Episode 3: Laten we trainen deel 2

‘Opstaan!’ Schreeuwt Olinia’s moeder. 's Ochtens heerst de duisternis in de nacht. Dat heb je met de winter nachten. De zon slaapt langer in de winter. Olinia heeft geen zin om op te staan. Maar wie zou dat willen, onder zo een lekkere wollige deken. Met veel gepuf probeert Olinia, tegen haar wil in, opstaan. Gekraak klinkt door de kamer, het bed is al oud. Toen ze zeven was had ze die kamer gekregen. Ze voelde zich volwassen, omdat ze eindelijk haar eigen kamer had. Niet met haar broertje. Ze loopt naar haar kast en pakt haar baddoek en haar kleren. Lopend gaat ze naar de badkamer. De badkamer was een beetje vochtig, omdat haar moeder voor haar had gedoucht. Haar moeder douchet meestal met heet water. Daarom kan je nog de damp op de spiegel zien. Olinia stopt haar baddoek en kleren op een box. Ze doet de kraan open met haar kracht. Ze gaat onder de douche staan. Het water is lekker lauw. Olinia kan langzaam doen, omdat ze vandaag vrij heeft van school. Ze loopt naar de wasbak die naast de wasmachine staat. Op de wasbak ligt haar tandenborstel, die ze altijd in de beker daar zet. Ze pakt haar tandenborstel en de tandpasta. Als ze klaar is met de tandpasta op haar tandenborstel gaat ze weer onder de douche staan. Na een aantal minuten is ze klaar met douche. Gelijk na het douche droog ze haar lichaam af met de baddoek. Ze kleedt zich aan en staat aan de trap. De geur van geroosterd brood hangt in de lucht. Een unieke geur die je elke ochtend wilt opsnuiven.
‘Ooh, nee,’zegt Olinia’s moeder.

Wat is er aan de hand? Heeft ze zichzelf verbrand? Of nog erger?

Met al die vragen rent ze naar beneden. Vervolgens versnelt zich naar de keuken.
‘Wat is er, ma?’Vraagt ze me ongerust. Ze werpt een blik op de kamer. Er is niets aan de hand.
‘Ik ben de donuts en croissant vergeten te kopen. Wil jij ze alsjeblieft kopen?’
‘Ja, ik zou wel kunnen gaan,’zegt Olinia aarzelend.’Maar, ma. Wil je me alsjeblieft niet meer zo laten schrikken?’
Op de tafel ligt een paar munten. Een blik is genoeg en zij pakt ze. Olinia wandelt naar de kapstok en pakt haar jas van de kapstok. Een trendy zwarte jas, die ook nog functioneel is. Als ze haar jas aan heeft loopt ze naar buiten. Een dikke mist heerst over de stad. De kou is er, maar handschoenen zijn nog niet nodig. Haar reis naar de bakker begint. Onderweg is het rustig. Langs de speeltuin ziet ze twee kinderen spelen. Haar wandeling naar de bakker staakt ze. Een jongen en een meisje om precies te zijn. De twee kleintjes houden een wedstrijd 'wie het snelst kan rennen'. Zonder enige moeite wint het jongetje van het meisje. De tocht naar de bakker wordt vervolgt, wat sneller dan eerst. In de verte kan je fietser zien aankomen. Door de felle licht, die op hun fiets gemonteerd is. Na een kwartier bereikt ze de bekende hoofdstraat. Er is niemand. Het lijkt net alsof elk individu uit het niets is opgegaan. Nog vier winkels te gaan en ze is bij de bakker. Voordat ze verder gaat telt ze haar geld. De bakkergeur is verleidelijk. Zeven euro en twintig cent heeft ze in haar hand, die verstopt ze in haar zak. Olinia volgt de geur die vanuit de gleuf, van de bakkersdeur, zweeft.
Het geluid van een brekende pilaar suist de straat door. Olinia ligt tegen de pilaar aan. Haar kleren zitten vol met bloed. Het is wazig voor haar ogen. Een stekende pijn is in haar arm te voelen. Ze probeert op te staan, ze heeft te weinig kracht om op te staan. Met het laatste stukje energie kijkt ze op.

