Wat mensen heel leuk vinden is vertellen over zichzelf. Toon interesse in het meisje.
Vraag bijvoorbeeld waar ze op school heeft gezeten en wat ze graag doet in het weekend.

Wat mensen ook leuk vinden (en dan vooral vrouwen) is verbintenis door dezelfde interesses. Als zij bijvoorbeeld zegt: "Ik schaats veel." Kun je bijvoorbeeld zeggen: "Oh leuk! Ik heb ook wel eens geschaatst, ik ben er niet zo goed in, maar het was wel leuk!"

Als je zelf iets wil vertellen aan haar geef ik de volgende tip:
Maak elke week een woordweb van dingen die je die week heb meegemaakt, of bijvoorbeeld in het weekend. Kan natuurlijk ook gaan over iets wat je op internet/tv bent tegengekomen.
Door die woordweb heb je dan een heleboel gespreksonderwerpen waar je over kunt vertellen en kun je eventuele paniek (als in; shit ik weet niet wat ik moet vertellen) vermijden.

Lieve Sailormoonsoldier,

Ik weet dat het heel moeilijk voor je geweest is, die jaren dat je zo vreselijk gepest bent. Ik kan wel gaan verklaren dat die meisjes zo erg waren, zo gemeen waren maar in the end ben ik geen haar beter geweest. Okee. Misschien een dan. Hiervoor wil ik mijn verhaal vertellen, zodat je misschien wat meer van die "bitches" (zoals ik graag zeg ) snapt. Ook geef ik je natuurlijk wel advies, vrienden maken is helemaal mijn genre!

Toen ik in de 1e klas op school kwam was ik ontzettend zenuwachtig. Van nature ben ik erg verlegen aangelegd en ik was bang dat ik geen vrienden zou kunnen krijgen, dat ik altijd alleen zou zijn. Ik kende 1 meisje uit mijn nieuwe klas van vroeger, van een zomerkamp maar zij was niet aanwezig op de kennismakingsdag. Dat maakte de zenuwen alleen maar groter. Toch kwam er gelijk al een meisje op mij af, vrolijk en gelijk waren we bevriend (Nu is dat iets minder, maar ik ga nog steeds wel met haar om.) Hierdoor kreeg ik het gevoel alsof er niets meer mis kon gaan. Met nog meer meiden uit mijn nieuwe klas kon ik leuk opschieten en we waren een echte meiden club, iedereen hoorde erbij.
Tcoh merkte ik dat er een meisje was, laten we haar N. noemen voor het gemak, en N. was anders dan de andere meiden. Ze droeg aparte kleding. Niet in apart zoals altenatieve kleding maar echt zoals in ouderwets, iets te klein, ontzettend hoge broeken. Een beetje een nerd idee. Daar kon ik wel mee leven trouwens. Ik was zelf ook geen mode popje en loop nog steeds graag vóór de trends :].
Maar goed. Haar gedrag was ook anders. Ze had ontzettende moeite met sociale contacten leggen en dat kon ik goed merken. Als we bijvoorbeeld op het plein stonden te babbelen in een kringetje, ging ze net een halve meter buiten het kringetje staan. Ik kreeg het gevoel dat ze niet eens moeite deed om mee te praten.
En toen kwam die ene opmerking die ik maakte, en daar heb ik nog steeds heel veel spijt van. Ik zei tegen een vriendinnen van mij dat ik N. een beetje vreemd vond. Dat ik niet echt een klik voelde tussen haar en mij. Dat was ook zo, is nog steeds zo maar ik had nooit gedacht dat die andere meiden mijn mening over zouden nemen. Waarschijnlijk was dit toch wel gezegd als ik dit nooit gezegd had.
Al snel zeiden zij dat ook en ontstond er een hevig geroddel over haar. Over het feit dat ze heel christelijk was en daarom een beetje apart uit de hoek kwam en later kwam het erbij dat ze "lelijk" was en stonk. Dat viel trouwens allemaal reuze mee hoor. Ze zat dan nog steeds bij ons in de pauze, omdat ze anders niemand had maar ze wist dat ze niet meer gewenst was.
Al snel deden de jongens uit mijn klas mee en sommige andere klassen ook.
Er ontstonden veel misverstanden waardoor een vriendin van mij steeds de schuld kreeg. Bijna geschorst voor iets wat ze echt niet gedaan had. Maar dat kon N. niet weten. Die vriendin van mij was wel vaak het lulligste tegen haar en toen de jas van N. verdween was het bijna vanzelfspreken dan die vriendin van mij de schuld kreeg. Destijds waren wij allemaal heel boos op haar voor dit vergrijp. Nu begrijp ik het.
Ik kon niets doen.
Ik voelde me zo schuldig en hoewel ik nooit echt mee deed aan het geroddel, aan de gemene opmerkingen hield ik het ook niet tegen. Dat is iets waar ik heel veel spijt van heb.
Uiteindelijk heeft ze na al dat gepest, al die nare dingen te voorduren 2 echte vriendinnen gekregen in de 3e klas. Ik zat nog steeds bij haar in de klas, maar was vriendelijk tegen haar. Ik was blij dat ze eindelijk iemand had.
Nu zit ik in de 4e klas en zie haar een keer per week, tijdens beeldende vorming. Ik doe vrolijk tegen haar, ik roddel niet meer over haar. Toch lijkt het alsof ze helemaal haar zelf niet meer is. Alsof het lichtje in haar ogen gedooft is. Als ze lacht, kun je zien dat het niet echt is. En zo lacht ze niet alleen naar mij, of mijn vriendinnen, maar ook tegen haar eigen vriendinnen.

