wel zin heb om te gaan cosplayen.... Niet dat ik mezelf dik en lelijk vind hoor ofzo. (ben juist slank en lang.) Maar het feit dat er op die manier naar wordt gekeken door de buitenwereld strijkt me al tegen de haren in.

Ik wil je graag linken naar een thread over het feit of schoonheid in cosplay belangrijk is ja of nee. Zoals je daar zult lezen, zal het niet om de cupmaat gaan, of schaars gekleede dames.
viewtopic.php.t24647

Ik hoor dat van veel mensen maar ik heb dat eigenlijk nooit meegemaakt..

Zo'n meisje uit m'n klas in de 1ste die redelijk populair was, wist zelfs hoe je manga figuurtjes moest tekenen.
Je werdt zelfs gecomplimenteerd als je zulke dingen kon tekenen (3 kwart waren popu dus ja.. Ik vond het wel tof!)

Nu zit ik in de 4de klas, weer met een hele zooi populaire mensen en ik praat gewoon over hoe geweldig Japan is enzo, ze zijn er nog geinteresseerd in ook (we werken vaak achter computers dus dan kan ik ook verschillende dingen laten zien over Japan, 'k ben ook zelf in Tokyo geweest enzo).

Ik heb zelfs 1 jongen uit m'n klas overgehaald om anime te kijken hahahaha.

Maar dat kwam ook omdat hij vertelde dat hij Dragonball, Pokemon en tekenfilms in die richting geweldig vond vroeger. Dus toen kwam ik aan met anime

Maar ja.. Ik zit ook in een klas met figuurtjes die geweld helemaal geweldig vinden en van die neppe gangsters, dus dan raken ze opzich wel redelijk snel geinteresseerd merk ik.

Ik heb trouwens ook oog voor zulke dingen; ik weet wanneer ik er over kan praten en met wie en wie niet~

Ja ook wel eens gehad. Mensen vinden het dan raar enz. Ook al heb ik meer vrienden die Anime en Manga kijken dus meestal kan het mijn niet echt boeien wat andere buitenstander er van vinden.

In de klas waar ik nu zit vinden de meeste mensen het ook,gaaf als ik manga teken. In de vorrige klas ook wel de meeste mensen maar er werden wel wat grapjes en opmerkingen over gemaakt. Ik denk dat ik gewoon wat overdreef. Iedereen krijgt wel eens wat opmerkingen over zijn of haar hobby.

Tja, helaas is deze hobby geen alledaagse hobby zoals voetbal of tennis.
Ben eerlijk gezegd een beetje blij om te horen dat het voor jou slechts bij grapjes en opmerkingen blijft.
Ik ga niet in details treden over wat bij mij de maatregelen voor ongewoon zijn waren, dan kom ik over als een zeurzak of zielepiet ^^;

Respect voor je dat je toch gewoon doet wat je leuk vind though ^^

Naar mijn idee moet je met een wat apartere hobby gewoon oppassen met wat je verteld en aan wie. Ik weet dat sommige overdrijven in hun hobby en dat kan gewoon vervelend zijn voor de personen die er niet geintereseerd zijn, en dan ben je een target. Zo is dat nu eenmaal, want alles wat opvalt is vreemd en daardoor niet "normaal". Mijn enige advies voor de mensen die dus moeite hebben met hun hobby omdat ze gepest zijn, en dan maakt het in feite nog niet eens uit wat je hobby is: Wees niet te uitbunding en deel met je "hobby vrienden" en jezelf en je hobby niet opdringen aan anderen die er niet op zitten te wachten.

In het jaar 2000 toen ik op de middelbare school zat, was met name Dragonball Z erg hot en vaak het gesprek van de dag. Mede dankzij Yorin die het vroeger op tv uitzendde, samen met Gundam Wing op den duur. Elke keer aan mij vragen hoe het verder ging, omdat ik vroeger de serie al gezien had op een Franse zender . Het kan dus wel, maar jammer genoeg stopte het allemaal en raakte anime weer in de vergetelheid bij het mainstream publiek. Het liet in ieder geval zien dat het meer was dan enkel Pokemon.

Echt naar als ik sommige dingen zo lees. Ikzelf zwijg echt keihard over dat ik van anime hou tegen veel mensen. Vooral ook tegen mijn vrienden, maar dat komt omdat ze de laatste jaren zo enorm verandert zijn dat ik nu eigenlijk zit te wachten op het starten van mijn vervolgopleiding zodat ik andere mensen kan ontmoeten. Had me wel een keer echt rot geschaamd. Had een plaatje van een anime als achtergrond op mijn laptop en toen ik met een vriendin op mijn laptop een spelletje ging spelen, zag ze dat. Gelukkig is ze er niet op ingegaan, maar ik kon wel door de grond zakken

Dat je het tegen je omgeving niet van de daken schreeuwt snap ik, maar waarom je schamen voor een bureaubladachtergrond? Die zijn toch juist bedoeld om gek mee te doen? Heel veel mensen zetten van alles op hun bureaublad daar kijkt toch niemand vreemd van op? Ik bedoel, wat maakt het nou uit of ik daar Rozen Maiden of Black Butler op heb staan en iemand anders een foto van zijn vakantie of een stel grazende koeien. Toch 1 pot nat vind ik. Ik heb soms wel een achtergrond en soms ook niet. Ook op mijn mobiel. Als dat al niet meer mag, is het wel triest gesteld met de wereld. Just saying.