Hoe komt dit? Wat is dat?

Een vreemde gedaante staat voor het lichaam van Olinia. Het ding kijkt naar Olinia. Het begint te lachen. Maar dit kan je geen lachen noemen, alleen een psychopathisch persoon zou zo kunnen lachen. Rillingen lopen over het lichaam van Olinia. Het ding heeft het lichaam van een beer en het hoofd van een mens. Ook al heeft het een hoofd van een mens, het gezicht klopt voor geen meter. Er zit één groot oog in het midden. Met een streep in het midden, die een paar centimeter van de rand afstaat.

Zit ik te dromen? Shit het komt hier na toe.

Het dier loopt langzaam naar Olinia toe. Bij elke stap voelt ze de grond onder haar trillen. Adrenaline stroomt door Olinia’s bloed. Ze probeert weer op te staan, maar tevergeefs het lukt niet. Het ligt niet aan energie, maar angst. Angst heeft haar aan de grond vastgeketend. Nu staat het voor Olinia. Het heft zijn hand. BOEM.

Commentz?

hmm matig

ben geen schrijver ofzo, maar kan wel zien dat sommige dingen niet kloppen in een zin, om maar ff wat te noemen:
Zoals heerst de duisternis in de nacht
Zoals de duisternis heerst in de nacht

Maar wie zou dat willen, onder zo een lekkere deken.
Maar wie zou dat willen? onder zo'n lekkere (warme) deken.

Olinia wandelt naar de kapstok en pakt haar jas van de kapstok.
Olinia wandelt naar de kapstok en pakt haar jas.

en heb soms ook t gevoel dat de zinnen niet samen hangen
door de zin te beginnen met 'De' en 'ze' kap je de zin ervoor af (vind ik), dat is niet altijd slecht, maar vind het persoonlijk niet natuurlijk aanvoelen
als je de zin begint met bijvoorbeeld: daarna, vervolgens, toen, maar, uiteindelijk, tot slot, enz... maak je het samenhangent.. snap je?