Nog niet zo lang geleden had ik het er met dezelfde meiden van toen - overigens zijn de meeste nog steeds heel goed bevriend met mij. We kwamen tot de conclusie dat het dom was, kinderachtig om haar zo te kwetsen. Maar we kunnen het niet meer ongedaan maken. Wij hebben van onze fouten geleerd. Iedereen in de groep is gegroeid op psychologisch gebied als het ware, sterker geworden. Tegenwoordig als er iemand gepest wordt help ik ze. Bijvoorbeeld in mijn nieuwe klas is een meisje die ontzettend arrogant is, en iedereen vind haar niet aardig. Ze is wel gezellig, je moet gewoon even aan haar wennen. Een aantal weken geleden had ze een hersenschudding opgelopen en iedereen praatte heel lullig over haar. Ik heb gezegd dat iedereen hun "muil" eens moest houden. Dat het onze zaken niet waren en dat ze eens in haar schoenen zouden moeten staan. Toen was het even stil.

Mijn punt van het hele verhaal is: Die meiden die je zo pesten wisten waarschijnlijk niet beter. Natuurlijk kan het zo zijn dat ze ook gewoon trutjes waren, maar om iemand te pesten is heel laag. Te laag.
Probeer je over je verleden heen te zetten. Heb ik ook gedaan.

Je fantasie vriendin is misschien het ding dat je gered heeft. Je had een uitlaat klep waar je al je gevoelens kwijt kon, en dat is goed. Anders krop je alles op en ga je je alleen maar naar voelen. Je vriendin werkte als een soort dagboek, maar dan iets persoonlijker. Ik vind dit heel creatief! Blijf er in schrijven, het zal je helpen dingen te begrijpen. Als je later, over een paar jaar alles dan weer door leest kun je ook zien hoeveel je gegroeid bent.

Ik ben heel blij voor je dat je vrienden hebt gevonden. Ook als zijn het jongens. Ik ga ook veel met jongens om en die zijn stukken minder dramatisch dan meiden. Met jongens kun je gewoon zorgeloos leven! (Als vrienden. In een liefdesrelatie is dit een heel ander verhaal )

Dat nieuwe meisje kan een potentieele vriendin zijn, maar geef haar tijd. Vriendschap heeft tijd nodig, het is er niet zo maar ineens. In de les hebben jullie contact gehad en dat werkt vaak goed bij vrienden maken. Zo heb ik mijn allerbeste vriendin vorig jaar ontmoet!
Babbel gewoon een beetje, en kijk of het klikt. De klik kan trouwens ook later komen, hoeft niet meteen te zijn.

Ik denk dat je gewoon jezelf moet zijn. Dwing jezelf niet op haar, geef haar ook ruimte. Ik weet zeker dat het uiteindelijk allemaal goed komt, ookal is dat nieuwe meisje misschien geen nieuwe vriendin. Er zijn zat mensen op aarde. Ik weet dat contact leggen moeilijk is, maar blijf je best doen! Ga voor de verandering eens naast iemand anders zitten, maak een praatje met een klasgenoot. Zo zie je maar weer dat die arrogante meisjes van je nieuwe school misschien best wel leuk zijn om mee te praten!

Als je ooit iemand nodig hebt om te praten, ben ik hier voor je.
Je weet me te vinden ;D

Liefs, Yumi.

@Yumi

Ik heb je verhaal gelezen en ik moet zeggen dat ik respect voor je heb. En ik wil je heel erg bedanken voor je lieve reactie. Door je verhaal kan ik me wel wat meer inleven in de andere meisjes, al baal ik nog steeds wel een beetje dat ik zoveel moeite heb gedaan om vriendinnen met hen te worden(Ik maak nou eenmaal niet zo makkelijk vriendinnen) en dat ze opeens niet meer met me om wilden gaan.