Ik heb een jaar of 4-5 geleden een relatie gehad met iemand die alles uit Azië (en dan met name Japan) achterlijk vond; volgens hem was je een onderontwikkelde idioot als je na een bepaalde leeftijd nog naar anime kijkt (terwijl meneer zelf keek naar Futurama, The Simpsons etc), was Japan een ontwikkelingsland, praat elke Aziaat met een nasaal kinderstemmetje, had Japan geen cultuur, was de (geschreven) Japanse taal inferieur en prehistorisch omdat het gebruik maakt van ideogrammen en 2 syllabilische schriften en verder had hij nog tigduizend onzinargumenten over waarom Japan achterlijk is en op de rest van de wereld achterloopt volgens hem.

Stom genoeg als ik was (doordat ik destijds een behoorlijke emotionele achterstand had, onzeker was en bang hem kwijt te raken omdat ik daarvoor nog nooit iets serieus met iemand gehad had dat langer dan drie maanden duurde en dus bang was dat ik nooit een serieuze relatie zou krijgen als ik hem liet gaan) liet ik me door hem beïnvloeden, stopte met anime kijken, stopte met J-pop/rock luisteren (in zijn bijzijn, wat dagelijks was) en durfde ik niet meer met mensen om te gaan die dezelfde hobby hadden (omdat hij dan constant een scene ging schoppen), stopte met Japans leren enz. enz. ... en in plaats daarvan dwong hij me min of meer om iemand te zijn (of me in ieder geval zo voor te doen) die ik niet ben/was en ging schelden, schreeuwen, vernederende opmerkingen maken etc. als ik daar in faalde.

Enfin, de relatie (die achteraf gezien een kwestie van tijd was voordat de bom barstte) ging over; ik had een hoop contacten minder, was emotioneel opgebrand en had last van een behoorlijke identiteitscrisis gekregen doordat ik mezelf ruim een jaar lang anders probeerde voor te doen dan ik was en mezelf tegen "m'n natuurlijke zelf" in had proberen te veranderen en ik heb mezelf dat jaren daar na nog heel lang kwalijk genomen; dat ik zoveel tijd en energie aan zo'n hufter heb verspild, dat ik mezelf probeerde te veranderen voor iemand anders etc.

Het moraal van dit verhaal:
Jezelf veranderen en/of verstoppen omdat iemand anders dat graag van je wil, werkt niet. Integendeel zelfs; op de langere termijn krijg je er alleen maar problemen of op z'n minst een knagend gevoel van. Er zullen toch altijd wel mensen zijn met vooroordelen en mensen die je willen veranderen en die het nodig vinden om negatief te doen en rotopmerkingen te maken, maar die daar moet je gewoon boven staan, hoe moeilijk dat soms ook is. Jezelf veranderen voor iemand anders is het gewoon niet waard en je kan beter je tijd en energie steken in mensen die dezelfde dingen leuk vinden en/of in ieder geval je hobby's en interesses respecteren. En als je die mensen niet direct hebt, dan in ieder geval beginnen met zoeken.

Komisch dat iemand Japanse animatie achterlijk vind, terwijl ze vervolgens animatie kijken met daarin het niveau waar een zeer zwak begaafde zich nog voor zou schamen (Geef toe, de latere seizoenen van Simpsons zuigen). Maar wel lullig dat je dit alles moest mee maken. Aan je beschrijving te zien, leek die "vriend" van je een gigantische teelbal knager. Maar het heeft je sterker gemaakt.

Ja, achteraf gezien is het ook een van de meest belachelijke personen die ik ooit ben tegengekomen. Hij heeft ook totaal geen kennis van de wereld buiten de VS en NL/(West-Europa).

Ja, dat uiteindelijk wel.

Ik heb iets soortgelijks meegemaakt op de middelbare school, al was dat niet met manga/anime. Ik heb die hobby vervolgens meer voor mezelf gehouden en alleen op school gedaan in gepaste contexten (bijv. schoolmusicals). Manga/anime heb ik altijd voor mezelf gehouden, zelfs tegen m'n beste vriendin, omdat zij Irakees is en ik dacht dat zij misschien rare associaties bij manga/anime zou hebben. Blijkt dat zij, omdat zij in een bestuur zit met een aantal Dragonball Z-fans, ook DBZ is gaan kijken! (schijnt daar verplicht te zijn) Ik had dus zoiets van "OMG, you out of all people!" in die zin dat we meer met elkaar gemeen hadden dan ik dacht. Aangezien ze het nogal druk heeft met 2 fulltime studies ga ik haar nu geen manga opdringen om te lezen, maar ik vond het grappig om erachter te komen dat zij er ook naar kijkt!

Wat ik in oktober/november jl. meemaakte vond ik trouwens wel apart. Ik zat in de trein naar Groningen m'n Death Note te lezen en bij Assen stapten een paar jongens in die iets zeiden in de trant van "oh die leest manga" en "ja, death note" op een denigrerende toon, alsof Death Note niet 'true' genoeg is of zo
Ik heb het genegeerd, aangezien Death Note vele malen interessanter is dan een paar jongens die denken dat ze 'true' zijn om wat voor reden dan ook Maar ik had wel zoiets van "Ok, wat is er mis met Death Note?"