Episode 3: Let's train deel 3

Het geluid van brekend glas, wordt opgenomen in de oren van Olinia. Het monster ligt onder een auto.
Hoe komt dat daar? Ik deed niets.
‘Het is niet netjes om meisjes aan te vallen.’
Dennie, de jongen van de snackbar, staat op een auto terwijl zijn vinger het monster aanwijst.
Hij heeft een boodschappentas in zijn andere hand stevig vast. Het monster tilt de auto aan een kant en kijkt de richting van Dennie aan. Een krijsend geluid komt uit de bek van het monster. Snel slaat Olinia haar handen op haar oren, om het helse geluid te minderen. Het misvormde wezen staat op en springt vlug naar Dennie toe. Dennie trapt op de auto en het vervormt naar een ijzeren barrière. Door de snelheid kan het monster niet ontwijken. Het komt met zijn gezicht tegen de barrière aan.
Het gekrijs van de beermens wordt nog harder, terwijl het opstaat. Hij valt weer aan, maar dit keer mikt hij op Olinia.
Shit, ik moet hier weg.
De gedachte is het geeneens waard, want voordat ze het weet staat het monster voor haar.
Het duivelse geluid wordt in Olinia’s gezicht gebruld.
‘Bestia imperium.’zegt Hidde
De mist verdwijnt door een energiebal en wordt vervangen door zilveren gloed.
Ernstig kijkt Hidde in het oog van het beest. Zo een sterke blik, dat je er nachtmerries van zou krijgen. De zilveren ogen die het beest kippenvel geeft.
‘Stop,’commandeert Hidde.
Het gedrocht staat versteend. Geen enkel atoom beweegt.
‘Ga terug, naar waar je vandaan komt.’
Zodra de opdracht in het oor van het monster kwam, rent het weg. Het gaat een zijstraat in en is niet meer te zien.
De gloed vaagt weg en Dennie’s ogen wordt weer normaal. Hij pakt zijn boodschappen tas en rent sneller, dan een moeder die haar gewond kind ziet, naar Olinia toe.
‘Gaat het?’De onrust bij Dennie is te voelen.
‘Ja, een beetje. Ik heb, geloof ik, mijn hand gebroken,’zegt Olinia.
Een ondraagbare pijn terroriseert de arm van Olinia’s arm. Twee tranen druipen haar oog uit, ze raken de grond.
‘Wacht even, ik ga je helen. Ik ben er niet zo goed in, maar het kan op zijn minst je arm herstellen.'
Dennie laat zijn tas op de grond vallen en blaast op de arm van Olinia. Een groene helende lucht komt wonderbaarlijk uit de uitlaatklep van Dennie. De magische lucht omringt de gebroken plaats. Na een aantal minuten voelt ze haar arm warmer worden en de pijn verlaat het lichaam. Op het moment dat Dennie stopt met helen, is de verwonde arm wonderbaarlijke genezen.
‘Dit is alles in mijn macht. Sorry, dat ik het niet helemaal kan herstellen.’
‘Dankje, de wonden die ik nu heb helen binnen een paar weken.’zegt Olinia.’Als jij er niet was, was ik al dood geweest.
Olinia omhelst Dennie en tranen stromen over haar wangen. Automatisch begint Hidde over haar rug te wrijven.
‘Het kom allemaal wel goed.’
Zonder Dennie zou ik nu niet leven. Ik weet niet hoe ik hem ooit zou kunnen bedanken.
‘Wat deed je hier eigenlijk?’Vraagt Dennie wanneer hij Olinia loslaat.
Olinia legt het hele verhaal uit. Vanaf het schrikken van haar moeder tot aan de bakker.