In ieder geval: bedankt dat je je verhaal wilde delen, er staat helaas geen geschikte smily om mij uit te drukken, dus daarom maar deze:

update Ik heb dat nieuwe meisje op msn toegevoegd(mail heb ik van de telefoonboom die we met de klas gemaakt hebben) en ik heb haar toch op hyves gevonden via de hyve van onze school. we zijn nu hyvesvrienden, ik heb haar al een krabbel gestuurd, nu wachten op antwoord.

Je verhaal komt me wel een beetje bekend voor,
toen ik naar de brugklas ging, kende ik haast niemand. Ik probeerde toen natuurlijk wel contacten met andere op te bouwen. Dat ging ook wel goed. Nu een jaar later heb ik het gevoel dat ik er ook niet hele maal bij hoor. Ik zit vaak alleen en ik moet altijd zelf een gesprek starten. Als we groepjes moeten maken voor iets, komt er ook nooit iemand naar me toe, en als ik dan vraag om met iemand samen te doen dan krijg ik vaak het antwoord: 'nee, ik ga al met ......' . En dan moet je weer naar de leraar om te zeggen dat je niemand hebt .... Uiteindelijk zit ik dan wel bij iemand in een groepje, maar ik kan dus nooit zelf kiezen bij wie ik wil. Ze zien me ook vaak als verlegen, maar dat ben ik eigenlijk niet eens zo, ik krijg alleen nooit de kans om me zelf te zijn of te laten zien. Soms word ik ook genegeerd en sommige doen ook wel eens dat ze net alsof van me schrikken als ik langskom of bij ze ga staan. Okè ik geef toe ik ben wel wat rustiger dan andere, maar dat ben ik altijd al geweest. Ik zie er verder ook niet apart uit ofzo. En nu is er wel iemand in de klas waarmee ik optrek, want zij komt teminste voor me op als iemand achter mij rug om iets zegt wat niet waar is ofzo. Maar zei heeft al een beste vriendin in de klas waarmee ze alles samen doet, niet dat dat wat uitmaakt., maar met 2takllen maken in de klas is dat wel irritant. Ik kan eigenlijk niet wachten tot ik naar het derde ga en ik een andere klas krijg..

Ik vind het wel goed van je dat je contact heb weten te leggen met dat nieuwe meisje! En ook goed vanb je dat je haar hyves en msn hebt weten te krijgen. Ik weet bijna wel zeker dat ze ook bevriend met jouw wil raken.

Ik herken me heel erg in jouw verhaal, dat had ik namelijk in de eerste en tweede klas van de middelbare school, ik ben blij dat het nu anders is. Bedankt voor het delen van je verhaal

Begin niet gelijk over hele persoonlijke onderwerpen tegen haar, zeker niet over je fantasie vriendin. Sommige mensen hebben namelijk geen idee hoe ze hiermee om moeten gaan en sommige mensen worden er bang van.

Het is slim om gewoon jezelf te zijn, af en toe een praatje te maken, misschien groepjes te vormen. Maar overhaast niks, vriendschap heeft ook tijd nodig. Als zij geïnteresseerd is dan zal ze zich zeker ook wel op jou richten.

Ik heb het topic een beetje gelezen en eerst schrok ik eigenlijk wel
Maar ik zie dat je emdr therapie doet dus er is aardig wat aan de hand,
Ik praat zelf ook altijd met mezelf dus eigenlijk is het helemaal niet raar om een tegen jezelf als een ander te praten

Over dat meisje in de klas
Gewoon rustig aan doen
Laat haar ook praten , voel aan wat natuurlijk en goed voelt voor jouw en ga niet meteen jezelf dwingen heel veel te praten

Hopelijk lukt het allemaal

Ik moet eerlijk zeggen dat ik in de 1e instantie ook wel schrok. Maar iedereen gaat anders met dingen om en als het jou helpt/heeft geholpen, waarom niet?

Ik zou inderdaad niet over je fantasie vriendin beginnen, doe gewoon aardig tegen haar, niet meteen clingy, dat schrikt af. Vragen of ze naast je wil zitten is al een goed idee. Wees ook geïnteresseerd in haar, vraag bijvoorbeeld hoe ze haar eerste wek(en) op school vind en of ze al een beetje haar draai gevonden heeft. Of dat je haar wel wilt helpen als ze iets niet kan vinden of niet snapt ofzo.
Dan zul je vanzelf wel zien of er een klik is, en vandaar uit ontstaat dan een vriendschap.

