Vandaag speelde ik Tales Of Symphonia voor de 2de maal uit en ik vond het oprecht erg dat het voorbij was. je raakt zo vertrouwd met de personages en je hebt er zoveel uren aan besteed, als dan de eindbaas is verslagen, de laatste cutscene wordt afgespeeld en alles ophoudt, dan gaan er zoveel emoties door je hoofd en weet je even niet hoe je die fantasiewereld kunt achterlaten. Ik heb dit zeker niet bij elk spel, maar Tales Of Symphonia is zeker een uitzondering. Hebben jullie dit ook al eens meegemaakt? Bij welke games?

Professor layton games (unwound future in het bijzonder) ik ben dan zo ontroerd van het einde en ik wil gewoon meer van de personages en spelwerelden. Maar dat heb ik de laatste tijd met meerdere spellen trouwens

Haha, ik heb dit ook ja. Bij The World Ends with You (Subarashiki kono Sekai) was het het ergst.

De character development was gewoon immens goed en de ending, met een mooi piano muziekje en een zachte stem + prachtige happy ending plaatjes zorgt gewoon automatisch voor tranen!

Ben op dit moment Little Busters (een VN) aan het spelen en van die characters "hou" ik gewoon zoveel dat ik zeker weet dat ik emotioneel ga zijn als het echt voorbij is..
Dus snap wel wat je bedoelt ja

Assassin's Creed Revelations gek genoeg, maar ben tegelijkertijd ook wel een beetje Altaïr en Ezio moe.

Ja, maar ik stop vrij vaak voor het einde omdat ik niet wil dat het eindigd. En dan vergeet ik de game of ik heb ik later ook geen zin meer om het af te maken.

bioshock
mass effect 2 niet 3
hitman blood money
halo 3
halo reach
fallout 3
en vast nog meer maar heb nu even niks

mass efect 1 2 3
dragon age 1 2
resistance 1/2/3

Ik speel niet zoveel spellen uit, maar het einde van Beyond good and Evil is als enige mij echt bijgebleven. Zo'n mooi einde.

Ik heb het vooral bij lange JRPG's. Bij de Persona games vond ik het echt jammer dat ik mijn vaarwel moest zeggen aan de personages, in Xenoblade liep ik zo lang mogelijk door de wereld te banjeren om het einde uit te stellen, de Tales of games weten me er ook altijd helemaal in te trekken en bij Radiant Historia begon ik de personages ook gelijk te missen na het eind. Andere grote games, zoals sommige Zelda's, weten ook hetzelfde te doen.

Mass Effect zou ook op de lijst staan ware het niet dat het eind van de derde me meer pissig dan melancholisch achterliet.

Ik heb dat bijna bij elke quare enix games. Maar bij tales of Symphonia vind ik de laatste cutscene echt zo van: ok ik heb nu al die uren gespeeld. En ik weet niet eens de nieuwe naam van die boom .... Ik dacht toch van UNFAIR !! xD

Ik heb het zover alleen bij Final fantasy 7 en Dirge of cerberus gehad, al was t bij de laatste wat minder.
Bij Metal gear solid vooral toen Meryl erbij zat, en ik denk ook bij GTA vroeger wat meer dan nu.
Vreemd genoeg niet bij DBZ, maar dat zal wel komen omdat er tig games van zijn, die telkens t zelfde zijn. En ook niet bij pokemon.
Vast nog een paar maar kom er nu niet op.

Fire Emblem Path of Radiance, maar eigenlijk de hele serie wel... elke keer is de oorlog voorbij en iedereen kan alles laten bezinken en rouwen voor de gestorven personen.
char development zit altijd in die series en die ontroeren me wel.

Ik denk ook zeer zeker dat het goed is als je emoties kunt laten blijken voor zulke karakters die eigenlijk niet eens bestaan.
Het wilt dan namelijk ook zeggen dat je gevoelens en the like van andere mensen kan begrijpen of tenminste zoiets kan delen.

Heb vast ook nog wel een hoop meer games waarbij ik dit had, maar die schieten mij zo even niet te binnen zoals de hele Fire Emblem serie dat doet

Vooral bij kingdom hearts (zowel 1 als 2) had ik dit

De cinematics van het einde van 1 waren geweldig, en gaven me het gevoel van "hier kan het nog niet stoppen!".
En gelukkig werd niet al te lang nadat ik 1 uitspeelde, het bericht gegeven dat kh2 in de maak was...ahh de goede oude tijd :>

Het enige jammere van de hele KH series is dat ik van platform naar platform moet gaan om een grip op het hele verhaal te krijgen >.<"

bij het einde van portal 2 (SPOILER!) (maar als je het nog niet hebt uitgespeeld.. wat doe je hier dan? ) ik kan die emotie eigenlijk niet uitleggen maar als je die lift ingaat en dat die turrets dan die opera doen, en dat je dan eindelijk buiten bent, ik wou echt dat ik van die game alles kon vergeten en het helemaal opnieuw kon doen. later had ik dat gevoel trouwens weer toen ik de vertaling van die opera las, echt ik kan het niet uitleggen xc maar gewoon.. snapt iemand wat ik bedoel?