‘Maa, ik heb twee vragen,’zegt Olinia.
‘Vraag, maar.’
‘Hoe wist je dat ik over de zielkrachten wist?
Een moment van stilte onderbreekt hun.
‘Ik wist het, omdat het monster onzichtbaar is voor mensen, die niet over hun krachten weet. Het monster heb ik eerder gezien. Het is een creatie van een professor. Een hele slechte professor, maar hij is al zeven maanden geleden dood gegaan.’
‘Gelukkig, dat die uitvinder dan dood is.’Een druk lijkt van haar af te gaan.
Dennie staat op en steekt zijn hand naar Olinia uit. Ze werpt een blik op zijn hand en pakt hem vast. Glimlachend trekt hij haar op.
‘Nog één vraag. Hoe heeft niemand anders dit gemerkt? Het kabaal dat het wezen maakte was echt hard en akelig.’
‘Als je de kracht van de ziel niet kent, dan kan je het monster met geen enkel zintuig waarnemen. Maar moet jij niet naar de bakker?’
‘Oohja, ik ben al te laat. Mijn moeder zal vast ongerust zijn.’
‘Laat me met je mee gaan,’zegt Dennie vriendelijk.
Ze lopen samen de bakkerij in. De bakker een vrolijke man staat met zijn hoge hoed achter de toonbank.
‘Wat wilt u bestellen? ‘Vraagt hij niets vermoedend.
‘Vier croissantjes en een pak donuts.’
De bakker verzamelt de spullen en legt ze op de toonbank. Olinia overhandigt het geld en grijpt het eten van de toonbank.
‘Dank u wel en werk ze.’
De kinderen wandelen uit de kleine bakkerij, op weg naar Olinia’s huis.
‘Ik heb geen last van mijn arm. Het heeft echt geholpen.’
‘Dankje, dat is één van mijn krachten die ik heb geleerd. Eigenlijk is het de kracht van mijn broertje.’
Olinia kijkt verbaasd naar Dennie.
‘Hoe oud is je broertje?’
‘Hij is zes jaar oud.’
Olinia is met stomheid geslagen.
‘En..en, hij weet zijn naam zo snel al?’
‘Ja, bijna iedereen van mijn familie heeft zijn kracht al.’
‘Jij hebt een bijzondere familie.’
‘Ja, eigenlijk wel. De kracht van mijn vaders ziel kan de naam van iemands ziel lezen.’
‘Ik vraag met iets af. Hoe heb je dat monster zo gecommandeerd.’
‘Mijn kracht is een soort hypnose. Ik kan het alleen bij dieren gebruiken.’
‘Wil je mij dat leren.’
Dennie kijkt even goed naar Olinia.
‘Eeuh, oké. Maar het gaat wel lang duren.’
De twee tieners staan al voor het huis van Olinia.
‘Dit is dus mijn huis.’
‘Oké, hier moeten we dus afscheid nemen.’
Dennie geeft Olinia een knuffel en loopt weg.
Olinia loopt haar huis binnen, direct naar de keuken. Het ruikt nog steeds zo lekker. Haar moeder zit aan tafel te wachten totdat haar dochter arriveert. Ze kijkt naar de deur als Olinia binnenkomt.
‘Dat duurde lang.’
‘Ja, sorry mam. Ik kwam iemand tegen die ik kende.’
Olinia legt haar boodschappen op tafel. De donuts zien er zo lekker uit. Het glazuur maakt het nog kleurrijk ook. Al bij het zien ervan krijg je trek.
‘Ma, ik moet gaan. Ik had afgesproken met een leerling van school om te oefenen.’
‘Moet je niet ontbijten?’
‘Ik heb al onderweg gegeten,’zegt Olinia snel.
‘Oké, ga dan maar.’
Olinia sleept haar tas uit de gang, naar haar fiets toe. Haar rugtas plaats ze op haar bagagedrager en vliegends vlug rijdt ze weg.