Mischien zit ik er naast maar, het niet bespreken van je fantasie vriendin zou jij wellicht kunnen aanvoelen als niet open tegen haar zijn. Wellicht zie je dat als vertrouwens probleem. Als je wat beter hebt leren kennen valt alles denk ik wel mee, waardoor je jezelf wellicht zorgen hebt gemaakt over niets. Je weet dat ze echt is, probeer haar te leren kennen. Liefs ook,Charles

Voor een of andere reden zie ik in sommige stukjes van je verhaal een beetje van mezelf.
Om te beginnen, laat niet weten dat je je fantasiemeid in haar ziet.
Mischien later als je haar echt leuk gaat vinden kan je wel zeggen natuurlijk dat zij jou droommeid is (hou dat nog maar voor je)

Probeer gewoon aardig met haar om te gaan, maar ook niet te veel opdringen.
Als je merkt dat ze dit goed oppakt en het niet erg vind, kan je mischien even later wat leuke dingen gaan doen, mischien slim om het in een groepje te doen om te beginnen, want anders lijkt het net of je al wilt daten.

Hoe dan ook, ik vind het zeer cute dat je de opmerking maakt over dat je jouw perfecte droom meid / fantasiemeid in haar ziet.
Ik moet nog wel wachten op mijn mikuutje :3
(hehe hoeft niet voor mij op miku te lijken, maar meer als in interesses delen en gwn cute personality heeft (hier val ik zelf op ))

Hoe dan ook success
Ik hoop dat het je lukt, moedig en sterk zijn ^^ ik duim voor je.

Denk je dat ze nu jou wel tof vind, weet je het nog niet of hoe zit het nou? (Niet opdringerig bedoelt he)

Volgens mij moet je ook eens nadenken over haar, mocht je dat nog niet gedaan hebben. Vind ze je tof, of negeert ze je maar gewoon wat? Je mag niet opdringerig overkomen.

Succes trouwens ^^

Mee oneens. Dat is nogal een bom om te laten vallen. Vertellen dat je wat problemen hebt en in therapie bent is één ding, in de details treden tenzij erom gevraagd wordt is iets anders. Dat soort dingen bewaar je voor wanneer je echt goede vrienden bent.

Dit. Tegen een vreemd persoon problemen van een aard als 'fantasievriendin' en andere psychische mankementjes (let's face it: dat is het, al veroordeel ik het absoluut niet) doen al vrij gauw de natuurlijke alarmbelletjes van een mens rinkelen waarna je ze afstoot.

Beter advies wat al vaker gegeven is: sommige dingen moet je gewoon niet vertellen, je hoeft niet alles te delen, en dit gaat dubbel op als het in je voordeel is dingen achter te houden zonder dat ze overmatig nadelig zijn voor anderen. Ondanks dat het misschien heel fijn lijkt om volledige openheid van zaken te geven, is realistischer om te stellen dat niemand daar op zit te wachten. Dat zegt niet dat je nieuwe personen moet wantrouwen, maar je kan jezelf ook laten zien aan deze personen of een band scheppen zonder alle shit op tafel te gooien dat ze mogelijk afschrikt. Niemand die dat doet, tenzij (inderdaad) je heel erg goede vrienden bent. In mijn leven is er maar één persoon die écht alles van me weet, en dat is (voor mij in ieder geval) genoeg. De rest van m'n vrienden accepteren dat ik niet alles zeg tenzij het ook voor hun belangrijk is, en ik accepteer dat van hen ook.

Pfff ik was ook ooit eens zo. Praten met 'je andere zelf' vind ik ook niet zo heel raar (denk aan daemonisme, zie hier), het zijn gewoon gedachtes...ik snap niet helemaal waar iedereen hier zich zo druk om maakt, zo erg hoeft het niet te zijn..
Anyway,
Vrienden maken is moeilijk en makkelijk tegelijkertijd. Je moet er moeite voor doen als het niet makkelijk voor je is, maar je kunt gewoon beginnen met leuke vragen te stellen. Als ze een beetje verlegen is moet je dat vaker proberen, maar als ze ook graag wil kennis maken zal ze zelf ook vragen terug stellen.
Het makkelijkste is iets te vinden wat jullie allebei leuk vinden of over kunnen praten, een overeenkomst.
Als ze je niet zo leuk/aardig vind merk je dat vanzelf..als ze wegloopt of weinig tot niks zegt als je tegen haar praat e.d. en ik denk dat je dan maar beter kan stoppen.

Je moet niet vergeten dat er altijd mensen zijn waarmee je vrienden kan worden. Het is soms even zoeken, maar je kunt bijvoorbeeld ook bij een sportclub of een muziekgroep gaan o.i.d., dat helpt nog wel eens met sociale contacten. De kunst is om vooral niet bang te zijn. Nee heb je, ja kun je krijgen...zei mijn moeder altijd. En zo is het ook: gewoon proberen, je leert er altijd van!