Episode 3: Let's train deel 4


Met haar rugtas in haar hand, loopt ze het gigantische pakhuis binnen.
‘Dat duurde lang,’ zegt Dean. Zijn rug tegen een kast. Zijn hangende positie straalt zijn wachttijd uit.
Dean zegt:’Kleed je maar snel om.’ Dean verdwijnt in een oogwenk. Daar staat hij dan, op het dak van het pakhuis. Kijkend naar de wolken. Talmend gaan de wolken verder. Als maar door, totdat ze tot neerslag vormen. Dan kelderen ze naar beneden en dansen op de straten.
Na lang genoeg gestaard te hebben, komt Dean weer tevoorschijn. Hij richt zich op Dean.
Olinia staat klaar in haar trainingspak.
‘Oké, welke kracht wil je als eerst leren. Vuur, gedachte lezen of telepoorteren?’
Olinia’s mondhoeken krulde licht omhoog.
Wat moet ik kiezen? Met vuurkrachten kan ik beter aanvallen, hiermee kan ik mijzelf beschermen.
Gedachte lezen zou handig zijn, maar daar heb ik niets aan tijdens een gevecht.
Telepoorteren is echt nice, maar ik kan er niet mee aanvallen.
‘Vuur.’
‘Oké, dus vuurkracht.’
Dean maakt een vuurbal, boven zijn handpalm. Warme lichtsporen flikkeren op de zijstukken van Olinia’s gezicht. De drang naar vuurkrachten leren wordt solider. Nu is ze er overtuigd van, dat dit de beste keus is. Dean stopt met de vuurbal energie te geven, die opgaat in de lucht. Hij knikt Olinia aan en knikt. Olinia vat de boodschap en gaat zitten. Dean doet hetzelfde en begint te praten.
‘Oké, ik ga je de basis van de vuurkracht uitleggen. Je moet je ziels energie naar je handen toe sturen. Daarna laat je het uit je hand stromen. Let op, naar wat ik nu ga zeggen. Denk aan het vuur dat uit je handen gaat komen. Je moet er constant aan denken en meer. Denk niet enkel, maar stel je het voor. Wordt één met het vuur. Je moet de warmte al voorstellen en de vorm van het vuur zien. Snap je het?’
‘Eeuh, waar ligt de energie van je ziel eigenlijk?’Vraagt Olinia onwetend.
‘Je energie ligt bij je hart. Het stroomt continu vanuit je hart naar alle uithoeken van je lichaam. Je moet deze kracht naar je handen sturen. Dit moet je gewoon doen, denk er niet bij na.’
‘Oké, ik denk dat ik het snap.’
Olinia strekt haar arm uit en zet haar linker hand op de rechter. Ze focust haar zielskracht naar haar handen toe. Er gebeurt niets.
‘Waarom lukt het niet?’
‘Je dacht niet aan het vuur.’
‘Dat deed ik wel,’liegt Olinia.
Dean kijkt haar droog aan.
‘Ik ben niet gek.’Lacht Dean.’Ben je vergeten dat ik gedachten kan lezen.’
‘Oké, je hebt gelijk.’zegt Olinia blozend.
Dit maal doet Olinia weer de zelfde stappen. Alleen dit maal denkt ze aan het vuur. Er verschijnt een vuurballetje ter grote van een druppel. Teleurgesteld kijkt Olinia naar de vuurbal.
‘Een manier waarop je het sterker kan maken, is je ziels naam uitspreken. Als je dit doet, dan word je kracht vier keer zo sterk. Maar pas op, dat is maar voor een bepaalde tijd en in die tijd gebruik je veel energie. Je kunt het ook groter maken door het je beter voor te stellen. Oefen dit thuis en je hebt het heel snel onder controle.’
‘Dus ik krijg nu ook huiswerk van jou.’ Olinia glimlacht naar Dean.
Gelijktijdig lopen de twee naar buiten. Olinia haalt het slot ervan af en begint op het zadel te zitten.
‘Ik wil iets proberen dat ik een tijdje heb geoefend,’zegt Dean.
‘Wat is het?
‘Andere mensen te telepoorteren.’
‘En lukt het al?’Vraagt Olinia nieuwsgierig.
‘Dat zullen we nu zien.’
Dean rust zijn hand op de schouder van Olinia. Als je zou knipogen, dan zou je het hebben gemist. Ze zijn er niet meer. Foetsie, als een donderschok weg. Alsof het niets is belanden ze in de tuin van Olinia.
‘Oké, dus het werkt,’ zegt Dean trots.
‘Dat was geweldig.’
Dean vangt een serieuze blik van Olinia op.
‘Je weet wat ik je ga vragen. Weet jij wat de naam van mijn ziel is?’Vraagt Olinia.
‘Ja, dat weet ik,’antwoord Dean. Hij heft zijn hoofd op en ervaart de zonsondergang.
Al starend, varen een paar gedachtes in zijn hoofd. Langzaam ontspant zijn hoofd, die zich weer richt op Olinia.
‘Dat gaat niet. Ik weet wat je zielnaam is, maar daar moet je weer zelf achter komen.’
Gedachtes van teleurstelling vloeien het hoofd van Dean binnen, het zijn die van Olinia.
‘Op een dag zul je weten waarom,’zegt hij kalm en verdwijnt in het niets.
Verdrietig staat ze daar. In de tuin alleen, niemand om haar heen. De wind speelt met haar haren. Vanuit de tuin slentert ze naar binnen, direct naar haar kamer. Wanneer ze er aankomt, gaat ze gelijk in haar bed.

Hmm, het onderwerp is goed, je hebt er echt over nagedacht. Maar hetgene dat mij vooral tegenvalt, is de tijdslijn. Het verhaal gaat veel te snel, er zit geen enkele adempauze in. Je kunt niet van het ene avontuur in het andere springen, haar thuissituatie en op school moeten ook goed beschreven worden, en niet elke zin hoeft te beschrijven wat er gebeurt, dat is een van de redenen waarom het te snel gaat. En, het kan aan mij liggen, maar ik vind de hoofdpersoon een beetje een Mary sue, zo omringt tussen die jongens. Het klinkt nu allemaal een beetje negatief, maar vat het alsjeblieft niet zo op ^^, het verhaal is verder heel leuk en ik kan niet wachten op het volgende hoofdstuk.

Sorry, ik ben nog niet zo goed in schrijven

Een nieuw gedeelte:

Episode 4: De mysterieuze moordenaar deel1

‘Is dat dan goed.’
‘Ja, Tom.’
‘Dank u wel, minister president.’
De president verlaat de tweede kamer. Nu staat Tom helemaal alleen in de tweede kamer. De stilte dwarrelt in de kamer. Zelfverzekerd loopt Tom naar de kast. Hij grijpt een stapel papieren en begint ze te ordenen. De kamer is enorm. Je zou er met gemakt tien olifanten in kwijt kunnen, en dan had je het enkel nog maar over het vloeroppervlak.
Over 20 minuten, lekker naar Kentucky.
Tom maakt een sprongetje in de lucht en gaat weet verder aan het werk. Het getril van een telefoon ruist door de kamer. Ze hart bonkt, hij kijkt naar de telefoon. Het heeft de stilte, die eerst heerste, ruw onderbroken. Tom kijkt eens beter, is dat een iphone? Hij haast zich naar de iphone toe.
Omg, nice een iphone.
Hij kijkt om zich heen.
Ik wilde al een tijdje één hebben.
Hij bukt voorover en tuurt naar het scherm. Hij pakt de telefoon beet en bestudeerd het toestel heel goed. Een venster met drie gemiste oproepen blinkt op het scherm. De laatste persoon die heeft gebeld onder de naam D. De laatste twee oproepen is van de zelfde persoon. Deze staat onder de naam O.
Wat een rare namen.
De mobiel gaat weer af. Persoon D belt weer, gehaast en klunzig en probeert Tom op te nemen. Jammer genoeg lukt het niet. In een vinger knip gaan de lichten uit. Wat gebeurt er hier? De verspreidende duisternis vult de kamer in een mum van tijd.
Wat gebeurt er? Een stroomstoring?
De trilling van een zwaar object, dat valt, belandt zich in het oor van hem.
Wat was dat?
Hij schreeuwt het uit van de pijn.
Mijn arm!
Het bloed spuit uit zijn oksel, een stoel wordt bedekt door stromend bloed. Hij valt kijkend naar voren op zijn knieën. Een schim staat voor zijn gezicht. De schim tovert een stroombal.
‘Je bent een vr.’ Voordat Tom zijn zin heeft afgemaakt, wordt hij geraakt door de stroombal, die het leven met een krachtige schok uit hem blies.

‘Hij heeft weer toe geslagen.’
De man slaat met zijn vuist op tafel. De kamer is gevuld met zes mannen, het beschermteam van de president. Buiten is het donker, de wind tikt tegen het raam. De deur wordt keihard open geschopt. De mannen kijken naar de deur.
‘Wij nemen het over heren.’
Een groep van vier mensen lopen naar binnen. Het zijn drie vrouwen en één man.
‘Wat heeft dit te betekenen,’vraagt het hoofd van het beschermteam.
‘Wij zorgen nu voor de bescherming van de president. Jullie kunnen op vakantie gaan, moet ik melden van de president. En heren dit is geen keus, maar een bevel,’zegt de wat dikkere vrouw van het groepje.
Ze gooit een document op tafel, waarin staat dat ze daadwerkelijk gelijk heeft.
De mannen springen van hun stoel en verlaten de kamer. Op het moment dat de deur dicht gaat, veranderd de kamer. Van een kamer met alleen een tafel, naar één met computers, koffiezetapparaten en een tv.
‘Hiermee zullen we het doen,’zegt de vrouw. De vrouw, eigenlijk het meisje, heeft lange blond, krullend; in een perfect model. Haar ogen zijn zeeblauw en haar lippen zijn opgemaakt met rode lippenstift.
‘We moeten hem vangen en doden. Het is al uit de hand gelopen. Hij wordt steeds een groter probleem.’

Episode 4: De mysterieuze moordenaar deel2

‘Vandaag hebt u bijna niks te doen, meneer de president,’zegt de secretaresse van de president.
‘Dankjewel, je kunt nu weg gaan.’ De deur wordt dichtgeslagen door de secretaresse.
De president zit lekker in zijn lerenstoel. Hij hangt onderuit en heeft zijn voeten op het bureau. In de ruimte is het lekker warm. De mond van de president valt open. Het plafon staat vol met het woordje ren in rode letters, wel honderden in verschillende grootte en lettertype. De gordijnen vliegen dicht, waardoor de duisternis de kamer toe treed.
‘Ik ben hier lang op gewacht,’zegt een stem.
Een gedaante staat voor het bureau van de president. Het pakt een mes uit zijn outfit, een soort ninja outfit, die het om heeft. Hij heft het mes op en wijst ermee naar de president.
‘Nu ga je dood.’
De president glimlacht naar de gedaante.
‘Hier heb ik lang op gewacht.’
De president transformeert in het meisje, die gister het kantoor van de mannen had overgenomen.
‘Shit, een valstrik,’zegt de gedaante.
‘Clamor Oris!’
De jonge vrouw krijgt een groene gloed om zichzelf en haar ogen worden goudkleurig. Ze maakt haar mond open. Een oorverdovend geschreeuw komt uit haar mond. Het geluid vormt zich in visuele golven, gericht op de schim. De schim springt met gemak weg.
‘Is dat alles? Ik hoef geen eens op volle kracht te gaan, als dit alles is wat je kunt doen.’
Er komt weer een krijs uit de mond van de vrouw. De gedaante doet een stap opzij. Nu is de meid echt pissig. Uit haar mond klinkt er een goor geluid, speeksel. Ze steekt haar tong uit, het is zo lang als die van een giraf. De ninja kijkt vreemd naar het meisje. Het gore geluid wordt steeds harder. Er ontstaan vier monden op de tong. De monden gaan open, klaar om te schreeuwen.
‘Ooh, shit.’
Het geluid komt door alle vier de monden, gericht op de ninja. Vier dodelijke geluidsgolve, op weg naar hun doel. De ogen van de gedaante worden zilverkleurig. In één oogopslag verschijnt de schim achter het meisje.
‘Nu heb ik je,’fluistert het meisje.
Snel roteert ze honderd tachtig graden en steekt haar vinger uit. Ze beweegt haar vinger naar de gedaante.
‘Nu ga je eraan!’
‘Nee, hoor.’De gedaante buigt lenig naar achter. Nog net raakte het meisje haar aan.
Door een stevige trap vliegt het meisje naar achter.
‘Mijn kracht is zwakker. Wat heb je gedaan?’Vraagt de schim.
‘Als ik iemand aanraakt kan hij zijn kracht niet gebruiken. Nu weet ik zeker dat ik win.’
De schim lacht het meisje uit.
‘Hé, ik snap het niet. Ik hoor te lachen niet jij.’
‘Gelukkig was dit allemaal een illusie, anders zou je misschien winnen.’
‘Wat? Een illusie!’ Schreeuwt het meisje boos.
Wonderbaarlijk verschijnt de schim weer voor het bureau.
‘Je bent best goed. Ik zie je nog wel een keer.’
De gedaante springt op het bureau en maakt nog een sprong naar het raam. Het glas breekt en de ninja is weg.


‘Shit, we konden hem hebben. Waarom kon je hem niet doden,’zegt de vrouw, die achter de pc zit.
De kamer lijkt nog steeds op een kantoor. Grijs en kaal, zoals het hoort.
‘Hij is super sterk en had me in een illusie. Hij kon me verslaan, zonder in Form animae te gaan.’
‘Volgende keer gaan we met zijn tweeën. Maar nu moet je naar school.’
‘Alweer naar een nieuwe school. Waarom kan ik school niet skippen?
‘Het is belangrijk om veel te leren, Leonne.’
‘Ja, ja. Het zal wel moeten.’ Zuchtend loopt ze de kamer uit.
De man lacht:’Die meid. Ze houdt niet van school maar heeft nog veel te leren.’

Na een lange tijd niet gepost en wilde weer wat posten. Dus bij deze:
Episode 5: De waarheid deel 1

De belt loeit door de school.’Eindelijk, pauze,’zegt Olinia met een zucht. Dean en Olinia lopen samen uit de klas. Ze tovert een chocolade reep uit haar tas.’Moet je een stuk?’vraagt ze aan Dean. ‘Nee, ik heb niet zo’n honger.’ Opeens botst een meisje tegen Olinia aan. Olinia’s reep breekt in twee op de grond.’Nee, mijn chocolade reep.’ Olinia kijkt naar de grond. Vies, oneetbaar en wat nu?
’Het was mijn laatste.’ Het meisje dat tegen Olinia aan botste is al om de hoek.
‘Ik houd er toch niet van.’ Dean pakt een chocolade reep uit zijn zak. ‘Hier, en laat deze niet vallen,’zegt Dean met een lach. Olinia bloost een beetje.
‘Dankjewel,’ zegt ze dankbaar. Al grijpend pakt Olinia de chocola uit Deans hand.
‘En hoe gaat het met jullie?’vraagt Leanne die net van achteren komt aangelopen.
‘Rustig.’
‘Ik vond de Franse SO moeilijk. Waarom was jij er niet?’ vraagt Olinia.
‘Ooh, ik moest naar de tandarts,’zegt ze aarzelend.
Ze lopen naar de kantine toe en praten over verschillende dingen. Als ze daar zijn, ploffen ze op de banken. Olinia maakt haar tas open. De tas is gevuld met honderden chocolade repen. Olinia pakt een mars uit haar tas.
‘Maar, je deed zo droevig toen je chocolade reep viel. Ook zij je dat het je laatste was,’zegt Dean verbaast.
‘Maar ik heb er maar een paar en dat was mijn laatste kitkat,’zegt Olinia serieus. Leanne pakt eentje uit de volle tas. Ze opent het pakje en smult van de chocola. Olinia staart haar aan met mond open.
’Ooh, sorry ik wist niet dat je honger had.’ Leanne pakt een reep uit haar tas.’Hier heb je de mijne.’ Olinia begint te lachten. Ze pakt de reep en bedankt Leanne.
‘Kijkt daar zit dat meisje dat tegen je aanbotste,’zegt Dean.
‘Ik heb haar nog nooit op school gezien, misschien is ze nieuw.’
‘Zal ik naar haar toe gaan,’vraagt Olinia.
‘Ligt aan jou,’ zegt Dean.
Olinia staat onzeker op, ze kijkt naar het meisje. Dwangmatig probeert ze moed te verzamelen. Daar gaat ze, wandelend naar haar toe. Totdat ze opeens onderbroken wordt door de ringende schoolbel.
Gauw maakt ze bocht van honderdtachtig graden naar haar tas toe. Terwijl de scholieren, uit verschillende hoeken, vlug langs haar rennen; naar de les toe. Ze grijpt haar zwarte rugtas, snel kijkt ze om. Het meisje is weg.
Daar gaat me kans om met haar te praten.
‘Ja, zal vast en zeker een andere kans hebben,’zegt Dean vriendelijk naar Olinia.
‘Ik hoop het,’zegt Olinia wetend dat Dean haar gedachte heeft gelezen.
‘Laten we maar naar de les gaan,’zegt Dean.

Perongeluk dubbel posting